1

V. C. 714.

Cn. Domitius Caluinus II. C. Afinius Pollio.

Suffecti fub exitum anni:

Bellum Perusinum. Octauianus L. Antonium Perufiamque vrbem deditione accipit. Sub anni huius initium Scriboniam in matrimonium ducit; fecit tamen cum ea diuortium anno sequenti, suscepta ex ea Iulia. Dio XLVIII, 16 et 34. Cum, M. Antonii in Italiam aduentu, maxima omnium, ne bellum recrudesceret, follicitudo esset: L. Cocceio, communi amico, cum vtroque agente, et Maecenate et Pollione adhibitis, (Appian. p. 1126. Dio XLVII, 28) pace Brundifina, amicitia inter Octauianum et Antonium iterum coaluit; ad quam tanto magis firmandam M. Antonius Octauiam Octauiani fororem, cuius maritus nuper obierat, vxorem duxit. Mox cum Sext. Pompeius, qui claffibus mare tenebat, commeatu vrbem intercluderet, fame vrgente, de pace cum Sexto agi coeptum eft: qua profcriptis, qui ad eum confugerant, reditus et incolumitas parta est. Iam quae e:: his huius anni actis ad Virgilium pertineant, paullo curatius videamus.

Perufia capta, tota simul Gallia Cisalpina cum reliquis Galliis et Hifpaniis in Caefaris ditionem venit. v. Appian. p. 1114 extr. Itaque tum demum Virgilio agros fuos, poftquam eos iterum amiferat, restitutos esse, credere licet. Testificandae fuae laetitiae grataeque voluntatis causa in Vari honorem, cuius opera secundum Ecl. IX, 27 fqq. ea res perfecta fuerat, Eclogam fextam tum scriptam esse, opinatur Martinus. Fuiffe, qui sextam omnium primo loco scriptam esse dicerent, Donatus in Vita §. 102 narrat; fed eos ma

la primi versus: Prima Syracosio dignata est ludere verfu - acceptione inductos effe vix dubites.

Ad firmandam pacem Brundisii inter Caesarem et M. Antonium factam Octauiam Antonio in matrimonium datam esse diximus. v. Dio XLVIII, 31. Appian. Civ. V, 65, (p. 1126 sqq.) Erat autem Octauia e priore marito, C. Claudio Marcello, grauida, vt Dio 1. 1. memorat. Cuius laudatissimae feminae confilio et prudentia cum omnes boni pacem et concordiam tandem stabilitam et firmissimo vinculo coagmentatam crederent, cumque eius cum Antonio coniugium magna populi laetitia et acclamatione exceptum effet, potest fane infans ille nasciturus, cuius in Ecloga quarta tam praeclara fata ominatur poeta, is ipse esse videri, quem Octauia tum vtero gerebat. Difficile tamen est dicere, quomodo de Marcelli postumo tot et tanta ad summam rerum spectantia augurari tum aliquis potuerit. Melius itaque ad prolem, quam ex Scribonia tollendam sperabat hoc tempore Octauianus, iam tum ad fummas in rep. opes euectus, referri Eclogam, putes. Hoc certe anno, pace iam confecta, eam fcriptam effe, dubitari nequit; quum Pollioni Confuli infcripta fit v. 3. 11. 12 orbe jam pacato v. 17. Multi arbitrati funt, Pollioni filium natum eo carmine poetam gratulari. Secundum hos Hieronymus Chron. Eufeb. MMXXX dixit: C. Afinius Gallus, Orator, Afinii Pollionis filius, cuius etiam Virgilius meminit, diris a Tiberio fuppliciis enecatur. Parum probabilitatis huic opinioni ineffe, facile sentias, fi ad hanc tanquam hypothefin carmen exigas.

Non modo Brundisinam, verum etiam Puteolanam pacem iam confectam fuiffe, quum ea Ecloga scriberetur, Ruaeus cum aliis memorat, vt vere totus orbis pacatus videri posset. Enimuero non nifi ineunte anno sequenti, quum Pollio Consulatu abierat, illa pax eft composita, quum Caefar et Antonius Pompeium apud Misenum conueniffent, v. Dio XLVIII, 31 extr.

1

36. Nam Appianus temporum ordinem non fatis accurate fequitur, quum etiam post ista p. 1135 extr. ea commemoret, quae anno fuperiore peracta fuerant. cfVellei. 11, 76.77.

Antequam Antonius aduerfus Parthos proficifcebatur, exercitus in hiberna deducendi partem aduerfus Parthinos, populum Illyricum, qui loca circa Epidamnum infidebat, et Bruti caussae eximie fauerat, mittit. v. Appian. Civ. V, 75. (p. 1135.) Praefecerat iis copiis Pollionem, qui rem in his terris egregie geffit, et anno sequente triumphum de Parthinis egit. v. Dio XLVIII, 41 et ib. nota Fabric.

Quo in itinere aduerfus Parthinos cum Pollio effet, Pharmaceutria, quae est Ecloga VIII, ei a Virgilio missa esse videtur. Namque v. 6 Tu mihi feu magni fuperas iam faxa Timaui, Siue oram Illyrici legis aequoris. cf. ibi notas. Ruaeus in reditu Pollionis scriptum carmen effe putabat, id quod verborum et sententiarum ordini repugnat. Qui enim a Timano ad Illyricum procedit, is profectionem in Illyricum facere debet, non in Italiam redire. Pollionis etiam iussu Eclogam perscriptam esse, v. II. 12 apparet; iussis carmina coepta

tuis.

V. C. 715.

L. Marcius Cenforinus. C. Caluifius Sabinus. a. C. 39. Virgilii.

A. d. VIII. Kal. Nouembr. C. Assnius Pollio ex Parthinis triumphat. Fasti Capitol. Chronic. Eufeb. Est is triumphus Dalmaticus. cf. Flor. IV, 12. 11: Horat, Carm. II, 1, 15. 16. De captis a Pollione Salonis, Dalmatiae vrbe, v. Porphyr, ad e. 1. cf. Pighii Annal. h. a. De filio Pollionis, Salonino, seu Salonico, qui tamen nullus fuit, sed nepos, eo no mine, egit Ruaeus ad Ecl. IV. pr.

1 1

Hoc anno Horatium Maecenati a Virgilio et Vario commendatum effe, Sanadonius de coniectura ponit, ex Horat. Sat. I, 6, 55. Quod tamen maturius factum, fi quidem vere huius anni Antonius Athenis Brundifium appulit, vt condieta die cum Caesare colloquium haberet. Factum autem tum videtur, quod narratum est, (cf. Weffeling. Obff. II, 15) ab Agrippa et Maecenate, qui eo accurrebant, Horatium, Virgilium, Plotium ac Varium adductos esse. Qua de re v. Horat. Sat. I, 5 Egreffum magna etc, inprimis v. 40. Hoc itinere Maro folum fertile Tarentinum ad Galaefum fl. cognouerat: vnde ductum episodium Ge. IV. 125 fq. Alii iter illud ad colloquii Tarenti habiti tempus a. 717 referunt. (v. Maffon, vita Horatii ad 716), quod et ipsum verno tempore incidit. v. Appian. Civ. V, 49 (p. 1149). Aderat tum Octavia pacis interpres cum Maecenate, non autem Cocceius Nerua, quem Horat. I. Serm. 5, 27 memorat, quique Brundifino congressui interfuit a. 715.

V. C. 716.

App. Claudius Pulcher. C. Norbanus Flauus. a. C. 38. Virgilii.

Bucolicis hoc anno finem impofitum et Eclogam adeo X confcriptam esse, Ruaeus cum aliis existimat; ea scilicet caufla inductus, quod Grammatici intra triennium Bucolica abfoluta efle memorant, v. Donat. Vita §. 36. Phocas v. 95. Sed hominum illorum vanitas cum rerum argumentis tum iis ipfis, quae aliis locis repugnantia tradunt, facile arguitur.

Martinus ad hunc annum, Meliboeum VII Eclogam, cuius alioqui incertum plane tempus est, refert, hoc vno argumento vsus, ne is annus prorfus aliquo Virgiliani ingenii monumento vacet.

V. C. 717.

M. Vipsanius Agrippa. L. Caninius Gallus.

a. C. 37. Virgilii.

Tua

Ad hunc annum Eclogam decimam referendam esse censet Martinus, hac de cauffa, quoniam in eo carmine Gallo infcripto v. 23 et 47 Lycoris in Gallias abiiffe et alium amatorem, qui in aliquo exercitu ad Rhenum militabat, secuta efle memoratur. cura, Lycoris, Perque niues alium perque horrida caftra secuta eft - Tu procul a patria, nec fit mihi credere tantum! Alpinas, ah dura! niues et frigora Rheni Me fine fola vides. A Iulio inde Caesare M. Agrippa primus fuit e Romanis, qui Rhenum traiiceret; idque initio huius anni factum, quo Agrippa Cof. erat. v. Dio XLVIII, 49. Vellei. II, 79. Vbii tum a Sueuis vexati ab Agrippa in fidem recepti in Coloniam Agrippinam funt deportati. Mox hoc ipfo anno, a Caefare in Italiam euocatus Agrippa, classique aduerfus Sext. Pompeium fabricandae exercendaeque praefecrus eft. Poffit quidem aliquis haec alio Dionis loco labefactari putare, vbi anno 715 ineunte Octauianus Caefar in Gallias, vt excitatos in iis motus sedaret, profectus esse dicitur, Lib. XLVIII, 20. C. 28 pr. Appian. p. 1135. Sed primum an exercitum fecum duxerit, non memoratum inuenias, tum nec Rhenum transiiffe aut ad Rhenum quicquam rerum eum geffifse doceas. Quicquid eft, probabilior haec est sententia, quam illa. Scaligeri, ad Hieronym. n. 1960, qui ante caedem Caefaris Eclogam decimam publice editam effe debere putat, dum illam opinionem amplectitur, quintam in Caefaris necem esse scriptam, intra triennium autem Bucolica esse absoluta. Iam fi, quantum fiue ex temporum notatione definire, fiue coniectura affequi possis, ordinem Eclogarum ac tempus conftituere velis, ante eam, quae nunc primo lo

cf.