in n. 5.

recte Dindorfius av kaλy Tis, poscente Elmsleii regula supra ad Phonicidæ Fragmentum commemorata. Eadem, eandem ob causam, medicina eget Apollodori locus apud Stob. T. 29. 43. xpóvov γὰρ εἰς τὰ πράγματ ̓ ἐὰν λάβῃς. ἐὰν, pro v, in Menandri Fragm. II. 10. exhibet MS. A. apud Gaisfordium, metro vel aliter respuente, nempe quod tribrachyn excipit anapæstus. Ceterum mox xpηotos, εὐγενὴς σφόδρα, | γενναῖος, Meinekius.

5

Angl. 'tis of no use, as the world goes now.

* Citat Meinekius, præeunte Clerico, Athen. VI. p. 248. C. itemque Schol. ad Eurip. Hipp. 426. quorum uterque huc respexit.

7 Pessime Grotius, judice Bentleio: ὁ δὲ κακοήθης τὰ τρίτ ̓ ἔχει. Namque, præterquam quod (Bentleii dicta sunt) ex Scena metaphoram τρίτα λέγειν, sive τριτολογεῖν, male ejecit, præterea et versum strangulavit, illo de perperam inserto. Menander apud Stob. T. 74. 5. ex recensione Bentleiana: τὰ δεύτερ ̓ αἰεὶ (lege ἀεὶ τὴν γυναῖκα δεῖ λέγειν, | τὴν δ ̓ ἡγεμονίαν τῶν ὅλων τὸν ἄνδρ ̓ ἔχειν. | οἶκος δ', ἐν ᾧ τὰ πάντα πρωτεύει γυνή, | οὐκ ἔστιν ὅστις πώποτ' οὐκ ἀπώλετο. Demosth. de Fals. Leg 70. τοῦτο δὲ τὸ δράμα, οὐδεπώποτε, οὔτε Θεόδωρος, οὔτε ̓Αριστόδημος ὑπεκρίνατο, οἷς οὗτος τὰ τρίτα λέγων dietéλeσev. h. e. трiтayшVIσтŵV. Plutarch. Polit. Præcept. p. 816. F. corrigente ante Valesium H. Stephano: ἄτοπον γάρ ἐστι τὸν μὲν ἐν τραγῳδίᾳ πρωταγωνιστὴν, Θεόδωρον ἢ Πῶλον, ὄντα μισθωτῷ τῷ τὰ τρίτα λέγοντι πολλάκις ἕπεσθαι. ubi antea legebatur τα τρία. Vox autem TρToλoyéw, qua usus est Bentleius, non exstat.

8

Shakspear. First Part of King Henry IV. III. 1. I'd rather be a kitten and cry men, | than one of these same metre balladmongers. ubi and cry-men perabsurde distinguunt hodierni editores. Sed recte absque lineola olim impressum est, ut in The Two Gentlemen of Verona I. 1. Such another proof will make me cry baa. (Sic ßñ λéyew dixerunt Cratinus apud Suid. et Etymol. Mag. in B, Aristophanes apud Antiatt. p. 86. Bekker.) Idem Othello III. 3. I'd rather be a toad, | and live upon the vapour of a dungeon, | than keep a corner in the thing I love | for others' uses. Et mox ibid. Thou hadst been better have been born a dog, | than answer my wak'd wrath. Idem Julius Cæsar IV. 3. I'd rather be a dog, and bay the moon, | than such a Roman. Cf. autem

Fragmenti proxime sequentis v. 3. seq.

9 "Vs. 18. et 19. omisso auctoris nomine sunt ap. Plutarch. Symp. p. 739. ex quo loco certe proficimus, ut Cratonem illum senis personam sustinuisse discamus." MEINEK.

1 Fabulæ nomen, ut videtur, fuit Θεοφορουμένη, h. e. Mulier fatidica. Atque ita inscribitur apud Athenæum, qui eam bis citat. Ita etiam Schol. Plat. Ruhnk. p. 12. et 142. citante Meinekio ad Menand. p. 80. qui et notat, unice verum esse Θεοφορουμένη, genere feminino, idque etiam in Stobæi cod. Cas. ad hunc locum adscriptum reperiisse Schowium de Charta papyr. p. 142. Idem scholion, dicta sunt Meinekii, e cod. Darmst. edidit Creuzerus ad Plotin. de Pulcrit. p. 534. ubi male legitur ἐν Θεοφορουμέναις. Contra Accius Epigono, pro Accius Epigonis, male legitur apud Non. c. 2. n. 686. Vide quæ nos in Appendice ad Hermesianact. p. 116. Forma autem feminina usi sunt etiam Hertelius, (in dramatum Menandreorum catalogo) Meursius, Clericus, (dissentiente tamen, ut videtur, Gaisfordio ad Stob. T. 3. 6.) Bentleius denique. Huc respexisse videtur Alciphro Epist. II. 4. 164. ubi Glycera ad Menandrum : ἐμαντεύσατο ἡ Φρυγία τα συμφέροντα κρείσσον τῆς θεοφορήτου σου κόρης. Locum indicavit Meinekius.

II'.

Ἅπαντα τὰ ζῶ ἔστι μακαριώτατα,
καὶ νοῦν ἔχοντα μᾶλλον ἀνθρώπου πολύ.
τὸν ὄνον ὁρᾶν ἔξεστι πρῶτα τουτονί.
οὗτος κακοδαίμων ἐστὶν ὁμολογουμένως.
τούτῳ κακὸν δι' αὐτὸν οὐδὲν γίγνεται
ἃ δ ̓ ἡ φύσις δέδωκεν [αὐτῷ] ταῦτ ̓ ἔχει.
ἡμεῖς δὲ χωρὶς τῶν ἀναγκαίων κακῶν
αὐτοὶ παρ' αὐτῶν ἕτερα προσπορίζομεν.
λυπούμεθ', ἂν πτάρῃ τις ἂν εἴπῃ κακῶς,

αν

ὀργιζόμεθ'· ἂν ἴδῃ τις ενύπνιον, σφόδρα
φοβούμεθ ̓ ἂν γλαύξ ἀνακράγη, δεδοίκαμεν.
ἀγωνίαι, δόξαι, φιλοτιμίαι, νόμοι,

ἅπαντα ταῦτ ̓ ἐπίθετα τῇ φύσει κακά.

Apud Sros. Τ. 98. 8.

10

1 Conferendus est Philemon apud Stob. Τ. 98. 14. ὦ τρισμακάρια πάντα καὶ τρισόλβια | τὰ θηρί', οἷς οὐκ ἔστι περὶ τούτων λόγος, οὔτ ̓ εἰς ἔλεγχον οὐδὲν αὐτῶν ἔρχεται, ͵ οὔτ ̓ ἄλλο τοιοῦτ ̓ οὐδέ ἐστ' αὐτοῖς κακὸν | ἐπακτόν· ἣν δ ἂν εἰσενέγκηται φύσιν | ἕκαστον, εὐθὺς

καὶ νόμον ταύτην ἔχει. | ἡμεῖς δ ̓ ἀβίωτον ζῶμεν ἄνθρωποι βίον· | δουλεύομεν δόξαισιν εὑρόντες νόμους | προγόνοισιν, ἐγγόνοισιν οὐκ ἔστι ἀποτυχεῖν | κακοῦ· πρόφασιν δ ̓ ἀεί τιν' ἐξευρίσκομεν. ubi colo post λόγος, incisis post ἐπακτόν et νόμους, plene autem, cum Bentleio, post ἐγγόνοισιν, distinguit Meinekius. Idem ibid. Τ. 98. 17. πολύ γ' ἐστὶ πάντων ζῶον αθλιώτατον | ἄνθρωπος, εἴ τις ἐξετάζοι κατὰ τρόπον. | τὸν γὰρ βίον περίεργον εἰς τὰ πάντ ̓ ἔχων, ͵ ἀπορεῖ τὰ (τε Dobr.) πλεῖστα διὰ τέλους, πονεῖ τ' ἀεί. ] καὶ τοῖς μὲν ἄλλοις πᾶσιν ἡ γῆ θηρίοις | ἕκουσα παρέχει τὴν καθ ̓ ἡμέραν τροφὴν, | αὐτὴ πορίζουσ ̓ οὐ λαβοῦσα· πάνυ μόλις | ὥσπερ τὸ κατὰ χρέος κεφάλαιον ἐκτίει (ἐκτίνει Meinek.) | τὸ σπέρμα, τοὺς τόκους δ ̓ ἀνευρίσκουσ ̓ ἀεὶ | πρόφασίν τιν' αὐχμὸν ἢ πάχνην ἀποστερεῖ· | καὶ δὴ τυχὸν μὲν διὰ τὸ παρέχειν πράγματα | μόνους ἐν αὐτῇ, (ἑαυτῇ Meinek. Malim αὐτῇ) καὶ ποιεῖν τἄνω κάτω, | ταύτην παρ' ἡμῶν λαμβάνει τιμωρίαν. ubi colis post τρόπον, πορίζουσ', et τὸ σπέρμα, inciso post οὐ λαβοῦσα, plene autem post ἀποστερεῖ distinguit idem Vir doctissimus.

2

μακαριώτερα Grotius, probante Meinekio. Sed nihil necesse. Hom. Οd. Λ. 483. σεῖο δ', ̓Αχιλλεῦ, | οὔτις ἀνὴρ προπάροιθε μακάρ τατος, οὔτ ̓ ἄρ ̓ ὀπίσσω. Aristoph. Αν. 823. λῷστον ἢ τὸ Φλέγρας πεδίον. Thucyd. I. init. ἐλπίσας μέγαν τε ἔσεσθαι καὶ ἀξιολογώτατον τῶν προτέρων. Vide Matthiæi Gr. Gr. 464. et Thiersch. Gr. Gr. §. CCLXXXIII. unde hæc exempla excerpsi. Cf. et Hermann. ad Viger. p. 715. Addo Philemonem Stobæi Τ. 121. 8. θανεῖν ἄριστόν ἐστιν, ἢ ζῆν ἀθλίως. ubi frustra Bentleius οὐ ζῆν.

* Ad ἔχοντα q. h. e. Quære, scribit Porsonus juvenis in exemplari Menand. Cleric. penes Mus. Brit. supra memorato. Fortasse maluit ἔχουσι. Idem in v. 5. τούτῳ κακὸν δὲ δι' αὐτὸν ibidem scri bit.

5

• Confer Fragmenti antecedentis v. penult.

αὐτῷ etiam Morel. quod tamen omittit Stobæi ed. Trincav. cum MSS. A. N. apud Gaisfordium. Nescio an exciderit πάντα.” GAISFORD. “Memorabilem lectionis varietatem e Cod. Paris. enotavit Brunck. Poet. Gnom. p. 262. ed. nov.: δέδωκε ταῦτ ̓ ἔχει μόνα, unde scribendum videtur: ἃ δ ̓ ἡ φύσις δέδωκεν, αὐτὰ ταῦτ ̓ ἔχει, ut μόνα ex interpretamento irrepserit. Recte autem αὐτὰ ταῦτα, hæc sola habet. Philemon apud Stob. Serm. LV. p. 371. [T. 57. 6.] κάππαριν, θύμον, ἀσπάραγον, αὐτὰ ταῦτα. Plato Gorgia p. 141. ed. Heind. τοῦτό μοι αὐτὸ σαφῶς διόρισον. Cf. Schaeferus ad Bosii Ellips. p. 308." MEINEK.

των

AUTOV H. Stephanus, Clericus, Brunckius, Meinekius; quod unice verum est. Vide Matthiæi Gr. Gr. 489. Blomfield. ad Æsch. Prom. V. 787. Bast. Epist. Crit. p. 212. infra ad Philemonis Fragm. VII. n. 5.

7 "De sternutamentis non agemus, monebimus hic tantum ut nonnullis sternutatio bonum omen fuit, aliis contra sinistrum fuisse. Frontinus de Stratagematibus Lib. I. c. 12. Timotheus Atheniensis, inquit, classe dimicaturus adversus Corcyræos, gubernatori suo, qui proficiscenti jam classi signum receptui cœperat dare, quia ex remigibus quemdam sternutantem audiverat: miraris, inquit, ex tot millibus unum perfrixisse? Quod tamen non de quovis sternutamento capiendum, sed de eo qui oriebatur a media nocte ad meridiem, ut docet Aristoteles, aut Alexander Aphrodisiensis, in Problem. Sect. XXXIV. 11. ubi quæritur dia tí oi μèv åtò μéowv vuKTÖV ἄχρι μέσης ἡμέρας, οὐκ ἀγαθοὶ πταρμοί· οἱ δὲ ἀπὸ μέσης ἡμέρας, äxpι μéσwv VVKTŵv; cur sternutamenta, quæ contingunt a media nocte usque ad meridiem sint fausta, quæ vero a meridie ad mediam noctem non item? Conatur deinde rationem ejusmodi delirii reddere, quod cum Menandro nostro sapientius irrisisset.” CLERIC. "Cf. Lindenbr. ad Terent. II. p. 140. ed. West. et Davisium ad Cicer. de Divin. II. 40. Apud Theocritum, ut hoc addam, Idyll. XVIII. 16. male, ut mihi quidem videtur, legitur Ολβιε γάμβρ', ἀγαθός τις ἐπέπταρεν épxoμéve Toi. quod explicare conatus est Hemsterh. ad Propert. ἐρχομένῳ Burmanni Lib. II. 2, 35. p. 935. Fortasse scripserat Theocritus ἀγαθόν τις.”

cum,

MEINEK.

8 "Mirum est Athenis cantum noctuæ infaustum omen fuisse, si volaret, præsagium victoriæ esse putarent, ut docent Paræmiographi in Γλαὺξ ἵπταται.” CLERIC. Ad δεδοίκαμεν, vide ad Fragm. I. n. 3.

III'.

Εἰ μέν τι κακὸν ἀληθὲς εἶχες, Φειδία,
ζητεῖν ἀληθὲς φάρμακον τούτου σ ̓ ἔδει
νῦν δ ̓ οὐκ ἔχεις κενὸν εὕρηκας τὸ φάρμακον
πρὸς τὸ κενόν· οἰήθητι δ ̓ ὠφελεῖν τί σε.
περιμαξάτωσάν σ' αἱ γυναῖκες ἐν κύκλῳ

5

1

καὶ περιθειωσάτωσαν, ἀπὸ κρουνῶν τριῶν
ὕδατι περίῤῥαν, ἐμβαλὼν ἅλας, φακούς.

Apud CLEM. ALEX. Strom. VII. p. 844. Potter.

"Inter Menagyrtæ Fragmenta hunc locum temere apposuit Clericus, quem secutus est Elmsley Museo crit. VI. p. 308." MEINEK. Μητραγύρτης Clerico audit hæc fabula, non Μηναγύρτης. Sed hoc verum est. Vide Porson. Advers. p. 125. Meurs. Bibl. Att T. II. p. 820. Lam. Erasmum in Adagio Circulator Cybeleius, et Appendicis nostræ Fragm. XIII. Obiter notabo, fabulam Antiphanis, quæ Mnvayúρris inscribitur Antiatt. Bekkeri p. 88. 18. Mnтраyúρτns inscribi apud Athen. XIII. p. 553. C. Ceterum hoc Menandri Fragmentum ad Acioidaíuova fabulam refert Meinekius, cujus recensio

nem secutus sum.

Athen. II. p. 38. B. (Ap"In secundo versu uterque sine dubio enim legendum, Me, inquam, quærere: non

2 Ita Grotius Exc. p. 751. (nisi quod eoxes pro eixes) qui ad locum sic notat: "6 " Legitur apud Clementem εἰ μέν τι ἀληθὲς κακὸν εἶχες φιλιάζειν.” Pro Φειδία autem, cum nusquam alibi in Fragmentis Menandreis occurrat hæc persona, vide annon Pavía rescribendum sit. Vide infra Fragm. IX. 1. itemque aliud Menandreum apud Stob. supra citatum in n. 2. ad Euphronis Fragm. IV. Addo etiam aliud ex Strab. Χ. p. 336. καλὸν τὸ Κείων νόμιμόν ἐστι, Φανία, | ὁ μὴ δυνάμενος ζῆν καλῶς, οὐ ζῇ κακῶς. Nec tamen diffitendum, Deidías personam esse Antiphanis apud pendicis nostræ Fragm. XXXIV.)– [Sylburgius et Grotius] tardior fuit; Ζητεῖν ἀληθὲς φάρμακον τούτου μ ̓ ἔδει. te; quod versus tertius evincit, ubi cüρnka inveni. Nempe hic, qui loquitur, a superstitioso quodam consultus est de medicinal malo ejus opinato reperienda." BENTL. "Vs. 2. Bentl. ToÚTOV μ' ἔδει scripsit propter tertium versum: εὕρηκα δὲ κενὸν φάρμακον. At hæc Grotii est conjectura, cum apud Clementem verba ita scripta legantur, ut ego ea exhibui. Numeros probabiliter restituit Zedelius: τὸ φάρμακον εὕρηκας κενόν.” ΜΕΙΝΕΚ. Certe Grotius εὕρηκα δὲ κενὸν φάρμακον: at non ab ipso profectum est illud εὔρηκα. Notat enim: “Legitur εὕρηκα κενὸν τὸ φάρμακον.” Et sic plane scriptum apud Hertelium p. 166. et in Clementis MS. Paris. apud Potterum, qui kevòv eüpŋkas то pάpμaкov habet, prout exhibet Meinekius.

3

Versu sexto sic Clemens hodie habet, Kai Tepiléтwσav ȧπо κρουνῶν τριῶν Ὕδατι περιῤῥάναι. Ubi Sylburgius, ad versum sus