Von den Gedichten, welche unter Tibull's Namen gehen, gehört kaum mehr als die erste Hälfte ihm zu. Ein Theil hat wahrscheinlich den Lygdamus, einen etwas jüngeren Zeitgenossen Tibull's, zum Verfasser, einen zierlichen aber weniger einfachen Dichter, an den bei Ovid sich zahlreiche Reminiscenzen finden. Es ist die Einfachheit und Wärme der Gedichte Tibull's, welche sie für alle Zeiten liebenswürdig machen.,,Die Tibullische Muse athmet den stillen Frieden eines fast kindlichen Gemüths." Sehnsucht nach dem Lande, Verehrung für Messalla und Liebe geben ihr den Stoff. In Rücksicht der Form ist eine unmittelbare Einwirkung der griechischen Muster nicht nachzuweisen. XXXXII. Mein Glück. Veranlassung des Gedichtes ist die Aufforderung, welche Messalla an den Dichter richtete, ihn in den Feldzug gegen M. Antonius zu begleiten. Divitias alius fulvo sibi congerat auro 10 Et quodcunque mihi donum novus educat annus, XLII. v. 5. Der Dichter hatte erst jüngst seine Ritterdienstzeit beendet. v. 6. Es hat viel für sich nach Haase's Vorschlag v. 25-34 unmittelbar hier auf v. 6 folgen zu lassen. v. 14. deum] Silvanus, der die Baumfrucht schützt. 20 Vos quoque, felicis quondam nunc pauperis agri 25 Iam mihi, iam possim contentus vivere parvo 30 Parcite: de magno praeda petenda grege. 40 45 Aut, gelidas hibernus aquas cum fuderit Auster, Securum somnos imbre iuvante sequi. 50 Hoc mihi contingat: sit dives iure, furorem 55 Non ego laudari curo, mea Delia: tecum v. 19. 21. quondam, tunc] vor jener dem Tibull verhängnissvollen Landaustheilung an die Veteranen. v. 21. Am Fest der Ambarvalia (vergl. auch No. 46) wurde nach feierlichem Umzug um die Feldflur den ländlichen Schutzgöttern je v. 48. vergl. Hor. od. I, 3 v. 60 Flebis et arsuro positum me, Delia, lecto, Nunc levis est tractanda Venus, dum frangere postes Hic ego dux milesque bonus: vos, signa tubaeque, XXXXIII. Bangen und Hoffen. Tibull hatte auf der Heerfahrt mit Messalla gegen die Antonianer in Asien krank auf Corcyra zurückbleiben müssen (i. J. 30 v. Chr.). Ibitis Aegaeas sine me, Messalla, per undas, O utinam memores ipse cohorsque mei; Me tenet ignotis aegrum Phaeacia terris: Abstineas avidas, Mors precor atra, manus. 5 Abstineas, Mors atra, precor: non hic mihi mater, 10 Delia non usquam; quae me quam mitteret urbe, Illa sacras pueri sortes ter sustulit: illi Rettulit e triviis omina certa puer. Cuncta dabant reditus: tamen est deterrita nunquam, 15 Ipse ego solator, cum iam mandata dedissem, 20 Aut ego sum causatus aves aut omina dira, Aut sciat egressum se prohibente deo. 25 Nunc, dea, nunc succurre mihi (nam posse mederi 30 Ut mea votivas persolvens Delia voces Ante sacras lino tecta fores sedeat, At mihi contingat patrios celebrare Penates 35 Nondum caeruleas pinus contempserat undas, 40 Nec vagus ignotis repetens conpendia terris Ipsae mella dabant quercus, ultroque ferebant 45 Non acies, non ira fuit, non bella, nec ensem 50 Nunc love sub domino caedes et volnera semper, Quod si fatales iam nunc explevimus annos, v. 18. Der jüdische Sabbath wurde selbst von manchen Römern als Tag der Ruhe für unschicklich zu Geschäften gehalten. Vergl. die Anspielung bei Hor. sat. I, 9 v. 69. Sonst sahen auch die Astrologen in dem Planeten Saturn ein grave sidus. v. 23. Der Cult der ägyptischen Isis fand damals schon trotz mehrfacher Verbote von Seiten des Senats namentlich bei Frauen niederer Stände Eingang. v. 24. aera] das sistrum der IsisAnbeter. v. 26. picta tab.] Gedenkbilder geweiht für Rettung aus Krankheit oder Gefahr. v. 30. Pharia] die Insel Pharos vor Alexandria, durch einen Damm mit der Nehrung des Mareotis - Sees verbunden, metonymisch für Aegypten, die Heimat des Isis-Cultes. v. 33-46. Vergl. Ovid Metam. I, 89--112. Hic iacet inmiti consumptus morte Tibullus, 55 Sed me, quod facilis tenero sum semper Amori, 60 Ipsa Venus campos ducet in Elysios. Hic choreae cantusque vigent, passimque vagantes At iuvenum series teneris inmixta puellis Ludit, et adsidue proelia miscet Amor. 70 Abdita, quam circum flumina nigra sonant: Versantur celeri noxia membra rota, 75 Tantalus est illic, et circum stagna: sed acrem 80 Et Danai proles, Veneris quod numina laesit, At tu casta precor maneas, sanctique pudoris 85 At circa gravibus pensis adfixa puella 90 Tum veniam subito, nec quisquam nuntiet ante, Tunc mihi, qualis eris, longos turbata capillos, Hoc precor, hunc illum nobis Aurora nitentem v. 65. Vergl. Odyssee XI, 576— 601. Die Unterwelt bei Horaz nach Stellen wie od. II, 13 v. 19-40 oder 14 v. 17-20 u. a. (III, 4 v. 69-80; 11 v. 17-24). v. 42-44. Vergl. auch No. 53 v. 77. Vergl. Horaz od. III, 11 v. 22 flg. |