Quasque recondiderat, Stygiisque admoverat umbris, Effodiuntur opes, irritamenta malorum. Jamque nocens ferrum, ferroque nocentius aurum Prodierant: prodit bellum, quod pugnat utroque; Sanguineâque manu crepitantia concutit arma. Vivitur ex rapto: non hospes ab hospite tutus, Non socer a genero: fratrum quoque gratia rara est. Imminet exitio vir conjugis, illa mariti : Lurida terribiles miscent aconita novercæ: Filius ante diem patrios inquirit in annos. Victa jacet Pietas: et virgo cæde madentes, Ultima cœlestûm, terras Astræa reliquit. Neve foret terris securior arduus æther; Affectâsse ferunt regnum cœleste Gigantas: Altaque congestos struxisse ad sidera montes. Tum pater omnipotens misso perfregit Olympum Fulmine, et excussit subjecto Pelio Ossam. Obruta mole suâ cùm corpora dira jacerent; Perfusam multo natorum sanguine Terram Incaluisse ferunt, calidumque animâsse cruorem: Et, ne nulla feræ stirpis monumenta manerent, In faciem vertisse hominum. Sed et illa propago Contemptrix superûm, sævæque avidissima cædis, LYCAON IN LUPUM MUTATUS. v. 163. Quæ pater ut summâ vidit Saturnius arce, Ingentes animo et dignas Jove concipit iras ; Lactea nomen habet; candore notabilis ipso. Hâc iter est superis ad magni tecta Tonantis, Regalemque domum. Dextrâ lævâque deorum Atria nobilium valvis celebrantur apertis. Plebs habitant diversa locis. A fronte potentes Cœlicolæ, clarique suos posuêre penates. Hic locus est; quem, si verbis audacia detur, Haud timeam magni dixisse Palatia cœli. Ergo ubi marmoreo superi sedêre recessu, Celsior ipse loco, sceptroque innixus eburno, Terrificam capitis concussit terque quaterque Cæsariem; cum quâ terram, mare, sidera, movit. Talibus inde modis ora indignantia solvit : 'Non ego pro mundi regno magis anxius illâ Nam, quanquam ferus hostis erat, tamen illud ab uno 185 Corpore, et ex unâ pendebat origine bellum. Nunc mihi, quâ totum Nereus circumtonat orbem, Struxerit insidias, notus feritate, Lycaon?' Confremuêre omnes: studiisque ardentibus ausum Talia deposcunt. Sic, cùm manus impia sævit Sanguine Cæsareo Romanum extinguere nomen, Humanum genus est; totusque perhorruit orbis. Nec tibi grata minùs pietas, Auguste, tuorum, Quàm fuit illa Jovi. Qui postquam voce manuque Ingredior, traherent cùm sera crepuscula noctem. Signa dedi venisse deum; vulgusque precari Cœperat. Irridet primò pia vota Lycaon. Nocte gravem somno nec opinâ perdere morte Me parat. Hæc illi placet experientia veri. Nec contentus eo, missi de gente Molossâ Obsidis unius jugulum mucrone resolvit : Quos simul imposuit mensis, ego vindice flammâ Vertitur in pecudes: et nunc quoque sanguine gaudet. Occidit una domus: sed non domus una perire 230 236 240 DILUVIUM. v. 244. Dicta Jovis pars voce probant, stimulosque furenti Jamque erat in totas sparsurus fulmina terras; 245 250 255 Quo mare, quo tellus, correptaque regia cœli 260 265 Barba gravis nimbis; canis fluit unda capillis : Fit fragor: hinc densi funduntur ab æthere nimbi. Nuntia Junonis, varios induta colores, 270 Concipit Iris aquas, alimentaque nubibus affert. Sternuntur segetes, et deplorata coloni Nec cœlo contenta suo Jovis ira: sed illum Cæruleus frater juvat auxiliaribus undis. 275 Convocat hic amnes. Qui postquam tecta tyranni Intravêre sui, Non est hortamine longo Nunc,' ait, utendum: vires effundite vestras. Sic opus est aperite domos: ac, mole remotâ, 280 285 |