Ad fratrem mandata dabat; cuique illa dabantur, .. Nec mora. de templo rapiunt simulacra Dianae, Clamque per inmensas puppe feruntur aquas. 95 Mirus amor iuvenum, quamvis abiere tot anni, 100 In Scythia magnum nunc quoque nomen habet.' 105 Quos Volesus patrii cognoscat nominis auctor, 110 Digne vir hac serie, lapso succurrere amico XXXVI. Jugendfreundschaft. Maxime, qui claris nomen virtutibus aequas, Culte mihi... quid enim status hic a funere differt? . . . 5 Rem facis, adflictum non aversatus amicum, 10 Qua non est aevo rarior ulla tuo. Turpe quidem dictu, sed ... si modo vera fatemur ... Cura, quid expediat, prius est, quam quid sit honestum, Virtutem pretium qui putet esse sui. v. 105. Volesus] Volesus ist die sabinische Form des Namens Valerius. Der Ahnherr der gens war nach der Sage mit dem Sabinerkönig Tatius nach Rom gezogen. v. 106. maternus] Cotta stammte mütterlicher Seits aus der gens Aurelia, die ihren Stammbaum bis auf den alten König Numa zurückführte. Durch Cottas Adoption sollte dem Aussterben dieser gens vorgebeugt werden. XXXVI. v. 1. Fabius Maximus war ein sehr genauer Freund des Octavian, ohne jedoch je ein Staatsamt anzunehmen. v. 9. Vergl. Horaz epist. I, 1 v. 54. 15 Nec nisi quod prodest, carum est, et, detrahe menti Spem fructus avidae, nemo petendus erit. 20 At reditus iam quisque suos amat, et sibi quid sit Illud amicitiae quondam venerabile numen Prostat et in quaestu pro meretrice sedet. Quo magis admiror, non, ut torrentibus undis, Communis vitii te quoque labe trahi. Diligitur nemo, nisi cui fortuna secunda est: Quae simul intonuit, proxima quaeque fugat. 25 En ego, non paucis quondam munitus amicis, Dum flavit velis aura secunda meis, Ut fera nimboso tumuerunt aequora vento, In mediis lacera nave relinquor aquis. Cumque alii nolint etiam me nosse videri, 30 Vix duo proiecto tresve tulistis opem. Quorum tu princeps. neque enim comes esse, sed auctor, 35 ludice te mercede caret per seque petenda est 40 Turpe putas abici, quia sit miserandus, amicum, 50 Et mea non minimum culpa furoris habet. Tu quoque magnorum laudes admitte virorum, Utque facis, lapso quam potes, affer opem. Si bene te novi, si quod prius esse solebas, Nunc quoque es, atque animi non cecidere tui, Et bene uti pugnes, bene pugnans efficit hostis. 55 Scilicet indignum, iuvenis rarissime, ducis Firmus es, et quoniam non sunt ea, qualia velles, v. 41. Achilleus dem Patroklos. v. 56. deae] vergl. Horaz od. III, 29 v. 49-52. 5 60 Quaeque ita concussa est, ut iam casura putetur, 65 Ut tamen audita est nostrae tibi cladis origo, 70 Tum tua me primum solari littera coepit Ante tuos ortus quae mihi coepta fuit, Quod cum vestra domus teneris mihi semper ab annis 75 Me tuus ille pater, Latiae facundia linguae, 80 Primus, ut auderem conmittere carmina famae, Nec, quo sit primum nobis a tempore cultus, Te tamen ante omnis ita sum conplexus, ut unus 90 Haec igitur referens et quod mea crimina primi Respicis antiquum lassis in rebus amicum, 95 Pro quibus optandi si nobis copia fiat, Tam bene pro merito commoda mille precor. v. 75. pater]. Freundschaft lässt den Ovid wol die rednerische Bedeutung des Vaters übertreiben. Denn weder Cicero im Brutus thut desselben Erwähnung, was sich aus einer möglichen Differenz der Jahre erklären liesse, noch der Dialogus de oratoribus, für dessen Verfasser Tacitus gelten darf. v. 82. gratia] zum Gebrauche der Abstracta vergl. Horaz od. I, 14 v. 17. 18. v. 84. Aethalis] Ilva, von den Griechen Aldalía genannt. 100 Haec ego, cum faceres altaria pinguia ture, XXXVII. Wenig Hoffnung. Hanc tibi Naso tuus mittit, Rufine, salutem Auxilium nostris spemque tulere malis. Et iam deficiens sic ad tua verba revixi, 20 Tollere nodosam nescit medicina podagram, 25 Cura quoque interdum nulla medicabilis arte, 30 Quod tua texuerunt scripta, retexit opus. Non dubia est Ithaci prudentia. sed tamen optat 35 Nescio qua natale solum dulcedine captos 40 Ducit, et inmemores non sinit esse sui. Cum bene sit clausae cavea Pandione natae, ... Nec feritas illos inpedit . . . antra petunt. 45 Effice, vos ipsi ne tam mihi sitis amandi: 50 Fert ubi perpetuas obruta terra nives. 55 Quocumque adspicias, campi cultore carentes 60 v. 33. prudentia]: Ilias II, 407: *Οδυσῆα Διὶ μῆτιν ἀτάλαντον. oder Ilias III, 202: εἰδὼς παντοίους τε δόλους καὶ μήδεα πυκνά. v. 34. fumum] Odyssee 1, 57: αὐτὰρ Οδυσσεύς ἱέμενος καὶ καπνὸν ἀποθρώσκοντα νοῆσαι ἧς γαίης θανέειν ἱμείρεται. v. 39. Pandione natae] Philomele, Tochter des Königs Pandion von Athen, wurde nach der Sage, die Ovid metam. VI, 424-676 mittheilt, in eine Nachtigall verwandelt. Vergl. Horaz od. IIII, 12 v. 5-8, auch No. 63 v. 13, Anm. v. 54. orba] vergl. Horaz od. I, 22 v. 19. 20. v. 59. Bistonias]. Die Bistoner waren ein thrakisches Volk (Herodot VII, 110), südlich am Rhodope-Gebirge. v. 63. Rutili] P. Rutilius Rufus (Consul i. J. 105) wurde auf Betreiben des Marius ungerechter Weise wegen Erpressungen verurtheilt und gieng nach Smyrna ins Exil. Atque etiam cum ei reditum in patriam Sullana victoria praestaret, in exilio, ne quid adversum leges faceret, remansit. Valer. Max. VI, 4, 4. |