20 Dum fallax servus, durus pater, inprobà lena Casurum nullo tempore nomen habent. 25 Tityrus et fruges Aeneïaque arma legentur, nus Gonnatas um 280 v. Chr. Cicero, sein Uebersetzer, sagt (de oratore I, 16) von ihm: Aratum ornatissimis atque optimis versibus de caelo stellisque dixisse. Vergl. auch Nr. 39 v. 67, Anm. Auf sein Gedicht Daivóμeva (v. 5) verweis't Paulus Apostelgesch. 17, 28. v. 18. Menandros]. Menander von Athen, geb. 342 v. Chr., ein sehr fruchtbarer Comödiendichter, suchte in seinen Stücken die Natur getreu wiederzugeben. v.19. Ennius].Q.Ennius ausRudiae in Calabrien, starb 169 v. Chr., Tragiker und Epiker. Er ist besonders durch seine Annalen der eigentliche Schöpfer der epischen Kunstpoesie der Römer. Den späteren Dichtern erschien er bei aller Achtung, die man für ihn hegte, doch nicht sorgfältig genug (vergl. Horaz epist. II, 1 v. 50. 51; d. a. poet. v. 259 und den scherzhaften Ausdruck epist. I, 19 v. 7.8). Auch Properz findet noch eine gewisse Härte in ihm, wie die hirsuta corona Nr. 59 v. 61 wol zu deuten ist. Actius] L. Actius, geb. 170 v. Chr., ein tragischer Dichter von Fruchtbarkeit und Selbstgefühl. v. 21. Varronem] P. Terentius Varro Atacinus, geb. 82 v. Chr., war besonders durch sein Epos " Argonautica" berühmt. Nicht gelungen schienen dem Horaz (Sat. I, 10 v. 46) seine Satiren. v. 23. Lucreti] T. Lucretius Carus, geb. 99 v. Chr., dichtete mit tiefem Gemüth, in glanzvoller Form libr. VI de rerum natura, gewidmet dem Memmius (vergl. Catull, Einleitung). v. 25. Tityrus] Unter diesem Namen spricht Vergil in der ersten Ecloge dem Octavian seinen Dank für die Rückgabe des väterlichen Landgutes aus. Ovid will in diesem Verse auf die 3 Hauptwerke des Vergil hindeuten. (Vergl. Vergil, Einleitung.) v. 29. Gallus] vergl. Nr. 1 v. 53, Anm. v. 30. Lycoris]. Volumnia, liberta des Volumnius Eutrapelus, unter dem Namen Cytheris als mima bekannt, wurde als Lycoris von Gallus in seinen Gedichten gefeiert. v. 36. Castalia] vergl. Horaz od. III, 4 v. 61. 40 Pascitur in vivis Livor. post fata quiescit, XX. Auf den Papagei der Corinna. Der Papagei, welchen der Dichter der (sonst unbekannten, vergl. No. 1 v. 60) Corinna zum Geschenk gemacht hatte, ist schon nach sieben Tagen wieder gestorben. In der Trauerelegie, welche Ovid aus diesem Anlasse dichtet, ist ein ironischer Ton, wie er sich auch sonst mitunter in seinen Gedichten findet, nicht zu verkennen. Es ist interessant das ähnliche Gedicht des Catull (No. 66) mit dieser etwas zerfliessenden Todtenklage zu vergleichen, die stellenweis den Character einer laudatio funebris annimmt, während die Perspective auf die Herrin und ihren Schmerz - Catull's Hauptthema nur beiläufige Erwähnung findet. Psittacus, eois imitatrix ales ab Indis, Occidit. exequias ite frequenter, aves. Tu tamen ante alios, turtur amice, dole. 15 Quid iuvat, ut datus es, nostrae placuisse puellae? 20 Tu poteras fragiles pinnis hebetare zmaragdos. Raptus es invidia. non tu fera bella movebas. 30 Nux erat esca tibi causaeque papavera somni, Illa quidem saeclis vix moritura novem. 40 Tristia Phylacidae Thersites funera vidit: Nec tamen ignavo stupuerunt verbo palato: 50 Et vivax phoenix, unica semper avis. Oscula dat cupido blanda columba mari. v. 31. invisa] vergl. Ovid metam. II, 534 flg. v. 32. novem] Hesiod, fragm. 93: ἐννέα τοι ζώει γενεὰς λακέρυζα κοι ρώνη ἀνδρῶν ἡβώντων. Auch Horaz od. IIII, 13 v. 25. v. 35. avaris] vergl. Horaz od. I, 28 v. 19. 20. v. 37. Phylacidae] Strabo VIIII, 5 § 8 (p. 433): ἡ Φυλάκη ὑπὸ Πρωτεσılάo (vergl. Nr. 64 v. 34, Anm.) τῆς Φθιώτιδος ἐστι τῆς προςχώρου τοῖς Μαλιεῦσιν. Thersites] Ilias II, 216-219: κυρτώ, ἐπὶ στῆθος συνοχωκότε· αὐ- v. 51. Junonia] vergl. Ovid metamorph. I, 720-723. 55 Ossa tegit tumulus, tumulus pro corpore magnus, XXI. Auf den Tod des Tibullus. Memnona si mater, mater ploravit Achillem, A, nimis ex vero nunc tibi nomen erit! 5 Ille tui vates operis, tua fama, Tibullus Ardet in exstructo, corpus inane, rogo. Fratris in Aeneae sic illum funere dicunt 15 Nec minus est confusa Venus moriente Tibullo, 20 At sacri vates et divum cura vocamur! Sunt etiam, qui nos numen habere putent! Quid pater Ismario, quid mater profuit Orpheo? XXI. v. 1. Memnona] vergl. Ovid metam. XIII, 578-580. v. 4. nomen]. Elegeïa, Personification des ἔλεγος. v. 13. fratris] vergl. Nr. 47 v. 39. v. 16. aper] vergl. Ovid metamorph. X, 715. v. 17. cura] vergl. Horaz od. I, 17 v. 13. 14. v. 18. numen] vergl. Schiller, Kraniche des Ibykus: "des Gottes voll". v. 19. omnibus] vergl. Horaz od. II, 14 v. 9-12. v. 21. Orpheo]. Orpheus war der 25 Adice Maeoniden, a quo, ceu fonte perenni, Vatum Pieriis ora rigantur aquis. 30 Hunc quoque summa dies nigro submersit Averno: Durat opus vatum: Troiani fama laboris, Tardaque nocturno tela retexta dolo. Sic Nemesis longum, sic Delia nomen habebunt, .... Cum rapiant mala fata bonos, ignoscite fasso ... 35 Vive pius: moriere. pius cole sacra: colentem 40 Sunt quoque, qui lacrimas continuisse negant. 45 Sed tamen hoc melius, quam si Phaeacia tellus Ignotum vili supposuisset humo. 50 Hinc certe madidos fugientis pressit ocellos Hinc soror in partem misera cum matre doloris Cumque tuis sua iunxerunt Nemesisque priorque Delia descendens: 'felicius', inquit, 'amata 55 Cui Nemesis: 'quid', ait, 'tibi sunt mea damna dolori? 60 Si tamen e nobis aliquid nisi nomen et umbra v. 25. Maeoniden] vergl. No. 1 v. 22, Anm. v. 27. Averno] vergl. No. 57 v. 1, Anm. v.30.Vergl.Odyss.XVIIII, 149.150: ἔνθα καὶ ἠματίη μὲν ὑφαίνεσκον μέγαν ἱστόν, νύκτας δ' ἀλλύεσκον, ἐπεὶ δαΐδας παραθείμην. v. 31. Nemesis. Delia] vergl. Tibull, Einleitung. v. 43. Erycis] vergl. Horaz od. I, 2 v. 33. 34. v. 45. Phaeacia] vergl. No. 43, Einleitung. v. 59. hedera] vergl. No. 26 v. 2, Anm. v. 60. Calvo] vergl. Catull, Einleitung. |