1 σε · ἄρ ̓ ἔστιν Porson. Adv. p. 292. πολλά γ' ἐστιν Dobræus Aris toph. p. 110.” GAISFORD. ἄρ ̓ ἔστιν etiam Meinekius, et πολλά γ' έ. H. Steph. Com. Gr. Sent. p. 408. Vulgo ἄν ἐστιν. πολλῶν, quod corruptum ex πόλλ ̓ ἄν, exhibet Anton. Meliss. LXXX. p. 139. (Vide Porson. ad Eurip. Phon. 1672. et Med. 937.) Fortasse legendum: ἆρ ̓ ἐστι κατὰ πόλλ'. Similem positionem præpositionis exhibet Antiphanes Athen. V. p. 229. Α. μακάριόν ἐστιν ἡ τραγωδία | ποίημα κατὰ πάντ'. Sosipater apud Athen. ΙΧ. p. 378. Β. ἔπειτα μετὰ ταῦτ ̓ εὐθὺς ἀρχιτεκτονεῖν. Vide et infra Philemonis Fragm. VIII. 5. Fatendum tamen est, Porsoni emendationem facile defendi posse ex Platone. * Ita MS. A. apud Gaisfordium. Male Meinekius σεαυτὸν, prout vulgo editum est, hoc insuper notato: "Steph. et Salvin. Obs. in Men. Ρ. 158. sine causa σαυτόν.” Vide supra ad Phoenicidæ Fragm. n. 5. Menand. apud Stob. Τ. 21. 2. τὸ γνώθι σαυτόν ἐστιν, ἂν τὰ πράγματα | ἴδης τα σαυτοῦ, καὶ τί σοι ποιητέον. ubi male σεαυτὸν MS. B. m. pr. et ed. Trincav. Id. apud Laert. VI. 83. Μόνιμός τις ἦν ἄνθρωπος, ὦ Φίλων, σοφὸς | αδόξοτερος, μίαν δὲ πήραν οὐκ ἔχων, | πήρας μὲν οὖν τρεῖς ἀλλ ̓ ἐκεῖνος ῥῆμά τι | ἐφθέγξατ ̓ οὐδὲν ἐμφερές, μὰ τὸν Δία, | τῷ γνῶθι σαυτὸν, οὐδὲ τοῖς βοωμένοις | τούτοις υπερεἶδε ταῦθ' ὁ προσαιτῶν καὶ ῥυπῶν· | τὸ γὰρ ὑποληφθὲν τύφον εἶναι πάντ ̓ ἔφη. Philemon apud Stob. Τ. 22. 4. το γνώθι σαυτόν, οὐ μάτ την εὖ ἴσθ ̓ ὅτι τὸ ῥῆμα τοῦτο δόξαν ἐν Δελφοῖς ἔχει. Ion tragicus apud Plutarch. Consol. ad Apoll. p. 116. D. et Olympiod. ad Plat. Alcib. I. p. 201. τὸ γνῶθι σαυτὸν, τοῦτ ̓ ἔπος μὲν οὐ μέγα, | ἔργον δ ̓ ὅσον Ζεὺς μόνος ἐπίσταται θεῶν. Gnome μονόστ. apud Hertel. p. 42. Grot. Exc. p. 937. τὸ γνῶθι σαυτὸν, πανταχοῦ ἐστι χρήσ σιμον. Plat. Phileb. p. 65. Fischer. τῆς δ ̓ αὖ πάσης πονηρίας ἐστὶ τοὐναντίον πάθος ἔχον ἢ τὸ λεγόμενον ὑπὸ τῶν ἐν Δελφοῖς γραμμάτων; ΠΡ. τὸ γνῶθι σαυτὸν λέγεις, ὦ Σώκρατες ; Id. Charm, p. 87. Heindorf. τὸ γὰρ γνῶθι σαυτὸν καὶ τὸ σωφρόνει ἔστι μὲν ταυτὸν, ὡς τὰ γράμματά φησι καὶ ἐγω, τάχα δ ̓ ἄν τις οἰηθείη ἄλλο εἶναι, ὃ δή μοι δοκοῦσι παθεῖν καὶ οἱ τὰ ὕστερον γράμματα αναθέντες, τό τε μηδὲν ἄγαν, καὶ τὸ ἐγγύα, πάρα δ' ἄτα. ubi Heusde Spec. crit. in Plat. p. 118. tentat καὶ ἐγὼ ὁμολογῶ, notante Bastio in nota manu scripta, inque ultimis legendum videtur τό τε Μηδὲν ἄγαν, καὶ τὸ Ἐγγύα, πάρεστι δ' ἄτα. Confer et infra Fragm. XIV. 1. ibique n. 2. Atque huc plane respexit Æsch. Prom. V. 317. γίγνωσκε σαυτὸν, καὶ μεθάρμοσαι τρόπους. Meurs. Iamb. Moral. I. 86. (Tom. X. p. 641. Lam.) Quid curiosus cæca Naturæ petis | secreta `matris? ipse, quod quæras, habes: | et es. Profecto nemo se noscit Poe bene. | Te disce, id omni majus est sapientia. Youngius nostras, Night IV. Man, know thyself: all wisdom centres there. Vide et, si per occasionem licebit, Jacobi Magni Sopholog. VI. 5. De vana gloria minime affectanda. Satiram inscriptam Γνώθι σεαυτὸν composuit M. Terentius Varro: vide Nonium c. 2. n. 551. et 552. matium Latinum hoc titulo scripsit Johnsonus Vol. I. p. 370. qui et consulendus est in The Rambler, No. 24. Nosce te (Humors) edidit Ricardus Turner Lond. 1607. Aliud poematium Anglicum inscriptum ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ, Know yourself, habes in The Miscella neous Works of the late Dr. Arbuthnot, Lond. 1751. De hujus autem dicterii auctore varie traditum est. Hesychius: Γνώθι σαυτόν. ἀπόφθεγμα Χείλωνος φασί. Stob. Τ. 21. 12. Γνώθι σεαυτὸν, ὡς παροιμία λαμβάνεται, μαρτυρεῖ Θεόφραστος ἐν τῷ περὶ παροιμιῶν. Οἱ πολλοὶ δὲ Χίλωνος εἶναι τὸ ἀπόφθεγμα Κλέαρχος δὲ ὑπὸ τοῦ θεοῦ λεχθῆναι Χίλωνι. Cf. Juvenal. Sat. XI. 27. Ε calo descendit Γνώθι σεαυτὸν, &c. ubi vide Rupertium. Lex. Rhet. Bekker. p. 233. Γνῶθι σαυτόν: ἀπόφθεγμα. οἱ δὲ Χείλωνός φασιν. Έρμιππος δὲ Δελφὸν εὐνοῦχόν φησιν εἰρηκέναι τὸ γνῶθι σαυτὸν, καὶ ἐν τῷ ναῷ ἐπιγρά ψαι. Χαμαιλέων δὲ Θαλοῦ φησὶν εἶναι τὴν γνώμην ταύτην. - Anth. Gr. I. p. 171. Brod. Χίλων δ ̓ ἐν κοίλῃ Λακεδαίμονι, Γνώθι σεαυτόν. Ausonius Chilone: Brevitate nota, qua Lacones utimur, | commendo nostrum Γνώθι σαυτὸν, Nosce te, quod in columna jam tenetur Delphica. | Labor molestus iste, fructi est optimi, \ quid ferre possis, quidve non, dignoscere, | noctu diuque quæ geras, quæ gesseris, | adusque puncti tenuis instar quærere, | officia cuncta, pudor, honor, constantia, | in hoc: et illa spreta nobis gloria. 3 Similis ingenii est Joannis Audoeni Cambro-Britanni de adagio Persiano lusus: THEOLOGUS. Scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter : | POLITICUS. Si sciat hoc alter, scire tuum nihil est. XII. Πολλῶν φύσει τοῖς πᾶσιν ἀνθρώπων κακῶν Apud Sros. Τ. 99. 18. 1 Recte Clericus ανθρώποις, notante Gaisfordio. Ita etiam Morel. Collect. impressa cum Callim. ed. Froben. p. 166. et H. Steph. et sic edidit Meinek. ανθρώπων Hertel. p. 88. (quod notandum) itemque Grot. * Philemon (Menandri alias Philemonis Gesneri marg. quod Gaisfordium fefellit) apud Stob. Τ. 99. 1. πολλῶν φύσει τοῖς πᾶσιν αἰτία κακῶν | λύπη· διὰ λύπην καὶ μανία γὰρ γίγνεται | πολλοῖσι, καὶ νοσή ματ ̓ οὐκ ἰάσιμα. | αὐτούς τ' ἀνῃρήκασι διὰ λύπην τινὲς, ¦ ἐπὰν τὸ λυ ποῦν πλεῖον, ἢ τὸ σῶζον ᾖ. (Gnome μονόστ. apud H. Steph. p. 210. Meinek. p. 338. οἴμοι· τὸ γὰρ ἄφνω δυστυχεῖν μανίαν ποιεῖ. Pind. Ol. VII. 55. αἱ δὲ φρενῶν ταραχαὶ παρέπλαγξαν και σοφόν.) Menander apud Stob. l. c. 7. οὐκ ἔστι λύπης, ἐάν περ εάνπερ Hertel. ἤνπερ Grot. et Meinek. Malim ἄν περ cum Morel. vel potius ἄνπερ cum H. Steph. Vide supra ad Antiphanis Fragm. XIII. n. 2.) όρθῶς τις σκοπῇ, | άλγημα μεῖζον τῶν ἐν ἀνθρώποις φύσει. ubi ad ανθρώποις notat Meinekius: Steph. ανθρώπων.” Atqui ἀνθρώποις plane impressum est apud Stephanum Com. Gr. Sent. p. 170. Gnome μονόστ. apud Μorel. p. 44. Meinek. p. 329. οὐκ ἔστι λύπης χεῖρον ἀνθρώποις κακόν. Incertus apud Stob. 1. c. 6. νόσον πολὺ κρεῖττόν ἐστιν, ἢ λύπην φέρειν. 1 ἀποδῷ τι σεμνὸν, τοῦτο δ ̓ ἡ τύχη κακοῖ. Apud Sros. Τ. 107. 7. Cum ὅτ ̓ ἂν apud Stobæum passim dederit Gaisfordius, non video cur ökкav Doricum conjunctim scripserit in Theage Pythagoreo apud Stob. Τ. 1. 67. ubi pluries occurrit hæc particula. ὅταν in MSS. sæpe scriptum esse ὅτ' ἂν, notat Porsonus in Addend. et Corrigend. in Argum. et Notis ad Eurip. Med. 191. Vide et Dobræum in Præfatione ad Phot. Porson. p. xviii. et apud Kidd. ad Dawes. Misc. Crit. p. 221. Atque hanc scripturam ferme probat Wassius ad Thucyd. I. 62. (Præf. ad Thucyd. Duker.) præfertque Elmsleius, v. g. Eurip. Heracl. 321. Bacch. 135. Med. 260. et apud Blomfield. ad #sch. Choeph. 953. qui tamen in Aristoph. Acharn. et Soph. (Ed. R. ὅταν semper retinuit. Vide et Heyn. ad Hom. Il. Ζ. 448, 9. Si ὅτ ̓ ἂν verum sit, vera sunt etiam, inquies, ὁπότ ̓ ἂν, ἐπ ̓ ἂν, pro ὁπόταν, ἐπαν, prout scribit Gaisfordius Hesiod. Op. et D. 256. Stob. T. 73. 48. (est Antiphanis Fragm. IV.) Nec profecto in ὁπότ ̓ ἂν (ita etiam Elmsleius Eurip. Bacch. 381.) aqua multum hæret, collato Heyn. ad Hom. I. Φ. 340. et Excurs. IV. ad I. 698. quem vide etiam ad H. 415. Quod vero ad en' av attinet, ea forma, ut mihi quidem videtur, non adeo facile defendetur. Scribit sane Etymologus Magnus: Επὴν ἐκ τοῦ ἐὰν, ἄν· καὶ μετὰ τῆς ἐπὶ προθέσεως, ἐπάν· καὶ Ἰωνικῶς, ἐπήν. Ita quidem ille. Sed vere statuit Η. Stephanus in Lexico, ἐπαν, (Ionibus recentioribus ἐπεν) non ex ἐπὶ et àv, (ex ἐὰν sc.) sed ex ἐπεὶ et av potentiali conflatum esse. Sic et av, latius éav, Ionibus Atticisque antiquioribus, ex ei et av potentiali fluxit. Etymol. Mag. 'Eav ἐκ τοῦ εἰ συναπτικού συνδέσμου καὶ τοῦ ἂν παραπληρωματικού, γίνε ται εἰάν· καὶ ἀποβολῇ τοῦ ι, ἐάν. Burneius, Monthly Review, August, 1799. p. 430. "Av should be "Hv, which is ei av. (Vide supra ad Antiphanis Fragm. XIII. n. 2. et ad Nostri Fragm. I. n. 4.) Hom. Il. A. 135. εἰ δέ κε μὴ δώωσιν. ubi ἐάν δὲ μὴ δῶσιν Theodori Gaza Paraphrasis. Et Δ. 98. αἴ κεν ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον. ubi ἐὰν θεάσηται Μενέλαον τὸν πολεμικὸν eadem Paraphrasis. Vide Thiersch. Gr. Gr. §. CCCXXIX. 2. a. b. c. d. Matthiæi Gr. Gr. 523. 1. Præclare autem et apposite citat H. Stephanus 11. Ζ. 412. οὐ γὰρ ἔτ ̓ ἄλλη | ἔσται θαλπωρή, ἐπεὶ ἂν σύγε πότμον ἐπίσπῃς. Et rursus I. 304. νῦν γάρ χ' Ἕκτορ ̓ ἕλοις, ἐπεὶ ἂν μάλα τοι σχεδὸν ἔλθῃ. Nec minus ad rem sunt sequentia. Il. A. 168. ἐγὼ δ ̓ ὀλίγον τε φίλον τε | ἔρχομ ̓ ἔχων ἐπὶ νῆας, ἐπεί κε κάμω πολεμίζων. Εt Η. 5. ὡς δὲ θεὸς ναύτῃσιν εελδομένοισιν ἔδωκεν | οὗρον, επεί κε κάμωσιν ἐϋξέστησ ̓ ἐλάτῃσι | πόντον ἐλαύνοντες, κ. τ. λ. Sic, cum Aristarcho, et Herodiano, utrobique legendum est, faventibus Ven. A. et B. itemque Eustathio, qui ἐπείκε κάμωσιν habet in loco posteriore. (Conjuncte etiam ἐπείκε scriptum est Od. Λ. 221. Ξ. 153. P. 23. Quam formam equidem prætulerim. Hesychius: Επείκεν, ἐπειδάν. Idem: Ἐπείχ ̓ ὦμεν πολέμοιο. ἐπειδὰν πληρωθῶμεν τοῦ πολέμου. Ubi particulam dissecuit Albertius, quam conjuncte utrobique exhibet Aldina. Idem tamen paulo post: Επεί χ ̓ ἑωμεν [male Toupius Επεί κ' ἄωμεν] που λέμοιο. ubi vel in Aldina dissecta est particula. Sed hac glossa, ut opinor, adulterina est; nec facile de eodem loco, nempe ΙΙ. Τ. 402. bis cecinerit cordatus lexicographus.) Heynius επήν κε utrobique præfert; quod barbarum est, perinde ac si ἐπεὶ ἂν ἂν dixeris. Vulgo legitur ἐπην κεκάμω, et ἐπὴν κεκάμωσι. Nempe priscam scripturam, cujus meminit etiam Etymol. Mag. et exinde Etymol. Gud. corrupere somnolenti librarii, memores vocabulorum Homericorum κεκάδοντο, κεκύθωσι, λελάχητε, λελάθοντο, πεπιθοίμην, TETÚKOVTO, et consimilium. Forma autem кekáμo protinus forcipe prensanda est, Homeroque eximenda, quippe quæ ex utriusque loci prava lectione, tanquam ex sterquilinio quodam, orta sit atque generata. Nam neque usquam alibi occurrit, nec ejus meminit Hesychius, sed Grammatici seriores tantum. Sic et Il. Q. 575. οὐδέ τι θυμῷ | ταρβεῖ, οὐδὲ φοβεῖται, ἐπεί κεν ὑλαγμὸν ἀκούσῃ. Alia exempla suppeditabunt Heyn. ad Il. A. 168. Thiersch. Gr. Gr. §. CCCXXIV. 5. 6. Quod ad öтav et óñóтav attinet, equidem, cum Porsono, qui nil in harum particularum scriptura mutandum vidit, usitatiorem scribendi rationem constanter retinuerim; idque eo libentius, dum compositarum particularum indolem et figuram perpendo, quas in linguam suam, ex Græcorum imitatione, induxere Latini veteres, quibus non solum codices Græcos longe longeque antiquiores, quam qui ad nostram ætatem pervenerunt, excutiendi facultas fuit, sed et cum Græcis ipsis, vigente adhuc lingua Græca, consuetudo quædam quotidiana ac familiaris. Vide infra ad Appendicis Fragm. XXVII. n. 12. et Addend. ad Anal. Gr. Min. Dalzel. p. 158. ubi laudavi insignem Suidæ locum in Mývvv, qui hic est: Μήνυν παροξυτόνως, ἀντὶ τοῦ μὴ δή. Quæ ex Grammatico quodam perantiquo desumta fuisse videntur. Quod si exoriatur aliquis, qui etiam ἐπεὶ δ ̓ ἂν (h. e. ἐπεὶ δὲ ἂν) pro ἐπειδαν scriptum eat, is sua solus, ut opinor, sine rivali amabit. Ut enim meiòn ex éñeì, et dn, conflatum est, ita éπeidav fit ex èπei, dn, et av, ut recte itidem monuit H. Stephanus. Adde quod, altera derivatione admissa, consectarium fuerit, minus Græcum esse éñcidav dè, quippe quod tum valeret éπel de av dè, quæ ne Triballus quidem balbutierit. Mitto confusionem in locis, sed perpauculis, in quibus revera occurrunt voculæ éteì dè av: quanquam suspicor in his passim éreidar de reponendum esse. Xen. Venat. 8. 4. ἐπεὶ δ ̓ ἂν φανῇ τὸ ἴχνος, προσιέναι εἰς τὸ πρόσω θεν. Ita Leunclav. pro vulgato éπeidav, ubi tamen éteidàv dè mavult H. Stephanus. Arrian. Venat. 10. éπeì d' av ikavŵs paívwvtai ἔχειν, κ. τ. λ. Ita Zeunius, pro corrupto Ted' av. Dionys. H. T. II. p. 1156. ἐπεὶ δ ̓ ἂν ἐν τῷ ἀπόρῳ γενώμεθα, ἔτι μᾶλλον φοβήσει. Quæ loca debeo Viro doctissimo Schæfero ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. An eπ' cîтa, pro éπeita, adhuc scripserit quis, rerum novarum studiosus, necne, prorsus nescio. Ei sane, si quis erit, 70 σφόδρ ̓ εἶναι πάνθ' ἕτοιμα præstabit Etymologus Magnus: Ἔπειτα, ἐπίῤῥημα χρόνου δηλωτικὸν, ἀντὶ τοῦ μετὰ ταῦτα. ἐκ τῆς ἐπὶ προθέσεως καὶ τοῦ εἶτα, ἐπίειτα· καὶ συγκοπῇ ἔπειτα. Sed nil vel in hac voce novandum videtur. αν |