12 Vide infra ad Menandri Fragm. VII. n. 1.

13 « Scribebatur ἀποβαλώ.” DINDORF. Sic πταρῇ pro πτάρη scriptum in MS. B. apud Gaisfordium ad Stob. T. 98. 8. Vide Matthiæi Gr. Gr. 515. B. 2. Thiersch. Gr. Gr. § CCXCIV. 5.

14

σοι Morelius, nescio unde, sequente Hertelio.

15 Terent. Heaut. II. 3. 77. Quas, malum, ambages mihi | nar

rare occipit?

16

γὰρ ἔστι MS. Β. apud Dindorf.

Vide supra n. 4.

λευκάς σε Mic

17 “ λευκὰ σὺ Casaubonus. Libri λεκας εἶ.” DINDORF. εἰ | ἐρεῖς Morelius, vertens si album dices. Et sic Hertelius. nus vulgo nota significatio vocis λευκόν, quando orationi tribuitur perspicuæ et claræ, fecit ut corrumperetur ab imperitis hic locus. Atqui οὐχὶ λευκα ἐρεῖς elegantissime dictum, pro, non tu ea dices, quæ possint intelligi ? Eusebius Προπαρασκευῆς libro ΧΙ. Καὶ τοῦτό γε λευκότερον διασαφήσας ἐν τῷ φάναι, μηδὲν ἄλλο εἶναι τὸ ὄν, ἢ τὸ οὐ σαρκὸς ὀφθαλμοῖς ὁρώμενον, νῷ δὲ καταλαμβανόμενον. Ibidem: τὴν δὲ διὰ τοῦ δόγματος διάνοιαν καὶ Φίλων ὁ Ἑβραῖος λευκότερον ἑρμηνεύων, τόνδε παρίστησι τὸν τρόπον. Sic libro XV. λευκοῖς τοῖς ἐλέγχοις ἀπεγύμνωσα. Sic et alii auctores. Εt διαλευκαίνειν, pro interpretari, Nicephorus Gregoras lib. VIII. Τὰ τῶν θύραθεν καὶ ἡμετέρων βιβλίων αἰνιγματώδη καὶ γρίφα διαλευκαίνων, καὶ τὴν ἐκείνων νύκτα πρὸς ἡμέραν μεθαρμοζόμενος.” CASAUBON. "Difficultatem, quæ hunc locum, prouti vulgo legitur, premebat, callide declinavit Epitomator, duos versus in brevia hæc verba contrahens: πηγὸς πάρεστι; σαφέστερον λέγε.—Apud Suidam quidem (in Λευκόν.) λευκή φωνή exponitur ή ενήκοος, sed absque auctoritate. Henr. Stephanus in Τhes. T. II. p. 688. C. sicut λευκὸν ὕδωρ limpida dicatur aqua, sic λευκὸν λόγον dici ait sermonem perspicuum et dilucidum, sed nullius veteris auctoris citato testimonio. Adjicit quidem, eadem ratione λευκὸν στίχον in Epigrammatum libro II. dici versum cujus sententia sit perspicua: sed mihi totum illum librum perlustranti non contigit in locum incidere, quem in animo eruditissimus Stephanus habuisset.” SCHWEIGHÆUSER. Locus Anthologiæ, qui Schweighauseri diligentiam fugerat, est p. 201. Brod. γινώσκοιμ ̓ ὅσα λευκὸν ἔχει στίχον· ἡ δὲ μέλαινα | ἱστορίη τήκοι τοὺς παρακαλλιμάχους. Ad quem sic notat Brodmus: “ λευκὸν στίχον, intellectu facilem. Græcis λευκότερον εἰπεῖν dicitur qui clarius rem explicuit. Heliodorus in Æthiop. ἀναγκάζεται καὶ λευκότερον διαλεχθῆναι τῷ Θεαγένει, καὶ τὸν ἔρωτα ἀπαρακαλύπτως ἐξηγόρευε. Eusebius: λευκότατα ὧδέ πως τὰ περὶ ἑαυτῆς μυσταγωγούσης. Apud

Senecam Asinius Pollio Albutii sententias, quod inaffectatæ essent et apertæ, solitus est albas appellare. ǹ dè péλawa, anfracta, confragosa, et occulta: cujusmodi sunt tragicorum chori, et mathematica problemata. Athenæus: καὶ μελαίνει τὴν φράσιν, καὶ πολλὰ αἰνιγματωδῶς ἐκφέρει.” Atque huc pertinet illud Erasmi in Adagiis sub Candidus sermo: "Aeuko's Móyos, Græcis dicitur oratio dilucida, perspicuaque, a colore, qui inter ceteros plurimum habet lucis. Unde λevкÓTEρov eiπev dicuntur, qui clarius efferunt quod sentiunt, hoc est, σαφέστερον. Et λευκὴ φωνὴ dicitur, quæ facile penetrat aures auditorum.” Hesychius: Λευκόν. τό τε σύνηθες καὶ τὸ λαμπρόν. Ad locutionem λευκή φωνή, conferunt Schæferus et Strongius ad H. Steph. Thes. Gr. Ling. ed. Lond. p. 5755. Fischer. ad Rhett. p. 235. Davis. ad Cic. Nat. Deor. 58. citatque Demetr. Phal. ipse Stephanus in Λευκάς, qui et gemellam λευκάς φωνή (quæ Morelio fraudi fuisse videtur) Nonno ibidem tribuit. Hinc candida vox, quæ pura et clara est, cui opponitur fusca, et candidum dicendi genus, quod purum et liquidum, et candidus, qui hujusmodi oratione utitur, a Latinis dicitur. Exempla vide apud Facciolatum et Forcellinum in Lexico.

18 Scribe: po'. Vide supra ad Phonicidæ Fragm. n. 5.
19 Cf. supra Epicratis Fragm. 7.

20❝a ovdeis Kovσev av, inquit hic paterfamilias; id est, quæ nemo possit intelligere: sic malo quam ut alii, inaudita, propter particulam άv. άkoúew pro intelligere sæpe invenies." CASAUBON.

21 μíoruλxa, cochlearia, vertente Dalecampio, qui notat: "Aliis, panis frusta canibus objecta." Si cochlearia interpretandum est, accurate diceretur μυστίλαι. Aristoph. Εq. 1164. ἐγὼ δὲ μυστίλας μεμυστιλημένας | ὑπὸ τῆς θεοῦ τῇ χειρὶ τῇλεφαντινῃ. Gl. Victor. ad 1. μυστίλη ὁ κοῖλος ψωμὸς, ψίχιον, δραξ χειρός. Schol. ad Aristoph. Plut. 627. ὁ κοῖλος ἄρτος μυστίλη καλεῖται. ἤγουν ἀθάρα. Et mox: τὸ δὲ μεμιστυλλημένοι ἀντὶ τοῦ τεθραμμένοι καὶ ζωμὸν ῥοφήσαντες· μιστυλλᾷν γὰρ παρὰ τοῖς Αττικοῖς δευτέρας συζυγίας τῶν περισπω μένων, τὸ διὰ μιστύλλης (ὅ ἐστιν ἄρτου κοίλου, οἷα δοίδυκος) ζωμὸν ἀρύεσθαι. ubi μεμυστιλημένοι, μυστιλᾷν, et μυστίλης, quivis reponendum videbit. Casaubonus: "Utebantur interdum veteres cavo pane ad jusculi haustum aut pultis. μvoríλŋv vocabant et panem illum, et alia in similem usum parata instrumenta." Cum coqui autem μíorua quasi-Homerico conferendum est dinTuxa, quod sequitur, et ipsum pro incerta significationis nomine substantivo quasi-Homerico accipiendum. Vide n. 9.

22

"Glossas Philetæ intelligit, quas ille versibus scripserat, ut alibi diximus." CASAUBON. De Phileta Twoσais, sive 'ATάKTOIS yλwooais, hoc est, Glossis Miscellis, vide Schweighæuserum ad Athen. III. p. 114. E. et Wolfii Prolegom. in Homer. p. 169. seq. Respexit comicus Lexicon Homericum Philetæ, in quo voces antiquatæ redderentur Atticis, id quod a Valckenario observatum est apud Koppiers. Observ. Philolog. p. 36. "De Phileta Fabric. IV. 490. VI. 376. Ruhnken. Ep. Cr." DOBR. qui in Cratetis Epigrammate (Brunck. II. p. 3. Jacobs. II. p. 383.) legit: kai ta' Piλntâ | ȧTρEKéws de. Vide ad Hermesianact. n. 45.

Tl.

33 τῶν τοῦ Φιλητᾶ λαμβάνοντα βιβλίων. Supple τινὰ, vel μέρος De τὸ τ. φ.λ. βιβλίον putasse videtur Schweighauserus. Cf. Aristoph. Av. 974. 976. Probum esset λaußavouevov, vel λaßóμeνον τῶν. Vide Matthiæi Gr. Gr. 365. Sed vulgatum defendit Aristoph. Pac. 439. χώστις προθύμως ξυλλάβῃ τῶν σχοινίων. Μox, ad δύναται, confer Antiatt. p. 89. Δύναται : οἷον, Τί δύναται ἥδε λέξις ;

24 Correxit Porsonus. Vulgo: iKETEÚW Y AUTÓV. Quæ lectio, præter alia incommoda, etiam metrum turbat. Hipponax Athen. ΙΧ. p. 370. B. citante Porsono: ὁ δ ̓ ἐξολίσθων ἱκέτευε τὴν κράμβην.

25

Vulgo on. Correxit Porsonus. Vertit Natalis: jam ut morem mutet. Dalecampius: consuetudinem ut mutaret. Grotius: morem ut immutet suum. Confert Porsonus ἔθος μεταβάλλειν Thucyd. I. 123. itemque Eurip. Iph. Aul. 343. ubi dicitur μeтaßáλλew тpóCf. Hipp. 1116. ῥᾴδια δ' ἤθεα τὸν αὔριον | μεταβαλλομένα χρόPermutantur e0e et de apud Etymol. Gud. in Kubépeia. Vide Addend. ad Hermesianact. p. 142.

πους.

νον.

26"Arbiter in Satyrico: Rogo, inquam, quid tibi vis cum isto morbo? Non minus quam duabus horis mecum moraris, et sæpius poetice quam humane locutus es. Prorsus convenienter huic loco." CASAUBON. Quod v. 25. ἁπλῶς διαλέγεσθαι dixerat poeta, idem nunc ἀνθρωπίνως λαλεῖν dicit.” SCHWEIGHÆUSER.

27 66

66

Pov Stratonis fabula ab Suida memoratur." DINDORF. "In Strattidis fabularum recensu consulto omisimus Phonicidem, quam fabulam cum viri docti ab Athen. IX. p. 382. C. Stratoni tribui vidissent, iterum Stratonis et Strattidis nomina permutata esse crediderunt. Villoisonus Præf. ad Apollon. p. XXII. etiam fabulæ nomen depravatum esse putat scribitque apud Athenæum: παρὰ Στράττιδι ἐν Φοινίσσαις pro edita omniumque librorum auctoritate frmata lectione: παρὰ Στράτωνι ἐν Φοινικίδη. Sed quam

vis Strato comicus non nisi ab uno Suida diserte commemoretur (nam ubi præterea ejus nomen legitur, ibi constanter Strattidis locum occupavit), et quamvis ob eam causam permagnam de Stratone, poeta comico, dubitationem nasci non diffitear, in illo tamen Athenæi loco Strattidem commemorari omnino non potuisse certissimis argumentis, ubi ad media comœdiæ poetam ventum fuerit, demonstrabimus." MEINEK. Equidem, cum Villoisono, fabulæ nomen depravatum esse censeo, et ἐν Φοίνικι e Suida reponendum. Phœnicem, commediam Εubuli, semel meminit Athen. IX. p. 397. A. Quod ad fabulæ auctorem attinet, sive is fuerit Philemon, (vide n. 1.) sive Strato, mediæ comœdiæ poeta, teste Suida, illud saltem satis liquet, Strattidis nomen ab hoc loco prorsus alienum esse. Etenim veteris comœdiæ poeta fuit Strattis, nec Philetæ Glossographi, ob temporum rationem, meminisse potuit. Ceterum, una cum Stratonis Phœnicide, furcillis etiam ejicienda sunt fabulæ ψευδεπίγραφοι, Cratetis Antiphanes, Antiphanis Timocles, Epicratis Epicrates, Menandri Diphilus, Philemonis Philetas. Vide supra ad Cratetis Fragm. II. n. 1. Meinek. ad Menand. p. 223. 308. 405. et Quæst. Menand. p. 54. Grot. Exc. p. 669. infra ad Appendicis Fragm. I. n. 1. Quibus addenda est, ni fallor, Aristophanis, vel Aristophontis, Philonides, cujus meminit Athen. XI. p. 472. C. et præterea nemo.

THEOPHILUS'.

Τίς φησι τοὺς ἐρῶντας οὐχὶ νοῦν ἔχειν;
ἢ πού τίς ἐστι τοὺς τρόπους ἀβέλτερος.
εἰ γὰρ ἀφέλοι τις τοῦ βίου τὰς ἡδονὰς,
καταλείπετ ̓ οὐδὲν ἄλλο πλὴν τεθνηκέναι.
ἐγὼ μὲν οὖν καὐτὸς κιθαριστρίας ἐρῶν,
παιδὸς κόρης, οὐ νοῦν ἔχω πρὸς τῶν θεῶν;
κάλλει καλῆς, μεγέθει μεγάλης, τέχνη σοφῆς·
ἦν ἐστ ̓ ἰδεῖν ἥδιον ἢ τὸ θεωρικὸν

6

ἔχουσιν ὑμῖν διανέμειν ἑκάστοτε.

ΦΙΛΑΥΛΩΙ.

Apud ATHEN. XIII. p. 563. A. B.

5

1

Primos quatuor versus tanquam Antiphanis citat Stobæus. Vide supra Antiphanis Fragm. X. Simili initio utitur Alexis Athen. XIII. p. 562. F. τίς οὐχὶ φήσει τοὺς ἐρῶντας ζῆν μόνους; | ἔδει γε πρῶτον μὲν κ. τ. λ.

* Vide supra ad Alexidis Fragm. II. n. 1.

3

* ἕτερον, ἢ Stobæus. De formula οὐδὲν ἄλλο πλὴν vide infra ad Philemonis Fragm. V. n. 18.

4 Correxit Casaubonus. Vulgo έρω, quod retinent Morelius, Grotius, et Walpolius, quodque, ut mihi quidem videtur, haud temere solicitandum est. Nempe clausula οὐ νοῦν ἔχω πρὸς τῶν θεῶν; lunulis includenda est, quo recte pergat oratio. Alioqui trajectio est durissima. Ceterum colo, post κόρης, figunt Morelius et Grotius.

5 Versus 6. et 7. ad hunc modum breviatos, inque unum contractos, exhibet Grotius Exc. p. 707. παιδὸς καλῆς, μεγέθει μεγάλης, τέχνῃ σοφῆς. Sed mendam exemit in Erratis. Versum 7. citat Eustath. ad Od. Z. 168. p. 1558. 14. Rom. p. 256. 26. Bas. monente, post Porsonum, Dindorfio. Cf. Hom. Il. Α. 115.

=

* Correxit Burneius apud Gaisfordium ad. Eurip. Suppl. 1101. Et sic Walpolius, nisi quod eoT habet. Vide supra ad Phoenicide Fragm. n. 5. Vulgo: ἣν ἰδεῖν ἥδιον ἐστὶν. ἣν ἥδιον ἰδεῖν ἐστὶν, repugnante metro, Canterus Nov. Lect. IV. 5. quem secuti sunt Casaubonus et Grotius.

7 66

θεωρικόν est pecunia quæ publice dividebatur, ut haberent tenuiores unde lucar penderent.” CASAUBON. Hesychius: Θεωρικόν. ἀργύριον, τὸ εἰς θεῶν τιμὴν καὶ ἑορτὴν διδόμενον, θεωρίας ἕνεκα, τοῦ καὶ τοὺς πένητας μετέχειν τῶν θεωριῶν. καὶ πάντα τὰ διανεμόμενα, θεωρικὰ ἐλέγετο. Photius: Θεωρικὸν καὶ θεωρική: ̓Αθήνῃσιν ἦν χρήσ ματα κοινά, ἃ θεωρικὰ ἐκαλεῖτο, διδόμενα τοῖς Αθηναίοις εἰς διανομήν. Idem: Θεωρικά: ἐν ταῖς λεγομέναις Διονυσίαις θεωρίαις, ἀγώνων τελουμένων φιλοτίμων, συνέβαινε τινὰς τῶν πολιτῶν εἰς ὕβρεις καὶ τραύ ματα διαφέρεσθαι· ἔδοξεν οὖν τωῖ δήμωι μηκέτι προῖκα θεωρεῖν· ἐκμισθοῦν δὲ ταῖς θέαις τοὺς τόπους• πλεονεκτουμένων δὲ τῶν πενήτων, διὰ τὸ ῥᾳδίως τοῖς πλουσίοις πλείονος τιμῆς τοῦτο γίνεσθαι, ἐψηφί σαντο ἐπὶ δραχμηῖ καὶ μόνον εἶναι τὸ τίμημα· θεωρικὸν αὐτηῒ θέντες ὄνομα. Quæ verba exscripsit Suidas. Μox αἰτοῦσιν, pro ἔχουσιν, conjicit Dalecampius, qui et viv, pro librorum lectione juv, jam ante Grotium dederat. Vide supra ad Nicostrati Fragm. n. 2.