Póstera lúx oritúr. Linguís animísque favéte,
Núnc dicénda boná || súnt bona verba dié.--Ov.

It has the following scheme :

1. That it consists of two members, separated by a Pause (the Penthemimeral).

2. That each member consists of two entire feet, originally Dactyls, followed by an imperfect or half foot, consisting of a monosyllable. (2 + 2 = 5. Hence the name Pentameter.)

3. That the first two Dactyls only may be replaced by Spondees.

4. That it has six arses, but only four theses (§ 38). 5. That the last syllable of the verse is common.

Obs. The best poets, however, generally take care that a short syllable at the close shall end with a consonant: as,

Víx Priamús tantí || tótaque Trója fuít.-Ov.

§ 56. The two Dactyls in the latter half of the verse are unalterable: the first half admits of the following four varieties:

1. Two Dactyls: as,

Crédĭdĭmús gěněrí || nóminibúsque tuís:

2. A combination of a Spondee and a dactyl: as,
Trájēctám glădió || mórte períre juvát :

Cúm mălă pér lōngás || cónvaluére morás: (most usual form) :

3. Two spondees: as,

Súprēmám bellís || ímposuísse manum.

§ 57. Following the example of the best poets,

1. Avoid as much as possible a monosyllable before

the pause: as,

Ó di, réddite mí || pró pietáte meá.—Cat.1

Unless another precede: as,

Á pecorís lux ést || ípsa notáta metú.—Ov.

2. Avoid altogether an elision at the same place: as, Céssarént tristique || ímbre madére genae.—Cat.

The faulty examples have been taken chicfly from Catullus, where such occur most frequently.

3. Avoid ending the verse with a monosyllable: as, Aút facere haec a té || díctaque fáctaque súnt.-Cat. Unless the e in est be elided: as,

Néc mora quaésití || réddita caúsa mihi ést.-Cv.

4. Avoid ending the verse with a trisyllable: as, Aúdes ét nescís || quód facinús faciás.—Cat.

Obs. This ending is frequent in Cat.

or with a polysyllable: as,

Áh dolor íbat Hylas || íbat Hamádryasín.—Prop. for which the proper name is the only excuse. 5. The best endings are dissyllabic: as,

Debueránt fusós || évoluísse suós.—Ov.

or (far less frequently) quadrisyllabic: as,
Pónebámque tuís Cynthia témporibús.-Prop.
Obs. This ending is carefully avoided by Ovid.

6. Either member is occasionally made to consist of a single polysyllabic proper name: as,

Héllespóntiacó || víctima gráta deó.—Ov.
Audit fálsiparéns || Ámphitryóniadés. Cat.

But the latter verse should not be imitated.

7. The latter half of the verse is best kept free from elision of any kind; and elision there of a long syllable, or of a syllable ending with the letter m, must be altogether avoided: beware, then, of imitating,

Trója virum ét virtútum || ómnium acérba cinís. Cat.
Détinet éxtremó || térra aliéna soló.-id.

8. A verb, a substantive, or a possessive pronoun, is usually the last word in a Pentameter, though participles and adjectives (especially in conjunction with the verb esse) are sometimes found there, even in the best models.

9. In the construction of a Pentameter, beginners should look first of all for a dissyllable (if possible) to conclude the verse, and then for the dactyl and trochee requisite to complete the last two feet and a half the remaining words will then fall easily into their places.

:

PART IV.

FIRST LATIN VERSE-BOOK.

VERSES TO BE ARRANGED.

§ 1. SINGLE HEXAMETERS WITHOUT ELISIONS. [The first few lines consist of two interpunctuated parts: then follow, as far as v. 67, undivided lines.]

QUISQUIS Musas ămat, ab ipsis Musis redamatur.
Disce doctrina senectae tuae băculus fiet.

E grano spica fit, spicis acervus cumulatur,
Nihil est tam dūrum, quod non vincat tõlerantia.
5 Vita velut aura levis fugit: omnia lētum rapit.
Cedas īrato; iram vincit prudentia.

10

Noli mentiri: nunquam prōsunt mendacia.
Mors omnia vincit, sed nescit famam vincere.
Quisque tuum urge; non omnes omnia possumus.
Est nimis brevis vita, nimis longa via per artes est.
Fēlix fieri vis? debellanda võluptas est.

Aspera păti disce: õlim patientia prōderit.
Procul sis a culpa, mendacia te non laedent.
Nec formae fidite, nec opes nec annos numerate.
15 Quas negat natura, ars cūraque praestant dotes.
Numen coeleste, mortales, věreri discite.

Secunda, mortales, prudenter ferre discite.
Citius alterius quam nostra crimina videmus.
Aurea relligio vitae beatae Cynŏsūra.

20 Tyndăridae nautis prospera sidera comparent.
Navita per tumidum Nerea gressus moderatur.
Sapiens nec cuivis nec nulli debet credere.

Vatum sacrorum carmina immortalia sunt. Nescit alta petens virtus limite concludi. 25 Amicus certus in incertis rebus spectatur. Rerum săpientia cunctis õpibus melior est. Loqui pauca audireque plurima dēbet prudens. Virtutis gloria multo praestat divitiis. Ănimosa virtus superat pugnaces dolores. 30 Mors aeternae vitae certissima jānua est. Nil vastum corpus sine săpiente pectore potest. Fluminis instar per devia rapti vīta fugit.

Nihil perfectum et ab omni lābe remotum est.
Famam post funera cèlebrem pectus nobile ămat.
35 Animo prudentes cernunt ventura pericula.
Aiunt coelestes cuncta bõna lăboribus vendere.
Cuncti trahuntur nōminis et famae fulgore.
Non est tūtum jūdiciis hominum confidere.
Laudemque decusque tempore suo facta merentur.
40 Větusta quercu labente omnes ligna ferunt.
Quaerunt laetitiam fugiuntque dolorem carmina.
Vernantes hortos dulcis ŏdor violae imbuit.
Desidis vitae sordida ōtia ceu pestem fuge.
Etiam longissima vīta fēlici est brevis.
45 Pro sua quemque condicione vivere dĕcebit.
Turpi ab ore omne laudis genus vīlescit.
Pāce artes vigent et pace Cămēnae ǎluntur.'
Tenerae juventae error insitus est levitasque.
Sōla virtus homines felices reddere potest.
50 Virtus bene discitur atque docetur exemplo.
Ceu virus cuncta consortia mălorum effuge.
Non diu fortuna ālis felicibus ambulat.
Vitare fatum hominis săpientia non potest.
Cursu instăbili menses et anni volvuntur.
55 Semel offendisse veniamque tulisse sătis sit.
Sacci nimium distenta võlumina rumpuntur.
Mittens aliena suum quisque mūnus făcessat.
Praeceps audacia victores et victos facit.
Prudentia suadet-nil inconsulte fieri.

60 Insons honestae vitae confisus nil mětuas.
Silentia vitae morte măgis condemnanda sunt,
Ingenium per ingenuas artes agitare juvat.
Paratur nulla quies nisi ăliquo lăbore parta.
Exǎnimi leoni et lěpus insultare audet.

65 Inter călicem supremaque lābra multa cadunt.
Qui ălii insidias struit, sibi ipse damna dat.
Cum viro potiore certamen inire noli.

[In the following lines the pupil is supposed to be acquainted with the fundamental rules of position in a Latin sentence. The sentences have been broken up by punctuation, and, when the sense allowed it, by transposition of relative clauses.]

Sōla virtus, cum omnia pereant, perennis est. Dum rāna bovi par esse lăborat, rupta perit. 70 Cernere est plures thyrsigĕros, paucos Bacchos. Libens disce quid, quam plurima nosse, pulcrius est? Lucem tibi, quidquid agas, ratio ministret recta. Mihi crede, nil mala consuetudine pejus est. Flectit poenis, non plectit mortalia dominus. 75 Sepulti famam verbis lacerare turpe viro. Avarus quo plus ditescit, hoc pauperior fit. Est bonus et habetur, qui studio recti capitur. Ille mědium lăboris tenet, qui sèmel incepit. Si te ipsum non ōderis, odisse non potes. 80 Prudentia ferrum vincit, vim virtus superat.

Relinque, quae sunt aliena; quae tua sunt, haec age. Quod in paleis latet, inutile granum, nisi tundis. Compesce digito lăbellum, ne těmere blăteret. Jussa magistri qui mětuet, non metuet verbera. 85 Premitur tantummodo, nunquam opprimitur vērum. Vitam elige, quam toto tempore secteris. Fide, sed ante, cui tūto possis fidere, vide. Disce bene vivere, ne mors tibi infelix sit. Aequa mente, quae non effugias, ferenda sunt. 90 Qui cito verbum sine pondere praecipitat, errat. Miser omnis ǎvarus, miser omnis prodigus homo est. Dum ditior fieri optas, dētĕrior fies.

Arbor, quae cito fructum fert, fructu cito deficit. Si quid habes dare, cito da: nam bis dat, qui cito dat. 95 Nil aliud, quam quod viribus aequum sit, tentes. Quae facienda coacto sunt, tua sponte facias. Avis silvis, secreto rure poëta gaudet.

Haec est prima via sălutis, morbos suos nosse. Voluptas quem nunc demulcet, mox laesura est. 100 Quae nunc arbos succiditur, ōlim planta fuit.