Occupat; hos morsu, longis complexibus illos; Hos necat afflatos funesti tabe veneni. Fecerat exiguas jam Sol altissimus umbras: Quae mora sit sociis miratur Agenore natus, Vestigatque viros: tegimen derepta leoni Pellis erat; telum splendenti lancea ferro, Et jaculum; teloque animus praestantior omni.
52. Tegimen derepta leoni. Spolium leoninum virtutis est hieroglyphicum. Aliarum quoque generosarum animantium exuvias ac pelles, virtutis uta alumnos ac satellites sese ostentantes, antiqui heroës gestabant.
Altri uccide co' denti, altri col fiato
Quei straccia l'unghia, e quei trafora il corno. Poichè il crudel serpente ebbe mirato Non aver uom, che non sia morto intorno, Come un'eccelsa torre in piè levato Cercò con gli occhi tutto quel contorno: E'l può ben far la mostruosa belva, Che vede sotto a lei tutta la selva.
Ben grande può parer distesa, e'n piede: Che, se vien torta nel suo stato a porse, Non men grande del Drago esser si crede, Che come un fiume in ciel divide l'Orse: Or poi, che il mostro incomparabil vede, Ch'altri non v'è, che possa contraporse, Distese in terra in vari modi attorti Gli stanchi membri in mezzo a' corpi morti
Già nel meridiano era il Sol giunto, Della nuova città, che far si deve, E stando allor nel più supremo punto In quel loco rendea l'ombra più breve, Quando al lor Re da gran pensier compunto; Pareva l'aspettar nojoso e greve;
E stranamente il cor teneangli oppresso, Maraviglia, e timor d' un mal successo.
Non è per l'orme loro a seguir tardo Di pelle di leon forte ed ornato: Tien nella destra atto a lanciar un dardo, La spada al fianco ha dal sinistro lato : La manca un cerro tien grosso e gagliardo, Ch' uno estremo ha d'acciar lucido armato: Ha il cor poi sì magnanimo e preclaro, Che più d'ogni arme val, più d'ogni acciaro.
Ut nemus intravit, letataque corpora vidit, Victoremque supra spatiosi corporis hostem Tristia sanguined lambentem vulnera lingua; Aut ultor vestrae, fidissima corpora, mortis, Aut comes, inquit, ero. Dixit, dextráque molarem Sustulit, et magnum magno conamine misit. 60 Illius impulsu cum turribus ardua celsis Moenia mota forent: serpens sine vulnere mansit; Loricaeque modo squamis defensus, et atrae Duritia pellis, validos cute reppulit ictus. At non duritia jaculum quoque vicit eadem, Quod medio lentae fixum curvamine spinae Constitit, et toto descendit in ilia ferro. Ille dolore ferox caput in sua terga retorsit, Vulneraque adspexit, fixumque hastile momordit. Idque, ubi vi multâ partem labefecit in omnem, go Vix tergo eripuit: ferrum tamen ossibus haesit.
55. Letata. Leto data, mortua. Vocabulum vetus.
59. Molarem. Antiqui Heroës consumtis gladiis finguntur ad grandia confugere saxa, quibus hostem obterebant. Id quod ubique in Homero. 65. Vicit. Repulit. Tunc enim jacula vinci dicuntur, cum repelluntur. 66. Lentae spinae. Flexibilis dorsi.
Com' entra, e vede la selva funesta, E come il troppo sangue il fondo allaghe, E il Drago star con elevata cresta, Leccando altier le velenose piaghe, Forza è, fidi compagni, che di questa Ingiuria vostra io mi compiaccia, e paghe; O ch' io vendicherò sì fatto torto, (Disse) o qui presso a voi resterò morto.
Ecco che vede un grave sasso in terra, Che gli pare atto a far l'oste morire, Posa il dardo la destra, e 'l sasso afferra, Per abbondare in arme da ferire: Gli tira quel con tal furor, ch' a terra Un grosso muro avria fatto venire: Ma l'aurea squama sua sostenne il peso, E restò da quel colpo il Drago illeso.
Sebben non nocque al crudo serpe il Pure il fe risentire, e 'l mosse ad ira, Sbatte l'ali, e la coda, e affretta il passo, E d'assalire il suo nemico mira: Vedendo Cadmo l'impeto e'l fracasso, Prende tosto di terra il dardo, e tira, Che le squame passò, la carne, e l'osso, E fu cagion, che non gli venne addosso.
Perchè, com'il crudel mostro s'accorse, Del dardo, che per torgli andò la vita, A quella parte il curvo collo torse, E riguardò su 'l tergo la ferita; Poi con gran rabbia l'asta affissa morse, Nè lasciò fin che non la vide uscita, E tanto fe che alfin fuor trasse il cerro, Ma restò ben nella ferita il ferro.
Tum vero, postquam solitas accessit ad iras Plaga recens, plenis tumuerunt guttura venis: Spumaque pestiferos circumfluit albida rictus, Terraque rasa sonat squamis: quique halitus exit 75 Ore niger Stygio, vitiatas inficit auras. Ipse modo immensum spiris facientibus orbem Cingitur: interdum longa trabe rectior exit. Impete nunc vasto, ceu concitus imbribus amnis, Fertur, et obstantes proturbat pectore silvas. Cedit Agenorides paullum: spolioque leonis Sustinet incursus; instantiaque ora retardat Cuspide praetenti. Furit ille, et inania duro Vulnera dat ferro, figitque in acumine dentes. Jamque venenifero sanguis manare palato Coeperat, et virides aspergine tinxerat herbas: Sed leve vulnus erat, quia se retrahebat ab ictu; Laesaque colla dabat retro; plagamque sedere Cedendo arcebat, nec longius ire sinebat: Donec Agenorides conjectum in gutture ferrum 90 Usque sequens pressit; dum retro quercus eunti Obstitit; et fixa est pariter cum robore cervix. Pondere serpentis curvata est arbor, et imae
77. Ipse modo. Quod ad mores attinet, lege mythologiam fab. Cadmi apud Delrium in Senecae Oedipoden v. 747. Quoad historiam, Palaephatus lib. 1. refert Cadmum interfecisse Dracona regem Thebanorum, Martis silium. Draconis autem filios cum amicis contra Cadmum insurrexisse; qui tamen omnes viribus inferiores superati ab eo sunt, postquam discordiae dissensionisque semina inter illos sparsisset. Sed et legatur Claud. Minos comment. ad Alciati emblem. 18.
« ZurückWeiter » |