TIMOCLES. I'. Οὐκοῦν κελεύεις νῦν με πάντα μᾶλλον ἢ τὰ προσόντα φράζειν. πάνυ γε δράσω τοῦτό σοι. ΗΡΩΣΙΝ. Apud ATHEN. VI. p. 224. A. B. 5 Elmsleii recensionem, (ad Aristoph. Acharn. 963.) cum multum a Dindorfiana discrepet, hic visum est adscribere: Οὐκ οὖν κελεύεις νῦν με πάντα μᾶλλον ἢ τὰ προσόντα φράζειν; πάνυ γε. δράσω τοῦτό σοι. | καὶ πρῶτα μέντοι παύσεταί σοι Βριάρεως | όργια ζόμενος, ὁ ποῖος οὗτος Βριάρεως; | ὁ τοὺς καταπέλτας τάς τε λόγω χας ἐσθίων, | μισῶν λόγους τ' ἄνθρωπος, οὐδὲ πώποτε ͵ ἀντίθετον εἰπὼν οὐδὲν, ἀλλ ̓ Αρη βλέπων. Ex qua patet vocem Δημοσθένης pro glossemate accipiendam esse eum putasse. Ad οὐκ οὖν vide Elmsl. ad Eurip. Heracl. 256. 3 “ τὰ προσόντα. Supervacanea vertit Dalecamp. quasi περιόντα vel περισσα legisset. Nobis nil opus visum erat a scripta lectione discedere. τὰ προσόντα intellexi, quæ rei insunt, id est, quæ ad rem proxime pertinent. Hesychius: Προσόν· ἐνυπάρχον. Ει videtur idem fere esse, ac id quod alias dicunt τὰ πρὸς λόγον vel πρὸς ἔπος ὄντα.” SCHWEIGHÆUSER. 66 8 “ ὁ ποῖος; ὁ ποῖος ; Meinekius p. 24. Libri ὁποῖος semel.” DINDORF. Lege ὀργιζόμενος. ~ ὁ ποῖος ; - ὁποῖος ; ὁ βρ.-Prius ὁ ποῖος disjunctim; alterum conjunctim ὁποῖος;” DOBR. Cf. Aristoph. Acharn. 1. c. Δ. ὁ ποῖος οὗτος Λάμαχος τὴν ἐγχέλυν; | Θ. ὁ δεινὸς, ὁ ταλαύρινος, ὃς τὴν Γοργόνα | πάλλει, κραδαίνων τρεῖς κατασκίους λόφους. * Legebatur ὁ Βριάρεως.” DINDORF. • Alluditur ad præstigiatores, de genere eorum, qui enses minutulos in theatris comedebant, de quibus sic Plutarchus Vita Lycurgi p. 51. F. σκώπτοντος Αττικοῦ τινος τὰς Λακωνικὰς μαχαίρας εἰς τὴν μικρότητα, καὶ λέγοντος ὅτι ῥᾳδίως αὐτὰς οἱ θαυματοποιοὶ καταπίνουσιν ἐν τοῖς θεάτροις. Locum indicavit Casaubonus. Similiter et Gregorius Palamas, Thessalonica archiepiscopus, scribit, præstigiatores solitos λιθίδια καὶ σιδήρια καταβροχθίζειν, teste itidem Casaubono. “ Homo λόγχας ἐσθίων, Germanis ein Eisenfresser.” SCHWEIGHAUSER. Cf. supra Mnesimachi Fragm. I. 2. Simili locutione, etsi aliis conditionibus, usus est Shakspear. Much Ado about Nothing IV. 1. BENED. By my sword, Beatrice, thou lovest me. BEAT. Do not swear by it, and eat it. BENED. I will swear by it, that you love me; and I will make him eat it, that says, I love not you. BEAT. Will you not eat your word ? ubi planum est, vocabulum sword cum πλατειασμῷ pronunciandum esse, quemad modum olim pronunciatum est, et nos hodie pronunciamus Eboracenses. Nempe luditur in vocabulis sword et word. Quod si W reticescat, verborum lusus funditus perit. (Alio sensu φαγεῖν ῥήματα dixit Aristoph. in Gerytada Fragmento apud Schol. ad Vesp. 1303. et edere sermonem Plaut. Aulul. III. 6. 1.) Idem Troilus and Cressida II. 3. He should not bear it so, | he should eat swords first. 6 Aristoph. Pac. 239. ὅσον κακὸν καὶ τοῦ Πολέμου τοῦ βλέμ ματος. Id. Plut. 328. θάῤῥει· βλέπων γὰρ ἄντικρυς δόξεις μ' "Αρη. ubi affatim exemplorum dabunt Interpretes. Eustath. ad II. II. 203. p. 1070. 13. Bas. ἐκ τούτων δὲ παρενεχθέντες ἄλλοι, ἔγραψαν ἐπὶ τοιούτων ἀνδρῶν, εὐτελέστερον, τὸ βλέπειν αὐτοὺς νάπυ, ἢ ὀρίγανον, ἤγουν δριμεῖς εἶναι. σεμνότερον δὲ τούτων τῶν δύο τὸ βλέπειν Αρη, ἤγουν πόλεμον. δι ̓ οὗ ἐδήλουν τὸ τοῦ βλέμματος ἄγριον. Timoclis locum citant Erasmus in Adagio Pyrrhichen oculis præ se ferens, Blomfieldius Glossar. in sch. Sept. c. Theb. 53. Vide Matthiæi Gr. Gr. 417. Obs. 2. II'. Ὦ τῶν, ἄκουσον ἢν τί σοι μέλλω λέγειν. καὶ πολλὰ λυπήρ ̓ ὁ βίος ἐν ἑαυτῷ φέρει. 5 8 τοὺς γὰρ τραγῳδοὺς πρῶτον, εἰ βούλει, σκόπει, 9 ἐσκέψατο ὀφθαλμιᾷ τις, εἰσὶ Φινεῖδαι τυφλοί. τέθνηκέ τῳ παῖς, ἡ Νιόβη κακούφικε. χωλός τίς ἐστι, τὸν Φιλοκτήτην ὁρᾷ. γέρων τις ἀτυχεῖ, κατέμαθεν τὸν Οἰνέα. ἅπαντα γὰρ τὰ μείζον ̓ ἢ πέπονθέ τις ἀτυχήματ ̓ ἄλλοις γεγονότ ̓ ἐννοούμενος τὰς αὐτὸς αὑτοῦ συμφορὰς ῥᾷον φέρει. ΔΙΟΝΥΣΙΑΖΟΥΣΑΙΣ. Apud ATHEN. VI. p. 223. B.-D. ' Totum Fragmentum attulit Stob. Τ. 124. 19. 10 15 2 « Scribebatur ταν.” DINDORF. τῶν etiam Stob. Gesner. 'ταν (pro ἐταν sc.) Gaisfordius. Formam, quam prætulit Dindorfius, exhibet Aristophanis ed. Ald. v. g. Plut. 66. Nub. 1249. (Bekker.) et passim, ni fallor. Περισπωμένως etiam scribunt Etymoll. Mag. et Gud. in Ὠταν. Photius: Τῶν: ἑταῖρε, ἢ σύ. In Hesychii ed. Ald. Ὦ των scriptum est, ubi exponitur, ὦ σὺ, ὦ ἑταῖρε ὦ οὗτος· ὦ μακάριε. πρόσρημα τιμητικῆς λέξεως. ω * Recte Stobæus δοκώ.” DINDORF. δοκώ altero non deterius” pronunciat Walpolius. λέγειν τι verte verum dicere, collato Soph. (Ed. R. 1475. Plato Theat. p. 456. Heindorf. λέγω τι ἢ οὐδέν; Θ. Ναὶ ἀληθῆ γε. Vide Zeun. et Hermann. ad Viger. p. 152. Totum membrum frigide vertit Reisigius Conj. in Aristoph. p. 25. si quid tibi dicturus videor. 4 « Libri ἀνεύρατο.” DINDORF. Locum dudum emendaverat Walpolius, notans alteram formam barbaram esse. Vide Lobeck. ad Phrynich. p. 139. Meinek. ad Menand. p. 60. 5 παιδευθείς θ' Η. Steph. "Versum hunc cum quatuor sequentibus citat Bentleius in Epist. ad Millium: quæ autem ibi vir doctissimus protulit de Alcmæonidis scriptore, ea parum vera esse confirmat Toupius, qui videndus in Emend. in Suidam, Vol. II. p. 475." WALPOL. 1 μev yap Stob. absque o. "De Telephi paupertate confer Aristoph. Nub. 918. et Ran. 866. ibique Spanhemium. Notum Horatianum, ex Arte Poet. Dolet sermone pedestri Telephus et Peleus, cum pauper et exsul uterque, &c." SCHWEIGHÆUSER. 9 οὕτω Stob. 10 τι μανικὸν Stob. 11 669 "'Aλκμéwv' Elmsleius ad Eurip. Bacch. 337. Scribebatur 'Aλκμaiwν'." DINDORF. "AAKMEON—-habet marmor Sandvicense. 'Aλkμaíшv' exhibet textus contra analogiam et metrum. Frequenter in codicibus manu scriptis inter se permutantur a et e. Vide Epistolam ad J. Millium p. 65. ed. 1713." WALPOL. Vide et Porsoni Advers. p. 38. Dobræi Advers. T. I. p. 159. T. II. p. 345. “'Aλκμéшv' voluisse videtur Walpolius Comic. Gr. fragment. p. 100. auctoritate fretus marmoris Sandvicensis. 'Aλkμéwv cet. habet sæpius Herodoti codex Mediceus. Vide Wesseling. et Gronov. ad I. 59.” GAISFORD. Locus marmoris Sandvicensis est: AAKMENNIAHE ΘΡΑΣΥΜ[ΑΧΟ] ΑΘΗΝΑΙΟΣ. Egregie autem a Walpolio observatum est, formam 'Aλкμaíшv in analogiam peccare. Est enim ̓Αλκμέων (quasi ̓Αλκιμέων) ab ἄλκιμος, (quod vel ex Plautino Al cumena patet) ut κενεων a κενὸς, προμαχεών 2 πρόμαχος, χαλκεων a χαλκός, βολεων 3 βόλος, ἀμπελεων ab ἄμπελος, παρθενεών a παρθένος. E contra, ex nomine quodam substantivo primæ declinationis feminino unice descendisset forma 'Аλкμaíшν, cujus tamen vestigia frustra anquisitum eas. Sic ab εκατόμβη fit ἑκατομβαιών, ab ἐλαία ἐλαιῶν, ab ἀγέλη ἀγελαιων, & λήνη ληναιών, 2 νύμφη νυμφαίων, et ab ἀκτὴ akтaιv, quod, postquam in nomen proprium cesserat, 'Akтaíwv, distinctionis causa, παροξυτόνως scribebatur. ̓Αλκμέων igitur, ut videtur, solum Atticum est; altera forma serioris Græcismi tantum. Contra, non 'AKTéwv scribendum est, (quanquam aliter suspicati sunt Elmsl. 1. c. Thiersch. Gr. Gr. §. CCXLIII. 8.) sed 'Akтaiwv tantum. Atque hoc illud est, quod 'Axêμéwv a metro interdum flagitari videmus, nunquam autem 'AKTéwv. Antiphanes Athen. V. p. 222. B. av πάλιν | εἴπῃ τις ̓Αλκμέωνα, καὶ τὰ παιδία | πάντ ̓ εὐθὺς εἴρηχ ̓, ὅτι μανεὶς ἀπέκτονε | τὴν μητέρ', κ. τ. λ. Ita Dindorfius. Vulgo: 'Aλкμaiwα. Sed et améκTave malim, cum Morelio et Hertelio. Clem. Alex. Strom. I. p. 400. Potter. 'Aλkμéwv év 'Akapváσ. (sic) Senarius apud Sueton. in Vita Neronis 39. Νέρων, Ορέστης, Αλκμέων, μητροκτόνοι. Pseud Anacreon Od. XXXI. 4. ἐμαίνετ' Αλκμέων τε. Vulgo utrobique: Αλκμαίων. Harum autem formarum confusio inde, ut videtur, nata est, quod de forma 'Αλκμάων (unde 'Αλκμάν, vel Αλκμάν, prout sæpius scriptum est) somniabant librarii; cujus tamen pænultima natura longa est. Athen. IV. p. 140. C. ̓Αλκμαν μὲν γὰρ οὕτω φησι· Κἠπὶ τῇ μύλᾳ δρύφηται κἠπὶ ταῖς συναικλίαις. οὕτω τὰ συνδείπνια καλῶν. καὶ πάλιν· "Αϊκλον ̓Αλκμάων ἁρμόξατο. Etymol. Mag. 'Αλκ μήνη παρὰ τὴν ἀλκὴν ἀλκήνη· καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ, ̓Αλκμήνη, ως *Αλκμων (sic) 'Αλκμάων. Obiter notabo, ἀλκμέωνα in Timoclis loco exhibere Collect. Gnom. impressa cum Callim. ed. Froben. et mox ν. 13. ἴσιφον ἴδε τυφλόν. Exhibent etiam ἐρινος p. 184. Stob. Τ. T. 122. 10.) in Sophoclis Teucri Fragmento, prout edidit Dindorfius, præmonstrante Blomfieldio Glossar. in Æsch. Prom. V. 53. Quæ lectiones mire quadrant cum,cod. Voss. apud Gaisfordium. Quod notatu dignum est. Sed et Alcmeo, Alcmeonis, pro vulgatis Alcmæo, Alcmconis, habet Cic. Nat. Deor. I. 11. Acad. II. 17. ed. Gryph. supra memorata p. 15. In Plaut. Capt. III. 4. 30. Et quidem Alcmæus atque Orestes, prout edidit Bothius, qui tamen in editione secunda Equidem Alemæus a. O. dedit, legendum, ni fallor, Et quidem Alcmeus, &c. 19 De interpunctione hic et in sequentibus vide supra ad Antiphanis Fragm. XIII. n. 3. 18 Sunt Timocli Φινείδαι, non Phinidæ tantum, sed et ipse Phineus cum filiis; quo sensu sæpe Herodoto memorantur aliisque Πεισιστρατίδαι.” VALCKEN. "Cumberlandius, dum hunc locum verteret, respexit, credo, ad scripturam, quam H. Stephanus exhibet, Οἰδίπουν ἔνιδε τυφλόν.” WALPOL. Istud Οἰδίπουν ἔνιδε τυφλὸν habet Morelius, et exinde sumsit H. Stephanus. Morelium secutus est Hertelius; Hertelium, more suo, Cumberlandius. Fuit lectio Stobæana ἴσφιν (ἴσιφιν Gesneri margo) ἴδε τυφλόν, (vide n. 11. sub fin.) nec ante Salmasium quisquam veram lectionem ex Athenæo transtulit. Confert Grotius apud Gaisfordium Ovid. de Arte Am. I. 339. Quid fodis immeritis, Phineu, sua lumina natis ? et in Ibin 271. Ut duo Phineida, quibus idem lumen ademit | qui dedit. 14 ἅπαντα γάρ τοι, μείζον ἢ πέπονθε, τις Brunckius. 16 ἧττον στένει Stob. Locutionem ῥᾷον φέρειν illustrat Valckenærius Diatr. p. 164. notante Porsono Advers. p. 142. Ad sententiam Eurip. Dictyis Fragm. apud Plutarch. Consol. ad Apoll. p. 106. Α. δοκεῖς τὸν "Αιδην σῶν τι φροντίζειν γόων | καὶ παῖδ ̓ ἀνήσειν τὸν σὸν, εἰ θέλοις στένειν ; | παῦσαι βλέπουσα δ ̓ εἰς τὰ τῶν πέλας κακὰ | ῥᾴων γένοι ̓ ἂν, εἰ λογίζεσθαι θέλοις, (θέλεις Markland. in nota manu scripta penes Mus. Brit.) | ὅσοι τε δεσμοῖς ἐκμεμόχθηνται βροτῶν, | ὅσοι το |