ants in Gloucestershire, if I commend not myself, presently, there well doings, and see what is evil done, I shall not see the good I look for. Ah! Mr. Secretary, that there were good men in the cathedral churches! God then should have much more honour than he hath, the king's majesty more obedience, and the poor people better knowledge but the realm wanteth light in such churches, whereas of right it ought most to be. I suppose ye had heard that there should be a great spoil made in this church here for what can be so well done, that men of light conscience cannot make, by suggestion, to appear evil? Doubtless, the things done be no more than the express words of the king's majesty's injunctions commanded to be done and I dare say there is not for a church to preach God's word in, and to minister his holy sacraments, more godly within this realm. But, Mr. Secretary, I see much mischief in men's hearts by many tokens, and such as speak very fair meaneth craftily, and nothing less than they speak. I have too good experience of it. : Thus God give us wisdom and strength, wisely and strongly to serve in our vocations. There is none that eateth their bread in the sweat of their face, but such as serve in public vocation. Yours is wonderful, but mine passeth. Now I perceive private labours be but plays, nor private troubles but ease and quietness. God be our help. Amen. I pray you send me my jurisdiction as soon as may be. Worcester, 25 October, 1552. Yours, and so will be while I live, with my prayer, JOHN HOPER, Bishop of Worcester. Postscript. When that I perceived my request for juris diction made before unto you, upon further deliberation I thought it good to unrequest that again; praying you to make no mention of it: and thereupon wrote the letters 137 anew. The cause is, I send for a president, to see the jurisdiction, how it is given in the like state as I am, which pleaseth me not. Therefore, good Mr. Secretary, let it pass till I write unto you again. [NUMBER XLVIII*. 66 REVERENDO IN CHRISTO PATRI GEORGIO DEIO CICESTRENSI EPISCOPO, ET COLLEGII REGII CANTABRIGIÆ PRÆPOSITO, VICEPRÆPOSITUS, ET SENIORES REGII COLLEGII, S. d. p. "Nec expectata nobis, nec usitata tibi literarum tuarum severitas, inscriptarum vicepræposito, sed scriptarum (ut videtur) ad nos omnes, animos nostros valde fregit. Itaque communiter respondendum esse putavimus communi, vel expostulationi, vel (ut molissime loquamur) exhortationi tuæ. Complectemur autem paucis, ut dominatio tua plane intelligat, nihil magis nos invitos facere, quam a te cum dissentire cogimur. Quanquam a te non dissentimus, ne tibi quidem respondemus, sed illorum criminationibus, qui tuam mentem per se placatam, et tranquillam falsis rumoribus, quasi quosdam turbine, contra nostros salutares causas, et cogitationes excitaverunt. Primum missas dominatio tua dimissas arguit, et nos confitemur. In eo recessum esse dicis ab institutis nostræ domus, et nos largimur. Sed easdem missas solitarias, ut erant, et solivagas recedere didicimus a pietate nostræ religionis, nec tuam dominationem de eo dubitare credimus. Equidem institutiones regiæ non dubitant quarum præscriptio de missis non videtur nobis permissum, nisi quibus intexta sit corporis et sanguinis Christi communicatio, quæ cum in una possit uberrime dispertiri, multitu dinem ociosam, nec (ut usurpabatur) satis piam summovimus. Neque nobis ipsi fuimus authores hujus rei, sed voces ad nos ex aula permanaverunt tam plenæ fidei, et authoritatis, ut tua dominatio si præsens adfuisset, eas repudiare nec potuisset, nec voluisset. Quare nullum in hoc negotio peccatum nostrum ostenditur, qui mature potius, quam sero, cum laude, potius quam cum ignominia, cum primis, potius quam cum postremis, regiorum edictorum sententiam, et sermone, et exemplo sancitam, quantum licet, imitamur: manifesta vanitas illorum coarguitur, qui temere nos, et præter leges hæc tentavisse dominationi tuæ renunciaverunt. Sed novum est, et legis de eo verba non extant. Equidem novitatis invidiam rei salubritas. tollit. Neque nos tam alte stertimus, ut cæteros fere possit omnes, nos non possit excitare veritatis vox, nec tam superbi sumus, ut tales doctores recusemus, quales in hac causa dati sunt, nec tam nullis judiciis sumus, ut literas ibi legis, et apices expectemus, ubi legis mens qualis sit appareat, ac legislatorum voluntas cujusmodi sit non ignoretur. Sed interim authoritas institutorum nostræ domus atteritur, ac etiam fides in periculum nostra venit. Equidem in aures tuæ dominationis ita videmus insusurratum esse, sed æquitas tua, si præsens rem cognosceret, facilime nos liberaret. Nec enim quascunque minutias edictorum nostrorum, si communis noster consensus aut immutaverit, aut inflexerit, gratuitum in eo perjurium versatur, quomodo tua dominatio nimis truci vocabulo posuit. Sed vel publicus quidam error est, si inscitia nostra sit, vel etiam communis quædam laus est, si correctio sit in eo cujuscunque perversitatis. Itaque cum pugnare videremus multis modis hanc missarum solitariarum frequentationem cum rescriptorum regiorum formulis, incidimus hanc in angulos correpentem, et sevocatam ad se pietatem, et tenebras obsolescentium errore vetustatis decretorum nostrorum, recentium luce regiorum oraculorum perfudimus. Inquo non perjuri, sed pii, non dissipatores, sed custodes nostrarum constitutionum fuisse videmur. Nec tibi sane ipsi aliter videremur, si præsens ista vidisses, non absens audisses. Objicis missas &c. De missis respondemus. Ad cætera tacendum est, quoniam nihil a te de illis positum est. Aliud nominas, non nostrum grande peccatum, sed grande mendacium illius, qui id ad te attulit, diputari a nobis impie, et turbulente, cum gravissima tenerarum conscientiarum vulneratione, et singulari nostræ domus infamia. Vehemens, et horribilis oratio, sed quam academiæ libertas respuit, modestia nostrorum hominum refutat. Nam ut omnia cujusque generis in disputationibus nostris libere possint inquiri, regium in hoc diploma nobis indultum pro nobis causam dicit, quod hac perscriptione ad academiam nostram est, ut veritatis quærendæ causa omnes omnium controversiarum angulos excutiamus, modo pertinacia nostris sermonibus absit, adsit lenitas. Nos vero nec anxietatis causam infirmis conscientiis, nec infamiæ nostro collegio dedimus, sed nostram ad veritatis iter allaborantem assiduitatem, si vel indoctorum hominum impudentia, vel impudentium hominum inscitia falsis maledictis ad hujusmodi pravitatem detorserit: dominationis tuæ charitatem, doctrinam, et mansuetudinem obtestamur, nec cogamur aliena vitia præstare, ne plus credas alienis, quam tuis, aut paucis, quam omnibus. Quod dominatio tua requirit, ut reponantur ea quæ loco mota sunt: equidem adeo dominationem tuam amamus, et reveremur, ut omnino tua in potestate futuri simus. Sed rursus tanta sapientia dominationem tuam esse cognoscimus, tanta doctrina, tanta pietate, ut ista si propius aspiceres, et oculis tuis, non alienis: certo sciamus voluntatem te tuam esse commutaturum. Quapropter agnoscimus (ut par est) in hac Foxii.MSS. causa te judicem, sed appellamus. Quemadmodum inquis? a te absente, ad præsentem, ab ignaro rerum nostrarum, vel non recte in illis instituto, ad scientem, et plane videntem qua via in his omnibus processum sit. Interim vindicias secundum libertatem petimus, post, quæ præsens sentias, ad ea sic nos accommodabimus, ut nec reverentiæ, nec officii partes in nobis ullas desideraturus sis. Vale, et dominationem tuam diutissime incolumem nobis servet Jesus Christus. Cantabrigiæ 28. Maii, e collegio regio."] Prouder knaves was there never none, So false they are, that no man may them trust: |