Concordi dixere sono.

Convicia victae

665 Cum iacerent, "quoniam" dixit "certamine vobis Supplicium meruisse parum est, maledictaque culpae Additis, et non est patientia libera nobis,

Ibimus in poenas, et qua vocat ira, sequemur."
Rident Emathides, spernuntque minacia verba:
670 Conataeque loqui et magno clamore protervas
Intentare manus, pennas exire per ungues
Aspexere suos, operiri bracchia plumis:
Alteraque alterius rigido concrescere rostro
Ora videt, volucresque novas accedere silvis.
675 Dumque volunt plangi, per bracchia mota levatae
Aëre pendebant, nemorum convicia, picae.

Nunc quoque in alitibus facundia prisca remansit
Raucaque garrulitas studiumque immane loquendi.'

BOOK VI

[Minerva, hearing this story of the punishment which the Muses had inflicted upon the Pierides for daring to challenge them in song, is reminded that her own divinity has been slighted by Arachne, who, wonderfully skilled in the arts of the loom, has challenged the goddess herself to a contest. This challenge the goddess now accepts, and both sit down to their looms. Minerva portrays a council of the twelve great gods, each represented with his own proper symbol. In the four corners of her web the goddess pictures incidents of warning to those who dare to challenge the gods. Arachne in her web pictures the various amours of Jove and other gods. She acknowledges herself defeated in the contest, and in despair hangs herself to a beam. But Minerva changes her into a spider doomed to spin and weave as before (I-144).

Unwarned by the fate of Arachne, Niobe, daughter of Tantalus and queen of Thebes, boasts of her seven sons and seven daughters over Latona, the mother of two children only, Apollo and Diana, and forbids her country-women to worship Latona.]

Lydia tota fremit, Phrygiaeque per oppida facti Rumor it et magnum sermonibus occupat orbem. Ante suos Niobe thalamos cognoverat illam, Tum cum Maeoniam virgo Sipylumque colebat: 150 Nec tamen admonita est poena popularis Arachnes Cedere caelitibus, verbisque minoribus uti.

Multa dabant animos. Sed enim nec coniugis artes Nec genus amborum magnique potentia regni Sic placuere illi, quamvis ea cuncta placerent, 155 Ut sua progenies. Et felicissima matrum Dicta foret Niobe, si non sibi visa fuisset. Nam sata Tiresia venturi praescia Manto Per medias fuerat, divino concita motu, Vaticinata vias, 'Ismenides, ite frequentes 160 Et date Latonae Latonigenisque duobus Cum prece tura pia, lauroque innectite crinem: Ore meo Latona iubet.' Paretur, et omnes Thebardes iussis sua tempora frondibus ornant, Turaque dant sanctis et verba precantia flammis. 165 Ecce venit comitum Niobe celeberrima turba, Vestibus intexto Phrygiis spectabilis auro

Et, quantum ira sinit, formosa movensque decoro Cum capite immissos umerum per utrumque capillos. Constitit: utque oculos circumtulit alta superbos, 170 Quis furor, auditos' inquit 'praeponere visis Caelestes? Aut cur colitur Latona per aras,

Numen adhuc sine ture meum est? Mihi Tantalus auctor,

Cui licuit soli superorum tangere mensas.

Pleïadum soror est genetrix mea. Maximus Atlas 175 Est avus, aetherium qui fert cervicibus axem: Iuppiter alter avus. Socero quoque glorior illo. Me gentes metuunt Phrygiae, me regia Cadmi

Sub domina est, fidibusque mei commissa mariti Moenia cum populis a meque viroque reguntur. 180 In quamcumque domus adverti lumina partem, Immensae spectantur opes. Accedit eodem

Digna dea facies.

Huc natas adice septem

Et totidem iuvenes, et mox generosque nurusque. Quaerite nunc, habeat quam nostra superbia causam, 185 Nescio quoque audete satam Titanida Coeo

Latonam praeferre mihi, cui maxima quondam

Exiguam sedem pariturae terra negavit.

Nec caelo nec humo nec aquis dea vestra recepta est. Exsul erat mundi, donec miserata vagantem 190 "Hospita tu terris erras, ego" dixit "in undis," Instabilemque locum Delos dedit. Illa duorum Facta parens uteri pars haec est septima nostri. Sum felix: quis enim neget hoc? Felixque manebo; Hoc quoque quis dubitet? Tutam me copia fecit. 195 Maior sum, quam cui possit Fortuna nocere ; Multaque ut eripiat, multo mihi plura relinquet. Excessere metum mea iam bona. Fingite demi Huic aliquid populo natorum posse meorum. Non tamen ad numerum redigar spoliata duorum 200 Latonae turbam: qua quantum distat ab orba? Ite, satis, properate, sacri est; laurumque capillis Ponite.' Deponunt, infectaque sacra relinquunt, Quodque licet, tacito venerantur murmure numen.

[Latona, enraged, seeks out Apollo and Diana and prays them to avenge her slighted divinity.]

Indignata dea est, summoque in vertice Cynthi 205 Talibus est dictis gemina cum prole locuta : 'En ego vestra parens, vobis animosa creatis, Et, nisi Iunoni, nulli cessura dearum,