205 Et silvas moveo, jubeoque tremiscere montes

Et mugire solum, Manesque exire sepulcris ;

Te quoque, Luna, traho, quamvis Temesæa labores
Æra tuos minuant; currus quoque carmine nostro
Pallet avi, pallet nostris Aurora venenis.

210 Vos mihi taurorum flammas hebetastis, et unco
Haud patiens oneris collum pressistis aratro ;
Vos serpentigenis in se fera bella dedistis,
Custodemque rudem somno sopistis, et aurum
Vindice decepto Grajas misistis in urbes.

220

215 Nunc opus est sucis, per quos renovata senectus
In florem redeat, primosque recolligat annos :-
Et dabitis: neque enim micuerunt sidera frustra,
Nec frustra volucrum tractus cervice draconum
Currus adest." Aderat demissus ab æthere currus.
Quo simul adscendit, frenataque colla draconum
Permulsit, manibusque leves agitavit habenas;
Sublimis rapitur, subjectaque Thessala Tempe
Despicit, et certis regionibus applicat angues;
Et, quas Ossa tulit quasque altus Pelion herbas
225 Othrysque Pindusque et Pindo major Olympus,
Perspicit, et placitas partim radice revellit,
Partim succidit curvamine falcis ahenæ.

Multa quoque Apidani placuerunt gramina ripis,
Multa quoque Amphrysi; neque eras immunis,
Enipeu;

230 Nec non Peneos, nec non Spercheïdes undæ
Contribuere aliquid, juncosaque litora Bœbes;
Carpsit et Euboïca vivax Anthedone gramen,
Nondum mutato vulgatum corpore Glauci.
Et jam nona dies curru pennisque draconum
235 Nonaque nox omnes lustrantem, viderat agros,
Cum rediit; neque erant tacti nisi odore dracones,
Et tamen annosæ pellem posuere senectæ.

Constitit adveniens citra limenque foresque,
Et tantum cœlo tegitur, refugitque viriles
240 Contactus, statuitque aras e cespite binas,
Dexteriorem Hecates, ast læva parte Juventæ.
Has ubi verbenis silvaque incinxit agresti;
Haud procul egesta scrobibus tellure duabus
Sacra facit, cultrosque in guttura velleris atri

245 Conjicit, et patulas perfundit sanguine fossas. Tum super invergens liquidi carchesia mellis Æreaque invergens tepidi carchesia lactis, Verba simul fundit, terrenaque numina poscit, Umbrarumque rogat rapta cum conjuge regem, 250 Ne properent artus anima fraudare seniles.

Quos ubi placavit precibusque et murmure longo;
Æsonis effetum proferri corpus ad aras

Jussit, et in plenos resolutum carmine somnos,
Exanimi similem stratis porrexit in herbis.

255 Hinc procul Æsoniden, procul hinc jubet ire ministros,

Et monet arcanis oculos removere profanos.
Diffugiunt jussi. Sparsis Medea capillis
Bacchantum ritu flagrantes circuit aras,
Multifidasque faces in fossa sanguinis atra
260 Tingit et intinctas geminis accendit in aris,
Terque senem flamma, ter aqua, ter sulfure lustrat.
Interea validum posito medicamen aheno
Fervet et exsultat, spumisque tumentibus albet.
Illic Hæmónia radices valle resectas

265 Seminaque floresque et sucos incoquit acres ;
Adjicit extremo lapides Oriente petitos
Et, quas Oceani refluum mare lavit, arenas;
Addit et exceptas luna pernocte pruinas,
Et strigis infames ipsis cum carnibus alas,
270 Inque virum soliti vultus mutare ferinos
Ambigui prosecta lupi; nec defuit illis

275

Squamea Cinyphii tenuis membrana chelydri
Vivacisque jecur cervi; quibus insuper addit
Ora caputque novem cornicis sæcula passæ.

His et mille aliis postquam sine nomine rebus
Propositum instruxit mortali barbara munus;
Arenti ramo jampridem mitis olivæ

Omnia confudit, summisque immiscuit ima.
Ecce, vetus calido versatus stipes aheno
280 Fit viridis primo, nec longo tempore frondes
Induit, et subito gravidis oneratur olivis;
At, quacumque cavo spumas ejecit aheno
Ignis, et in terram guttæ cecidere calentes,
Vernat humus, floresque et mollia pabula surgunt.

285

Quod simul ac vidit, stricto Medea recludit
Ense senis jugulum, veteremque exire cruorem
Passa, replet sucis. Quos postquam combibit Æson
Aut ore acceptos aut vulnere; barba comæque
Canitie posita nigrum rapuere colorem ;

290 Pulsa fugit macies, abeunt pallorque situsque,
Adjectoque cavæ supplentur corpore rugæ,
Membraque luxuriant. Eson miratur, et olim
Ante quater denos hunc se reminiscitur annos.
Viderat ex alto tanti miracula monstri

295 Liber, et, admonitus juvenes nutricibus annos
Posse suis reddi, capit hoc a Colchide munus.

Neve doli cessent: odium cum conjuge falsum Phasias assimulat, Peliæque ad limina supplex Confugit; atque illam, quoniam gravis ipse senecta, 300 Excipiunt natæ. Quas tempore callida parvo Colchis amicitiæ mendacis imagine cepit:

Dumque refert inter meritorum maxima, demtos Esonis esse situs, atque hac in parte moratur ; Spes est virginibus Pelia subjecta creatis, 305 Arte suum parili revirescere posse parentem ; Idque petunt, pretiumque jubent sine fine pacisci. Illa brevi spatio silet, et dubitare videtur, Suspenditque animos ficta gravitate rogantum, Mox, ubi pollicita est, "Quo sit fiducia major 310 Muneris hujus:" ait, "qui vestras maximus ævo est Dux gregis inter oves, agnus medicamine fiet." Protinus innumeris effetus laniger annis Attrahitur, flexo circum cava tempora cornu. Cujus ut Hæmonio marcentia guttura cultro 215 Fodit, et exiguo maculavit sanguine ferrum ;

Membra simul pecudis validosque venefica sucos
Mergit in ære cavo. Minuuntur corporis artus,
Cornuaque exuitur, nec non cum cornibus annos,
Et tener auditur medio balatus aheno,-
320 Nec mora, balatum mirantibus exsilit agnus,
Lascivitque fuga lactantiaque ubera quærit.

Obstupuere satæ Pelia; promissaque postquam
Exhibuere fidem, tum vero impensius instant.
Ter juga Phoebus equis in Ibero flumine mersis

325 Demserat, et quarta radiantia nocte micabant
Sidera; cum rapido fallax Æetias igni
Imponit purum laticem et sine viribus herbas.
Jamque neci similis, resoluto corpore, regem
Et cum rege suos custodes somnus habebat,
330 Quem dederant cantus magicæque potentia linguæ.
Intrarant jussæ cum Colchide limina natæ,

Ambierantque torum: “Quid nunc dubitatis inertes?
Stringite," ait, "gladios, veteremque haurite cru-

orem,

Ut repleam vacuas juvenili sanguine venas! 335 In manibus vestris vita est ætasque parentis : Si pietas ulla est, nec spes agitatis inanes; Officium præstate patri, telisque senectam Exigite, et saniem conjecto emittite ferro!" His, ut quæque pia est, hortatibus impia prima est, 340 Et, ne sit scelerata, facit scelus. Haud tamen ictus Ulla suos spectare potest, oculosque reflectunt Cæcaque dant sævis aversæ vulnera dextris. Ille cruore fluens cubito tamen allevat artus, Semilacerque toro tentat consurgere, et inter 345 Tot medius gladios pallentia brachia tendens

350

'Quid facitis, gnatæ ? quis vos in fata parentis
Armat?" ait. Cecidere illis animique manusque ;
Plura locuturo cum verbis guttura Colchis
Abstulit, et calidis laniatum mersit in undis.

391

Quod nisi pennatis serpentibus isset in auras; Non exemta foret pœnæ. Fugit atque tetendit Tandem vipereis Ephyren Pirenida pennis. Sed postquam Colchis arsit nova nupta venenis, Flagrantemque domum regis mare vidit utrumque, 355 Sanguine natorum perfunditur impius ensis; Ultaque se male mater Iasonis effugit arma, Palladiasque arces ablata draconibus intrat.

396

Excipit hanc Ægeus, facto damnandus in uno; 402 Nec satis hospitium est, thalami quoque fœdera jungit.

360 Jamque aderat Theseus, proles ignara parenti, Qui virtute sua bimarem pacaverat Isthmon. Hujus in exitium miscet Medea, quod olim

405

Attulerat secum Scythicis aconiton ab oris.
Illud Echidnææ memorant e dentibus ortum
365 Esse canis.-Specus est tenebroso cæcus hiatu;
Est via declivis, per quam Tirynthius heros
Restantem, contraque diem radiosque micantes
Obliquantem oculos, nexis adamante catenis
Cerberon abstraxit; rabida qui concitus ira
370 Implevit pariter ternis latratibus auras,

Et sparsit virides spumis albentibus agros. Has concresse putant, nactasque alimenta feracis Fecundique soli, vires cepisse nocendi. Quæ, quia nascuntur dura vivacia caute, 375 Agrestes aconita vocant.-Ea conjugis astu Ipse parens geus nato porrexit, ut hosti. Sumserat ignara Theseus data pocula dextra; Cum pater in capulo gladii cognovit eburno Signa sui generis, facinusque excussit ab ore. 380 Effugit illa necem nebulis per carmina motis.

XXXI. THE MYRMIDONS.

(VII. 502-660.)

410

415

420

When Ægeus, the father of Theseus, ruled at Athens, a son of King Minos came to Athens from Crete. He was called Androgeos, and his name seems of itself to indicate that he was an improver of agriculture. It is probable that he gave agricultural precepts and directions, which in Attica excited opposition and provoked enmity against him; at any rate the legend says, that he perished by a treacherous ambush of the Athenians. Upon his death, there followed, as is said, a general drought and desolation of the tilled lands, which spread itself over all Greece, and which Jupiter removed only at the intercession of Eacus. Eacus was a son of Jupiter, and Ægīna, daughter of Asōpus. He was born in the island of Ægīna, the earlier name of which was Enopia or Enōne, but which Æacus called Ægina in honour of his mother. Through his wisdom and justice, as well as through the intercession with Jupiter just mentioned, acus stood in high respect in all Greece. Juno hated him alone, as the son of a paramour; and so too she hated the whole island, which from that paramour had received its name Ægīna (terras a pellice dictas, v. 23). Under the influence of this feeling she sent a pestilence on the land, which destroyed the whole population of Ægina, so that the land was nearly without inhabitants. On this