Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

τοῦ γὰρ μασᾶσθαι κρεῖττον οὐκ ἔστ ̓ οὐδὲ ἓν | ἀγαθόν· πρόσεστιν ἡδονῇ γὰρ τἀγαθόν. Athen. ibid. p. 280. Α. Ἐπίκουρος γὰρ ἦν ὁ τούτων διδάσκαλος, ὃς καὶ βοῶν ἔλεγεν “Αρχὴ καὶ ῥίζα παντὸς ἀγαθοῦ ἡ τῆς γαστρὸς ἡδονὴ, καὶ τὰ σοφὰ καὶ τὰ περιττὰ εἰς ταύτην ἔχει τὴν ἀναφοράν.” Vide totum locum. Cf. et Horat. Epist. I. 4. ult. Chaucer. The Prologue to the Canterbury Tales 337. To liven in delit was ever his wone, \ for he was Epicures owen sone, | that held opinion, that plein delit was veraily felicite parfite.

δὴ καλῶς Athen. p. 103. minus recte. Plat. Euthyd. p. 406. Heindorf. ἐφ' ἑκάστοις πᾶσι παγκάλως ἐθορύβουν μόνοι οἱ τοῦ Εὐθυδή μου ἐρασταί.

Π

7 “ εὔσως ἅπαντας ή Schweigh.” DINDORF. Certe ita editum est a Schweighæusero Athen. p. 279. nisi quod leviter figit post ἅπαντας. Idem tamen p. 103. habet εὖ ζῶσ ̓ ἅπαντες. ἢ (ἢ etiam Ald. Athen. p. 279.) τυχὸν δώσεις ἐμοί; De qua lectionis varietate ne verbum quidem Dindorfius. εὖ ζῶσι πάντες. ἦ τάχ' ἐνδώσεις ἐμοί; jam dederat Grotius, partim ex conjectura, partim, quod mox videbimus, ex Casauboni correctione. Qui vero primus interrogative punxit, fuit Hertelius, apud quem impressum legitur ἢ (sic) τυχόν δώσεις ἐμοί; Sed et εὖ ζωσ' ά. vel εὖ ζῶσι π. probare videtur etiam Dobræus Advers. T. II. p. 302. provocans ad Eurip. Athen. X. p. 413. C. (Autolyc. II. 3.) οἳ πρῶτα μὲν ζῆν οὔτε μανθάνουσιν εὖ, οὔτ ̓ ἂν δύναιντο. Adde Soph. Phil. 505. χὦταν τις εὖ ζῇ, τηνικαῦτα τὸν βίον | σκοπεῖν μάλιστα, μὴ διαφθαρείς λάθη. Plat. Protag. p. 612. Heindorf. Λέγεις δέ τινας, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῇν, τοὺς δὲ κακῶς ; Ἔφη. Αρ ̓ οὖν δοκεῖ σοι ἄνθρωπος ἂν εὖ ζῇν, εἰ ἀνιώμενός τε καὶ ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη. Τί δ', εἰ ἡδέως βιοὺς τὸν βίον τελευτήσειεν, οὐκ εὖ ἂν σοι δοκεῖ οὕτως βεβιωκέναι ; Gnome μονόστιχος apud H. Steph. Com. Gr. Sent. p. 247. ὡς ἔργον εὖ ζῆν ἐν πονηροις ἤθεσιν. Ceterum, cum Athen. p. 103. versus in Aldina sic incipiat, Ὦ σωσία πάντη κ. τ. λ. legit omnino Casaubonus: Ὦ Σωσία, πάντη τάχ' ἐνδώσεις ἐμοί. Ο Sosia, omnino futurum est, ut cito manus mihi des, mutata sententia. Nempe sic (ait Casaubonus) loquitur senex, nihil habiturum Sosiam existimans quod hisceret adversus argumentum, quo illius sententiam refellit. Optime sane loco convenit servi nomen, (vide Schol. ad Aristoph. Acharn. 281. J. C. Scalig. Poet. I. 13.) ut vel ex v. 5. patet: et pædagogos antiquitus servos fuisse, diserte ostendit Euripides Phoen. 92. Porro εὐσωσία πάντη etiam duo MSS. apud Dindorfium, confundique Ω et EY, v. g. in πλῶνας pro πλεύνας, notat Schæfer. ad

κ. τ. λ.

Gregor. p. 469. Рro Tάνтη Tνxov, Dalecampius (inquit Schweighauserus) Távτη kakov legerat, in hanc sententiam: mali prorsus quidpiam mihi conflaturus es, Sosia. Corayus tali quodam modo legendum suspicabatur: "Ω Σωσία πάντη (vel πάντως) δίκην δώσεις ἐμοί: vel Ὦ Σωσία τάχ ̓ ἂν δίκην δώσεις ἐμοί. Totus locus sic fortasse constituendus est: οὐκ ἔστιν δ ̓ ἔχειν | ταύτην ἑτέρωθεν, ἐκ δὲ τοῦ ζῇν παγκάλως. Α. Ω Σωσία, πάντη σύ γ ̓ ἐνδώσεις ἐμοί. | ἑόρακας οὖν φιλόσοφον hanc (voluptatem) autem aliunde adipisci non licet, quam ex bene vivendo. A. O! Sosia, tu prorsus, mutata sententia, mihi concedas Vidistin' ergo philosophum &c. Tunc é dè TOÙ Cy valebit ei μn eK TOû v, quæ ipsissima verba sunt Epitomatoris. Potest et legi, salva sententia: ἐκ δὲ τοῦ ζῇν παγκαλῶς | εὖ ζῶσ ̓ ἅπαντες, ἢ σύ γ' ἐνδώσεις ἐμοί; | Α. όρακας οὖν φιλόσοφον κ. τ. λ. et ex bene vivendo recte vivunt omnes. Tune hoc mihi concedes? A. Quid? vidistine philosophum &c.

necesse est.

9

* Menander apud Stob. (Append. Fragm. XIX. 3.) Toût' nồiκηκεν, οὗ τυχὸν μεταλήψεται. Adde Menandri Fragm. VII. 7. Conjuncte Tuxov "ows Timocles Athen. VIII. p. 339. E. PseudEpicharmus in Gaisfordii Appendice ad Stob. p. 10. Vide Schol. ad Aristoph. Plut. 25. Dobræi Advers. T. I. p. 465. II. p. 130. "Scribebatur éopaкas." DINDORF. éópaкas etiam Walpolius, a Porsono, ut videtur, monitus. Menander apud Plutarch. de Divit. Amore p. 525. Α. ̓́Απολλον, ἀνθρώπων τιν ̓ ἀθλιώτερον | εόρακας; Ita citat Porsonus ad Eurip. Phoen. 1367. Vide Kidd. ad Dawes. p. 379. " In Posidippi loco ὁ μὴ πεπλευκως οὐδὲν ἑώρακεν κακὸν, reponendum έδρακεν. Altera forma optandum est ut tandem aliquando ex Atticis scriptoribus omnino tollatur." MEINEK. (Vide infra ad Phoenicidæ Fragm. n. 5.) éópaкa vere Atticum esse notat etiam Reisig. Conjectan. in Aristoph. p. 73. κηκλούμενον Morelius, errore typothetæ, quod in κυκλούμενον temere mutavit Hertelius p. 324. reddens versantem. Ad kŋλoúMevov notat Grotius: "Retineo hanc lectionem, nec assentior mutanti in κυκλούμενον.”

10

11

12

γοῦν Athen. p. 103.

Eurip. Fragm. inc. (alii Menandro tribuunt, alii Philistioni) p. 129. Dindorf. ỏppúv te μei(w tŷs TúXNS ÈTηρKÓTα. Amphis apud Laert. Vit. Plat. collato Suida in σκυθρωπάζω: ὦ Πλάτων, | ὡς οὐδὲν οἶσθα πλὴν σκυθρωπάζειν μόνον, | ὥσπερ κοχλίας σεμνῶς ἐπηρκως τὰς oppus. Quem locum Aristophani perperam tribuit H. Stephanus Thes. Gr. Ling. in σкveρwлάw. Menand. apud Donat. in Terent.

Andr. II. 4. 4. εὑρετικὸν εἶναί φασι τὴν ἐρημίαν | οἱ τὰς ὀφρῦς αἴροντες. Ita Bentleius: vulgo εὑρετικήν. Id. apud Stob. Τ. 22. 9. οἱ τὰς ὀφους αἴροντες ὡς ἀβέλτεροι, | καὶ σκέψομαι λέγοντες. Diphilus Athen. II. p. 35. D. τὸν τὰς ὀφρος αἴροντα συμπείθεις γελᾷν. Menand. apud Stob. Τ. 108. 31. ἀνασπάσας τις τας ὀφρυς. Alexis Athen. III. p. 124. F. τοὺς μὲν στρατηγοὺς τὰς ὀφρῦς ἐπὰν ἴδω | ἀνεσπακότας, δεινὸν μὲν ἡγοῦμαι ποιεῖν, | οὐ πάνυ τι θαυμάζω δὲ προτετιμημένους | ὑπὸ τῆς πόλεως μεῖζόν τι τῶν ἄλλων φρονεῖν. | τοὺς δ' ἰχθυοπώλας τοὺς κάκιστ ̓ ἀπολουμένους | ἐπὰν ἴδω κάτω βλέποντας τὰς δ ̓ ὀφρυς | ἔχοντας ἐπάνω τῆς κορυφῆς, ἀποπνίγομαι. Eurip. Iph. Α. 378. μὴ λίαν ἄνω | βλέφαρα πρὸς τἀναιδὲς ἀγαγών. Cf. Valcken. ad Eurip. Hipp. p. 183. Dobræi Advers. T. II. p. 193. Mitchell. ad Aristoph. Acharn. 968.

13 σε ὁ φρόνιμος (sc. λόγος) passim idem est quod φρόνησις sive τὸ φρόνιμον, sapientia.” ΜΕΙΝΕΚ. Bato Athen. IV. p. 163. B. τῶν φιλοσόφων τοὺς σώφρονας ἐνταυθοὶ καλῶ, | τοὺς ἀγαθὸν αὐτοῖς οὐ διδόντας οὐδὲ ἕν, | τοὺς τὸν φρόνιμον ζητοῦντας ἐν τοῖς περιπά τοις | καὶ ταῖς διατριβαῖς ὥσπερ ἀποδεδρακότα. Idem ibid. VII. p. 279. C. ἐξὸν γυναῖκ ̓ ἔχοντα κατακεῖσθαι καλὴν, | καὶ Λεσβίου χυτρίδε (χυτρίδια Porsonus) λαμβάνειν δύο ὁ φρόνιμός ἐστι τοῦτο, τοῦτο τἀγαθόν. Vide Casaubon. ad Athen. p. 313.

14 66

περίπατος, proprie xystus, locus deambulationi destinatus; tum et metonymice, schola, et disputatio philosophica.” SCHWEIGH

EUSER.

15 σε Vox διατριβή e scholis philosophorum petita est, et modo scholam ipsam denotat, modo studium scholasticum, eruditum studium, et disputationes dociorum hominum." SCHWEIGHÆUSER. MOX leviter figunt post ἀποδεδρακότα Ald. et Schweighæuser.

16

1 Suspectam habuit particulam Corayus, qui οὗτοί γ' corrigendum censuit. Lege: ὄντως. Sic Aristoph. Vesp. 997. ὄντως απέφυγε; Id. Ran. 189. ἐς κόρακας ὄντως; De οὕτως et ὄντως confusis vide Schæfer. ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. p. 3583. Dobræi Advers. T. II. p. 80. Vide et infra n. 1. ad Alexidis Fragm. XV.

17 Verte: et caput piscis petunt, tanquam quæstionis, h. e. ut in tractandis quæstionibus et negotiis solet rei caput peti. "Keφαλὴ vel κεφάλαιον apud Rhetoras est summa quæstionis, caussa conjectio. Eo hic alludit: nam πρᾶγμα est lis.” GROT.

1

CRATES'.

Ὁ γὰρ χρόνος μ ̓ ἔκαμψε, τέκτων οὐ σοφὸς,
ἅπαντα δ' ἐργαζόμενος ἀσθενέστερα.

ὠνειδίσας μοι γῆρας ὡς κακὸν μέγα,

4

αν

ᾧ μὴ τυχόντι, θάνατός ἐσθ ̓ ἡ ζημία,
οὗ πάντες ἐπιθυμοῦμεν ἂν δ ̓ ἔλθῃ ποτέ,
ἀνιώμεθ'· οὕτως ἐσμὲν ἀχάριστοι φύσει.
τοῦ ζῆν γὰρ οὐδεὶς ὡς ὁ γηράσκων ἐρᾷ.

5

Hæc omnia, more suo, coacervavit Hertelius, quasi unum Cratetis Fragmentum efficerent. Bifariam dispertivit Morelius, ita ut ab ὠνειδίσας μοι inciperet particula posterior. Hertelium, cæcum ducem, interjectis etiam duobus Diphili versibus, secutus est Cumberlandius. Vide n. 3. Versus priores duo sunt Cratetis apud Stob. T. 116. 31. absque fabulæ mentione. Tertius, cum tribus sequentibus, ex Antiphane, Cratetis fabula, desumptus est, si qua fides Stob. Τ. 115. 9. ubi lemma est Κράτητος ἐξ Αντιφάνους. Quos tamen versus non Crateti, sed Antiphani, tribuit Scaliger ad Varr. VI. p. 82. 25. et recte, ut opinor. Vide n. 6. Ultimum ex Sophoclis Acrisio (p. 32. Dindorf.) citat Stob. T. 119. 7. et ex Sophocle, sine fabulæ nomine, T. 116. 39. qui tamen eum Crateti tribuit T. 115. 9. id quod et facit H. Stephanus Com. Gr. Sent. p. 421. Hujusmodi coagmentationum Hertelianarum particulas Arabicorum, quos vocant, numerorum ope distinctas posthac enumerabo.

2

3

μὲν Vossius, et Gesnerus in margine Stobæi, notante Gaisfordio.

Huc, ut videtur, duos Diphili versus, ex Puteo fabula, qui priores duos Cratetis apud Stobæum protinus excipiunt, traxit Cumberlandius. Sunt autem hi: πολιός (σκολιός Grot.) τεχνίτης͵ ἐστὶν ὁ χρόνος, ὦ ξένε. | χαίρει μεταπλάσσων πάντας ἐπὶ τὰ χείρονα. Quem locum in rem suam vertisse videtur (quisquis fuit ille deorum) Auctor Sapphicorum versuum εἰς Ρώμην apud Stob. Τ. 7. 13. Me linnoni, vel Erinnæ Lesbia, attributorum: πάντα δὲ σφάλλων ὁ μέσ γιστος αἰων, | καὶ μεταπλάσσων βίον ἄλλοτ ̓ ἄλλως, κ. τ. λ. Conferendus autem cum Diphili versibus est Menandri locus apud Auct. Compar. Menand. et Phil. p. 357. ὦ γῆρας ἐχθρὸν σωμάτων ἀνθρωπίνων, | ἅπαντα συλῶν τὰ καλὰ (ita Meinek, vulgo deest articulus) τῆς εὐμορφίας,

καὶ μεταχαράσσον τὴν μὲν ἀνδρίαν μελῶν | εἰς ταπρεπές, (ita Meinek. pro vulgato απρεπές) τὸ δὲ τάχος εἰς ἄκνον πολύν.

4 οὗ mavult Gesnerus. οὗ etiam Morelius et Hertelius.

5

εν

Antiph. apud Stob. Τ. 116. 23. ὦ γῆρας, ὡς ἅπασιν ἀνθρώποισιν εἶ | ποθεινὸν, ως εὔδαιμον· εἶθ ̓ ὅταν παρῇς, | ἀχθηρὸν, ως μοχθηρόν λέγει τέ σε | οὐδείς· κακῶς δὲ πᾶς τις, ὃς σοφῶς λέγει. ubi vide annon verum fuerit ὃς σαφῶς λέγει. Angl. who speaks his mind. Cf. Eurip. Dictyis Fragm. IV. p. 90. Dindorf. Comicus incertus apud Stob. Τ. 116. 6. ὦ γῆρας, οἵαν ἐλπίδ ̓ ἡδονῆς ἔχεις, | καὶ πᾶς τις εἰς σὲ βούλετ' ἀνθρώπων μολεῖν· | λαβὼν δὲ πεῖραν, μεταμέλειαν λαμβάνει, | ὡς οὐδέν ἐστι χεῖρον ἐν θνητῷ γένει. Menecrates Anth. Gr. I. p. 33. Brod. γῆρας ἐπὰν μὲν ἀπῇ, πᾶς εὔχεται· ἢν δέ ποτ ̓ ἔλθῃ, | μέμφεται. ἔστι δ ̓ ἀεὶ κρεῖσσον ὀφειλόμενον. Cf. et Eurip. Alc. 685.

• "Sunt alia apud Ciceronem quoque poetarum exempla, quæ nemo, ne isti quidem Tulliastri, suspicati sunt poetæ alicujus, non Ciceronis, esse; ut in Catone Majore: Quam ut adipiscantur omnes optant, eandem item Adepti accusant: tanta est inconstantia, Stultities et perversitas.Quisquis enim fuit ille comicus, (vereor, ne Cæcilius) vertit ex Antiphane illa; qui ita de senectute scripserat : Οἱ πάντες ἐπιθυμοῦμεν, ἂν δ ̓ ἔλθῃ ποτέ, ̓Ανιώμεθ'. οὕτως ἐσμὲν ἀχάριστοι φύσει.” SCALIG. Vide n. 1. Locus Ciceronis est c. 2. ubi Comici Latini versus adhuc in textu latent: de quo obiter notandum est, pro inconstantia, Stultities, prout correxit Scaliger, inconstantia stultitiæ habere edd. Græv. et Ernest. Vero propius accedit ed. Gryph. (Lugd. 1546.) optimæ notæ, in qua inconstantia, stultitia impressum est. Quæ editio tum Ernestium, tum editores Bipontinos fugit.

PHERECRATES.

I.

Ὦ γῆρας, ὡς ἐπαχθὲς ἀνθρώποισιν εἶ,
καὶ πανταχῆ λυπηρὸν, οὐ καθ' ἓν μόνον.
ἐν ᾧ γὰρ οὐδὲν δυνάμεθ', οὐδ ̓ ἰσχύομεν,
σὺ τηνικαῦθ ̓ ἡμᾶς προδιδάσκεις εὖ φρονεῖν.
εἰκῆ μ' ἐπῆρας, ὄντα τηλικουτονί,

5

« ZurückWeiter »