Tiva

10

ευθύς επιχειρήσασα, φίλον είχόν
στρατιωτικόν διαπαντός ούτος τας μάχας
έλεγεν, εδείκνυ’8 άμα λέγων τα τραύματα,
εισέφερε δ' ουδέν. Δωρεάν έφη τινα
παρα του βασιλέως λαμβάνειν, και ταυτ' αεί
έλεγεν δια ταύτην, ήν λέγω, την δωρεάν
ενιαυτόν έσχε μ' ο κακοδαίμων δωρεάν.
άφηκα τούτον, λαμβάνω δ' άλλον τινα,
ιατρόν. Ούτος εισάγων πολλούς τινας
έτεμνενή, έκαε, πτωχός ήν, και δήμιος.
δεινότερος ούτος θατέρου μοι κατεφάνη.
ο μεν διήγημ' έλεγεν, ο δ' επoίει νεκρούς.
τρίτη συνέζευξ' η τύχη με φιλοσόφω,
πώγων έχoντι, και τρίβωνα, και λόγον
εις προυπτον ήλθον εμπεσούσα δή κακόν.
ουδεν εδίδου γάρ ει δέ τ' αιτoίην, έφη,
ουκ αγαθόν είναι τάργύριον. "Εστω κακόν,
διά τούτο δός μοι, ρίψον ουκ επείθετο.

Αpud STOB. Τ. 6. 30.

15

20

1 « Gallice clarius etiam et significantius vis verbi υπομείναι reddi posse videtur, necnon quæ proxime sequuntur: hoc modo, Or voila, je n'ay plus nul courage de poursuivre mon mestier. Tu m' as beau dire que tu as bien rencontré. (vel que tu t'en es bien trouveé.) Que me fait cela ? Sciendum est autem ut hîc dicit ista apud Phenicidem, ουκ αν υπομείναιμ' έτι εταιρείν, et καταλύσαι θέλω, sic Machonem de Gnathænio, quæ eandem exercebat artem,

dicere, , καταλελυκυίας της Γναθαινίου σχέδον, Ουκέτι θ' εταιρείν υπομενούσης.” H. STEPH. Locus est Athen. XIII. p. 581. C.

2 «Quum legatur απέτυχον, ego contra non solum persuasum habeo, sed affirmare audeo legi debere επέτυχον, quod ei contrarium est.” H. STEPH. “Legendo étéTUXov cum H. Stephano sententia optime procedit.” WALPOL. qui colo post επέτυχον, itemque post έμε, cum H. Stephano, distinguit. Μox, ad καταλύσαι, supple την ÉTaipelav. Polyb. VII. 10. 4. citante Schweighæusero ad Machonis 1. c. καταλύσας την άθλησιν. Recte autem επέτυχον. Τotius loci sententia est: Per Venerem, mea Pythias, non possum in animum

5

meum inducere ut meretriciam artem amplius exerceam. Valeat. Ne respondeas " At mihi prospere cessit."

" At mihi prospere cessit.” Hoc nihil ad me. Omnino certum est arten hanc desinere.

3 “coelkw * Grotius, probante Valckenærio, qui eandem particulam inserendam monuit post laußávw. Sic etiam Wakefield.” GAISFORD. Vulgo edeixvu. “Lege édelku @aua." WALPOL. qui in contextu édeikiu' a. habet. édelkvo’ äua Tatius in libelli Walpoliani exemplaris, quo utor, margine. Cum Gaisfordio facit Menand. apud Plutarch. de Sui laude p. 547. C. éyw Mèv delkvúw | έσπουδακώς. Nicomachus Αthen. VΙΙ. p. 290. F. υποδεικνύεις μεν hos dotelov mám. Pseud-Epicharmus apud Stob. T. 20. 8. uri μικρούς αυτος αυτών οξύθυμον δείκνυε. Αliud exemplum suppeditabit Appendicis nostræ Fragm. XXI. 2. Vide Porson. ad Eurip. Med. 744. supra ad Pherecratis Fragm. II. n. 5. et ad Alexidis Fragm. III. n. 12.

Nemo, uti censeo, dubitabit, quin hunc Phænicidæ locum præ oculis habuerit Terent. Eun. III. 2. 29. Neque pugnas narrat, neque cicatrices suas ostentat.

čteMv H. Stephanus et Walpolius, quod unice verum est. Atque ita citat Blomfieldius Glossar. in Asch. Agam. 822. Sic in loco classico Aristoph. Acharn. 531. ήστραπτεν, έβρόντα, ξυνεκύκα την Ελλάδα, prout vulgo legitur, ήστραπτ' primus correxit Bentleius, favente Plin. Epist. I. 20. Etiam Elmsleius ňotpantev, quod tamen in Auctario Annotationum ad v. 178. in ňotpatt' mutatum voluit. Nam longe rarius, ait ille, quam putaram anapæstum in hoc metri genere inchoat ultima vocis syllaba. Vide et Tatium Greek Tragic and Comic Metres & XVII. 8. Ad Elmsleii regulam his verbis alludit Meinekius ad Menand. et Phil. p. 380. Brunckius scripsit : η λύπη δ' αεί, "Ώσπερ τα δένδρα καρπον, έχει τα δάκρυα, non satis accommodate ad subtiliores trimetri leges. Vide supra

ad Eupolidis Fragm. II. n. 8. ad Platonis Fragm. III. n. 9. et ad Alexidis Fragm. VIII. n. 1. Mox ad dņuios conferendus est Hesychius: Δήμιος, και τους καταγνωσθέντας αναιρών, ή ο υπηρέτης των βασάνων. Vide Brunck. ad Aristoph. Eccles. 81.

οίω μ' ο δαίμων φιλοσόφω ξυνώκισεν, Theognetus in Spectro Athen. p. 104. C. quem versum parodiam esse hujus Euripidei, olu u' o daiw enpime çuvokioev, indicant Casaub. in Animad. p. 203. Gataker. in Advers. Misc. 522. Barnes. in Addend. et Valcken. ad Hipp. 1389.” WALPOL. Philoxenus apud Zenob. Cent. V. Pr. 45.

6

citante Valckenaerio: οίω μ' ο δαίμων τέρατι συγκατώκισεν. Ιta correxit Valckenaerius. Vulgo corrupte συγκάθειρξεν.

? Confer supra Aristophontis Fragm. I. 5. Huc rsepexit Piersonus ad Mærin p. 330. notante Walpolio.

8 εί τι δ' Grotius, quem sequitur Walpolius. ει δ' έπαιτoίην Wakefeldius. Malim: ει δ' απαιτoίην. Αngl. and if I claimed it

as my due. .

• Colo distingue, cum H. Stephano et Walpolio.

SOTADES.

Ι. 1.

5

10

'Αγαθος, ευφυής, και δίκαιος, ευτυχής ος εαν ή',
του φθόνου λαβειν δει μερίδα, μώμονέχειν δει.
πλουτει τις άγαν, αλλά πάθος παρέλαβεν αυτόν.
ευσεβής τις εστί», πενίαν δέδωκεν αυτω.
μέγας εστί τεχνίτης τις, ατυχή πεποίηκεν αυτόν.
κάν επί το μέγιστον δίκαιος κριτής υπάρχη,
δει τον φύσει' νικώμενον, άδικον αυτόν ειπείν.
πλούσιος τις εστί8, το μέγα πτωμα? φοβείται.
ισχυρος υπάρχει, νόσου πειραν ευλαβείται.
ημέρας μιας άλυπία μέγ εστί κέρδος.
τί γαρ εσμεν όλως, ή ποδαπής 10 γεγόναμεν ύλης και
στόχασαι κατά σεαυτόν11 το βιωτικών νοήσας,
έκ τίνος εγένου, και τις ει, και τις πάλι2 γίνη.

Αpud STOB. Τ. 98. 10. «Sotades-non fuit Comicus poeta, quod e versuum genere liquet; sed alter ille, qui Ptolemæi Philadelphi tempore vixit, cujus jussu fuit interemtus. De Sotadico metro, seu ionico a majore tetrametro brachycatalecto, vide Hephaestionis Enchiridion p. 37.” BRUNCK. Ο των Ιωνικών ασμάτων ποιητής ο Μαρωνίτης audit Athen. VII. p. 293. A. qui inter eum atque alterum hujus nominis, mediae comedie scriptorem, ibi distinguit. Ejus interitum memi

1

nit Athen. XIV. p. 620. seq. De metro Sotadico consulendi sunt Hermann. Elem. Doctr. Metr. II. 37. 7. Gaisford. ad Hephæst. p.

318. seq.

2

FORD.

« 'Αγαθος, ευφυής, δίκαιος, ευτυχης ος αν ζη Hermannus.” GAISFORD. Istud kai omittit etiam Gaisfordius ad Hephæst. p. 320.

8 tov poóvov Hermann. Ita etiam Trincav. et MS. A. apud Gaisfordium.

• "Mepíð ni uwuor Hermannus.” GAISFORD. Ad loci sententiam conferendus Soph. Αj. 157. προς γαρ τον έχονθ' ο φθόνο. épreu. De interpunctione post ayav, et in seqq. vide supra ad Alexidis Fragm. III. n. 2.

5 Scribe, cum Hermanno, čotiv, quod metrum flagitat. Et sic Gaisfordius ad Hephæst. p. 320. 8 «μέγας έστι τεχνίτης, ατυχή πεποίηκ' αυτόν Hermann.” GAIS

Recte ris delevit Hermannus, sed' male tenoinkev in neToink' mutavit, metro, ut mihi quidem videtur, prorsus refragante.

7“ Possis, si opus sit, dei púoel tor—Vide me ad Porsoni Aristophanica p. 98.” Dobr. Tņ púce MS. B. apud Gaisfordium. Dobræi emendationem postulat vel loci sententia. Verte Anglice: it is a natural consequence that he who is non-suited, &c. Et comma post vikwuevov amovendum, cum Hermanno.

* Iterum scribe łotiv, cum Hermanno, metro postulante.

? Incertus apud Stob. Τ. 105. 51. όγκου δε μεγάλου πτωμα γίγvetai péya. Confer et Fragmentum insigne, quod Euripidi tribuit Stobæus T. 22. 5. (ita etiam Collect. impressa cum Callim. ed. Froben.) Philistioni, sive Philemoni, Auctor Compar. Men. et Phil. p. 360. Anton. Meliss. XXXV. p. 52. Menandro autem codex Stob. Paris. apud Grotium : őtav (o inseruit Meinekius: ťav Anton. Meliss.) ίδης προς ύψος ήρμένον τινα, | λαμπρή τε πλούτο και γένει γαυρούμενον, | Οφρύν τε μείζω της τύχης επηρκότα, | τούτου ταχείαν νέμεσιν ευθύς (ήξειν Auct. Compar.) προσδόκα. | επαίρεται γαρ μείζον, iva ueilov méon. ubi v. 2. adumbratus fuisse videtur ex Euripidis Sthenobææ Fragmento apud Stob. T. 65. 15. rollovs èÈ ARBÚTu kai yével yavpovuévous. Juvenal. X. 104. de Sejano: Qui nimios optabat honores | et nimias poscebat opes, numerosa parabat | excelsæ turris tabulata, unde altior esset | casus et impulsæ præceps immane ruinæ. Claudian. Rufin. I. 22. Tolluntur in altum, | ut lapsu graviore ruant. Quæ duo loca cum altero comparavit Clericus. Minucius Felix p. 340. Miseri in hoc altius tolluntur, ut decidant altius. Locum comparavit Meinekius.

10 De hac forma consulendus est Lobeckius ad Phrynich. p. 56. monente Gaisfordio.

11 σαντον Morelius, sequente Hertelio, quod et metrum postulat. Ita etiam Hermannus. Mox, amoto commate post vońoas, leviter fge post βιωτικον, cum Hermanno.

12 «Gaisfordius pro πάλιν dedit πάλι.” HERMANN. quem illud pretulisse equidem miror. Etiam Grotius πάλι, notante Gaisfordio. Simylus apud Stob. Τ. 60. 4. ex emendatione Porsoni: ούτε πάλι τέχνη μη φύσιν κεκτημένη. ubi νulgo ούτε παν legitur, pro quo ούτε πάλιν ΜS. B. apud Gaisfordium.

ΙΙ. 2.

5

Αυτος γαρ έων2 παντογενής και πάντα γεννων,
ου κρίνει δικαίως τα κατ’ άνθρωπον έκαστον.
και γαρ κατά γαλαν τα κακά πέφυκεν αεί:
και τους μεγάλους αεί κακοίς γέγηθ' ο κόσμος.
ότι πάντες, όσοι περισσόν ηθέλησαν ευρείν,
ή μηχανικών ποίημα, ή σοφόν μάθημα,
ουτοι κακόν εις τον θάνατον τέλος εποίησαν,
υπό του γεννήτορος κόσμου κακώς παθόντες.
Σωκράτης ο κόσμος πεποίηκεν σοφόν είναι,
και κακώς ανείλεν' τον Σωκράτης ο κόσμος,
εν τη φυλακή κώνειον ότι8 πιων τέθνηκε.
πουλύποδα φαγών ο Διογένης ώμον τέθνηκεν.
Αισχύλω γράφοντι18 επιπέπτωκε χελώνη.
Σοφοκλής ραγα φαγων σταφυλής, πνιγείς τέθνηκε 1.
κύνες οι κατα θράκης12 Ευριπίδην έτρωγον13.
τον θείον "Όμηρον λιμός κατεδαπάνησεν 14.

Apud STOB. T. 98. 9.

10

15

1

2

Supple κόσμος, collato ν. 8.

aiwv, casune an industria, Hertelius. Mox transpone : où dia καίως κρίνει,-metro postulante. « τα