Hic, qui diligitur, vellem diuturnior esset. Nunc duo concordes anima moriemur in und. Dixit, et ad faciem rediit male sanus eamdem; Et lacrimis turbavit aquas: obscuraque moto Reddita forma lacu est; quam cum vidisset abire: Quo fugis? oro, mane; nec me, crudelis, amantem Desere, clamavit; liceat, quod tangere non est, Adspicere: et misero praebere alimenta furori. Dumque dolet, summa vestem deduxit ab ord, 480 Nudaque marmoreis percussit pectora palmis. Pectora traxerunt tenuem percussa ruborem; Non aliter, quam poma solent; quae candida parte, Parte rubent: aut ut variis solet uva racemis
Ducere purpureum, purpureum, nondum matura, nondum matura, colorem. 485
A me, per me non duol questa partita, Mancar dovendo il mio dolor con lei, ᎷᎥ grava ben, che non rimane in vita Colui che piace tanto agli occhi miei; Ma il dolce fonte mi richiama, e invita A mirar quel, ch' ancor toccar vorrei. Così dicendo ritornar gli piacque, A rimirar le sue mortifer' acque. 188
Lagrima, e lagrimtar l'amato viso Vede, e vuol pur toccarlo, e turba l'onda; E mira il simulato suo Narciso,
Che par, che fuggir voglia, e si nasconda: Ovunque l'onda il manda, ei l'occhio fiso Tien sempre, e 'l pianto ognor cresce, ed abbonda: Se non vuoi, ch'io ti tocchi, nè che t'oda, ( Disse ) lascia, ch'almen l'occhio ti goda. 189
D'ira acceso in se stesso, e di dispetto, Poich' egli al suo gran mal sì caldo intende, Coi pugni chiusi l'innocente petto Percote, pur la veste gliel contende: Per dare al batter suo maggiore effetto, Leva la spoglia, e quello ignudo offende: Si batte, e duolsi, e dassi in preda al lutto, E dell' intelletto uscito al tutto. par
L'eburneo petto suo così percosso, sparse d'una nobile tintura:
Si Prese un misto color di bianco e rosso, Qual mela suol aver non ben matura: Ō com'uva, che l'acino ha già grosso, Che già rosseggia, e tende a farsi oscura; Si vestì d'un color, d' una maniera, Ch'l fa più bello assai, che pria non era.
Quae simul aspexit liquefactá rursus in undă, Non tulit ulterius; sed, ut intabescere flavae Igne levi cerae, matutinaeve pruinae Sole tepente solent, sic attenuatus amore Liquitur; et caeco paulatim carpitur igni. Et neque jam color est mixto candore rubori; Nec vigor, et vires, et quae modo visa placebant, Nec corpus remanet, quondam quod amaverat Echo. Quae tamen ut vidit, quamvis irata memorque, Indoluit: quotiesque puer miserabilis, Eheu! Dixerat; haec resonis iterabat vocibus, Eheu! Cumque suos manibus percusserat ille lacertos, Haec quoque reddebat sonitum plangoris eumdem. Ultima vox solitam fuit haec spectantis in undam, Heu frustra dilecte puer! totidemque remisit 500 Verba locus: dictoque Vale, Vale inquit et Echo.
486. Liquefacta rursus in unda.Cera liquefacta dici potest, de unda non opinor. Nec libri tamen veteres opitulantur. Censeo nihilominus scribendum, liquenti unda: est enim prima syllaba communis, quod ignoratum inscitis librariis scripturae genuinae mutandae causam dedit; sic liquentia flumina apud Virgilium primá syllabá productá.
501. Locus. Echo quae in illo erat loco.
Or come ancor si specchia, e che s'accorge Di quelle carni tenere di latte, E'l bel cinabrio, sì ben misto scorge In quelle parti ignude sì ben fatte L'amoroso desio più caldo sorge, Di palpar quelle membra ancora intatte : E sebben'egli sa, che nulla abbraccia,
Gli è forza in quell' error tuffar le braccia. 192
L'onda si move, ed ei si duol, che fugge, Lascia fermarla, e torna a rimirarsi; E sì cresce il desio, tanto l' adugge, Che dove ardea, comincia a liquefarsi : Così nel forno il metallo si strugge, Che comincia al principio ad infocarsi; E infocato ognor si fa più molle, Talchè com' acqua alfin liquido bolle. 193
Già manca il bel color vermiglio e bianco, Mancan le forze sue, manca il vigore; Il suo bel viso, e 'l suo splendor vien manco, Che già prese Eco, or a lui strugge il core: Eco ancorché sdegnata, non di manco Ha sempre accompagnato il suo dolore, Replicò ciò, che mai Narciso disse E fe, che'l fin del suo parlar s'udisse.
Al suon, che'l batter delle man rendea, Quando il petto, e la man battea sì forte. Ella col suon medesmo rispondea:
Diss' egli all'ombra, Ecco ho per te la morte; Ecco ho per te la morte (ella dicea), E rimembrava la sua cruda sorte.
Dice egli alfin: Men vo, rimanti in pace; Ella dice il medesmo, e poi si tace.
Ille caput viridi fessum submisit in herba. Lumina nox claudit domini mirantia formam. Tum quoque se, postquam est inferna sede receptus, In Stygia spectabat aquá. Planxére sorores Naïdes: et sectos fratri posuere capillos. Planxere et Dryades: plangentibus adsonat Echo: Jamque rogum, quassasque faces, feretrumque para-
Nusquam corpus erat; croceum pro corpore florem Inveniunt, foliis medium cingentibus albis.
504. Tum quoque. Quascumque curas aut studia quis in animam contraxerit in hac vita, vel a natura, vel affectibus aut vitae ratione, ea manent etiam cum corpus exuerit. Pla to in Gorgia: Curae non ipsa in morte relinquunt. Virg. 6. Æneid. quae gratia currùm Armorumque fuit vivis; quae cura nitentes Pascere equos; eadem sequitur tellure repostos. 509. Croceum florem. Narcissum. Florem. Flos hic Diis inferis sacer fingitur, ut qui floreat tantum et transeat, neque ullum ex se fructum edat; ita et ingenia praecocia haud facile perveniunt ad frugem.
« ZurückWeiter » |