Romanosque tuos. Hic Caesar et omnis Iuli Progenies, magnum coeli ventura sub axem. Hic vir, hic est, tibi quem promitti saepius audis, Augustus Caesar, Divi genus, aurea condet Saecula qui rursus Latio regnata per arva Saturno quondam, super et Garamantas et Indos Proferet imperium; jacet extra sidera tellus, Extra anni solisque vias, ubi coelifer Atlas Axem humero torquet stellis ardentibus aptum. Hujus in adventum jam nunc et Caspia regna Responsis horrent divum et Maeotia tellus, Et septemgemini turbant trepida ostia Nili. Nec vero Alcides tantum telluris obivit, Fixerit aeripedem cervam licet, aut Erymanthi Pacarit nemora, et Lernam tremefecerit arcu ; Nec, qui pampineis victor juga flectit habenis, Liber, agens celso Nysae de vertice tigres.
Et dubitamus adhuc virtutem extendere factis, Aut metus Ausonia prohibet consistere terra? Quis procul ille autem ramis insignis olivae Sacra ferens? Nosco crines incanaque menta Regis Romani, primam qui legibus urbem Fundabit, Curibus parvis et paupere terra Missus in imperium magnum. Cui deinde subibit, Otia qui rumpet patriae residesque movebit Tullus in arma viros et jam desueta triumphis Agmina. Quem juxta sequitur jactantior Ancus, Nunc quoque jam nimium gaudens popularibus auris. Vis et Tarquinios reges, animamque superbam Ultoris Bruti, fascesque videre receptos? Consulis imperium hic primus saevasque secures Accipiet, natosque pater nova bella moventes Ad poenam pulchra pro libertate vocabit, Infelix! Utcumque ferent ea facta minores, Vincet amor patriae laudumque immensa cupido. Quin Decios Drusosque procul saevumque securi
Adspice Torquatum et referentem signa Camillum. Illae autem, paribus quas fulgere cernis in armis, Concordes animae nunc et dum nocte premuntur, Heu quantum inter se bellum, si lumina vitae Attigerint, quantas acies stragemque ciebunt! Aggeribus socer Alpinis atque arce Monoeci Descendens, gener adversis instructus Eois. Ne, pueri, ne tanta animis adsuescite bella, Neu patriae validas in viscera vertite vires; Tuque prior, tu parce, genus qui ducis Olympo, Projice tela manu, sanguis meus! -
Ille triumphata Capitolia ad alta Corintho Victor aget currum, caesis insignis Achivis. Eruet ille Argos Agamemnoniasque Mycenas, Ipsumque Aeaciden, genus armipotentis Achilli, Ultus avos Trojae, templa et temerata Minervae. Quis te, magne Cato, tacitum, aut te, Cosse, relinquat?
Quis Gracchi genus, aut geminos, duo fulmina belli, Scipiadas, cladem Libyae, parvoque potentem Fabricium, vel te sulco, Serrane, serentem?
Quo fessum rapitis, Fabii? tu Maximus ille es, Unus qui nobis cunctando restituis rem. Excudent alii spirantia mollius aera,
Credo equidem, vivos ducent de marmore vultus, Orabunt caussas melius, coelique meatus Describent radio et surgentia sidera dicent : Tu regere imperio populos, Romane, memento; Hae tibi erunt artes; pacisque imponere morem, Parcere subjectis, et debellare superbos.
Sic pater Anchises, atque haec mirantibus addit: Adspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur, victorque viros supereminet omnes! Hic rem Romanam, magno turbante tumultu, Sistet, eques sternet Poenos Gallumque rebellem, Tertiaque arma patri suspendet capta Quirino. Atque hic Aeneas; una namque ire videbat
Egregium forma juvenem et fulgentibus armis, Sed frons laeta parum, et dejecto lumina vultu : Quis, pater, ille, virum qui sic comitatur euntem? Filius, anne aliquis magna de stirpe nepotum?
Quis strepitus circa comitum ! quantum instar in ipso! 865 Sed nox atra caput tristi circumvolat umbra. Tum pater Anchises, lacrimis ingressus obortis : O nate, ingentem luctum ne quaere tuorum ; Ostendent terris hunc tantum fata, neque ultra Esse sinent. Nimium vobis Romana propago Visa potens, Superi, propria haec si dona fuissent. Quantos ille virum magnam Mavortis ad urbem Campus aget gemitus! vel quae, Tiberine, videbis Funera, quum tumulum praeterlabere recentem! Nec puer Iliaca quisquam de gente Latinos
In tantum spe tollet avos, nec Romula quondam Ullo se tantum tellus jactabit alumno. Heu pietas, heu prisca fides, invictaque bello Dextera! Non illi se quisquam impune tulisset Obvius armato, seu quum pedes iret in hostem, Seu spumantis equi foderet calcaribus armos. Heu, miserande puer! si qua fata aspera rumpas, Tu Marcellus eris. Manibus date lilia plenis, Purpureos spargam flores, animamque nepotis His saltem accumulem donis, et fungar inani Munere. Sic tota passim regione vagantur Aëris in campis latis, atque omnia lustrant. Quae postquam Anchises natum per singula duxit, Incenditque animum famae venientis amore, Exin bella viro memorat quae deinde gerenda, Laurentesque docet populos urbemque Latini, Et quo quemque modo fugiatque feratque laborem. Sunt geminae Somni portae, quarum altera fertur Cornea, qua veris facilis datur exitus Umbris ; Altera candenti perfecta nitens elephanto, Sed falsa ad coelum mittunt insomnia Manes.
His ubi tum natum Anchises unaque Sibyllam Prosequitur dictis, portaque emittit eburna, Ille viam secat ad naves sociosque revisit; Tum se ad Caietae recto fert litore portum. Ancora de prora jacitur; stant litore puppes.
« ZurückWeiter » |