INDE per immensum croceo velatus amictu Aëra digreditur, Ciconumque Hymenæus ad oras Tendit; et Orpheâ nequicquam voce rogatur. Adfuit ille quidem: sed nec sollemnia verba, Nec lætos vultus, nec felix attulit omen. Fax quoque, quam tenuit, lacrimoso stridula fumo, Usque fuit, nullosque invenit motibus ignes. Exitus auspicio gravior: nam nupta, per herbas Dum nova Naïadum turbâ comitata vagatur, Decidit, in talum serpentis dente recepto. Quam satis ad superas postquam Rhodopeïus auras Deflevit vates; ne non tentaret et umbras, Ad Styga Tænariâ est ausus descendere portâ. Perque leves populos, simulacraque functa sepulcris, Persephonen adiit, inamœnaque regna tenentem Umbrarum dominum: pulsisque ad carmina nervis Sic ait: O positi sub terrâ numina mundi, In quem recidimus quidquid mortale creamur ; Si licet, et, falsi positis ambagibus oris,
Vera loqui sinitis; non huc, ut opaca viderem 20 Tartara, descendi; nec utì villosa colubris
Terna Medusæi vincirem guttura monstri. Caussa viæ conjux: in quam calcata venenum Vipera diffudit; crescentesque abstulit annos. Posse pati volui: nec me tentâsse negabo.
Vicit Amor. Superâ Deus hic bene notus in orâ est.
An sit et hic, dubito: sed et hîc tamen auguror esse. Famaque si veterem non est mentita rapinam, Vos quoque junxit Amor. Per ego hæc loca plena timoris,
Per Chaos hoe ingens, vastique silentia regni, Eurydices, oro, properata retexite fila. Omnia debemur vobis: paullumque morati, Seriùs aut citiùs sedem properamus ad unam. Tendimus huc omnes, hæc est domus ultima: vosque Humani generis longissima regna tenetis.
Hæc quoque, cùm justos matura peregerit annos, > Juris erit vestri. Pro munere poscimus usum. Quòd si fata negant veniam pro conjuge, certum est Nolle redire mihi. Leto gaudete duorum.
Talia dicentem, nervosque ad verba moventem, 40 Exsangues flebant animæ. Nee Tantalus undam Captavit refugam: stupuitque Ixionis orbis. Nec carpsere jecur volucres: urnisque vacârunt Belides: inque tuo sedisti, Sisyphe, saxo. Tum primùm lacrimis victarum carmine fama est Eumenidum maduisse genas: nec regia conjux Sustinet oranti, nec qui regit ima, negare: Eurydicenque vocant. Umbras erat illa recentes Inter: et incessit passu de vulnere tardo. Hanc simul et legem Rhodopeius accipit heros, 50 Ne flectat retro sua lumina; donec Avernas Exierit valles: aut irrita dona futura. Carpitur acclivus per muta silentia trames, Arduus, obscurus, caligine densus opacâ. Nec procul abfuerunt telluris margine summæ. Hic, ne deficeret, metuens, avidusque videndi, Flexit amans oculos: et protinus illa relapsa est. Brachiaque intendens, prendique et prendere certans, Nil nisi cedentes infelix adripit auras. Jamque iterum moriens non est de conjuge quidquam Questa suo: quid enim nisi se quereretur amatam? Supremumque vale, quod jam vix auribus ille Acciperet, dixit: revolutaque rursus eódem est.
Non aliter stupuit geminâ nece conjugis Orpheus, Quàm tria qui timidus, medio portante catenas, Colla canis vidit: quem non pavor antè reliquit, Quàm natura prior, saxo per corpus oborto: Quique in se crimen traxit, voluitque videri Olenos esse nocens: tuque ô confisa figuræ, Infelix Lethæa, tuæ ; junctissima quondam Pectora, nunc lapides, quos humida sustinet Ide. Orantem, frustráque iterum transire volentem, Portitor arcuerat. Septem tamen ille diebus Squalidus in ripâ, Cereris sine munere, sedit. Cura, dolorque animi, lacrimæque alimenta fuere. Esse Deos Erebi crudeles questus, in altam Se recipit Rhodopen, pulsumque Aquilonibus Hæmon. Tertius æquoreis inclusum Piscibus annum Finierat Titan: omnemque refugerat Orpheus Femineam Venerem ; seu quòd malè cesserat illi; Sive fidem dederat. Multas tamen ardor habebat Jungere se vati: multæ doluere repulsæ. Ille etiam Thracum populis fuit auctor, amorem In teneros transferre mares: citraque juventam Ætatis breve ver, et primos carpere flores.
Collis erat, collemque super planissima campi Area: quam viridem faciebant graminis herbæ. Umbra loco deerat. Quâ postquam parte resedit Dîs genitus vates, et fila sonantia movit ; Umbra loco venit. Non Chaonis abfuit arbos, Non nemus Heliadum, non frontibus esculus altis, Nec tiliæ molles, nec fagus, et innuba laurus. Et coryli fragiles, et fraxinus utilis hastis, Enodisque abies, curvataque glandibus ilex, Et plátanus genialis, acerque coloribus impar, Amnicolæque simul salices, et aquatica lotos, Perpetuóque virens buxus, tenuesque myricæ, Et bicolor myrtus, et baccis cærula tinus : Vos quoque flexipedes hederæ venistis, et unà Pampineæ vites, et amictæ vitibus ulmi: Ornique, et piceæ, pomoque onerata rubenti› ‹
Arbutus, et lentæ, victoris præmia, palmæ : unse Et succincta comas, hirsutaque vertice pinus,sal Grata Deum matri: siquidem Cybeleïus Attisdegul Exuit hâc hominem; truncoque induruit illo, la T Adfuit huié turbæ, metas imitata, cupressus, Nunc arbor, puer ante Deo dilectus ab illo," Qui citharam nervis, et nervis temperat arcus. H Namque sacer Nymphis, Carthæa tenentibus arva, Ingens cervus erat: latéque patentibus altas 70110 Ipse suo capiti præbebat cornibus umbrasi Cornua fulgebant auro: demissaque in armos 891 Pendebant tereti gemmata monilia collo. perage Bulla super frontem parvis argentea loris q Vincta movebatur: parilesque ex ære nitebant,sli Auribus in geminis, circum cava tempora, bacca!! Isque metu vacuus, naturalique pavore
Deposito, celebrare domos, mulcendaque colla Quamlibet ignotis manibus præbere solebat.p Sed tamen ante alios, Ceæ pulcherrime gentis," 120 Gratus erat, Cyparisse, tibi. Tu pabula cervum Ad nova, tu liquidi ducebas fontis ad undam: Tu modò texebas varios per cornua flores: Nunc, eques in tergo residens, huc latus et illue Mollia purpureis frenabas ora capistris. Estus erat, mediusque dies: Solisque vapore Concava litorei fervebant brachia Cancri. Fessus in herbosâ posuit sua corpora terrâ Cervus; et arboreâ ducebat frigus ab umbrâ. Hunc puer imprudens jaculo Cyparissus acuto Fixit: et, ut sævo morientem vulnere vidit, Velle mori statuit. Quæ non solatia Phoebus Dixit? et ut leviter, pro materiâque doleret, ́ ́ Admonuit. Gemit ille tamen: munusque supremum Hoc petit à Superis; ut tempore lugeat omni. Jamque, per immensos egesto sanguine fletus, In viridem verti cœperunt membra colorem; Et modò, qui niveâ pendebant fronte capilli, 196 Horrida cæsaries fieri: sumtoque rigore
Sidereum gracili spectare cacumine cœlum. Ingemuit, tristisque Deus, Lugebere nobis, Lugebisque alios, aderisque dolentibus, inquit. Tale nemus vates contraxerat: inque ferarum Concilio medius, turbâ volucrumque sedebat. Ut satis impulsas tentavit pollice chordas; Et sensit varios, quamvis diversa sonarent, Concordare modos; hoc vocem carmine rupit: Ab Jove, Musa parens, (cedunt Jovis omnia regno) Carmina nostra move. Jovis est mihi sæpe potestas Dicta priús. Cecini plectro graviore Gigantas, 150 Sparsaque Phlegræis victricia fulmina campis. Nunc opus est leviore lyrâ: puerosque canamus Dilectos Superis; inconcessisque puellas Ignibus attonitas meruisse libidine pœnam. Rex Superûm Phrygii quondam Ganymedis amore Arsit: et inventum est aliquid, quod Jupiter esse, Quàm quod erat, mallet. Nullâ tamen alite verti Dignatur; nisi quæ possit sua fulmina ferre. Nec mora: percusso mendacibus aëre pennis, Abripit Iliaden. Qui nunc quoque pocula miscet, 160 Invitâque Jovi nectar Junone ministrat.
Te quoque, Amyclide, posuisset in æthere Phoebus, Tristia si spatium ponendi fata dedissent. Quâ licet, æternus tamen es: quotiesque repellit Ver hiemem, Piscique Aries suecedit aquoso ; Tu toties oreris, viridique in cespite vernas. Te meus ante alios genitor dilexit: et orbe In medio positi caruerunt præside Delphi; Dum Deus Eurotan, immunitamque frequentat Sparten; nec citharæ, nec sunt in honore sagittæ. Immemor ipse sui non retia ferre recusat; 171 Non tenuisse canes; non per juga montis iniqui Îsse comes: longâque alit adsuetudine flammas. Jamque ferè medius Titan venientis et actæ Noctis erat, spatioque pari distabat utrimque; Corpora veste levant, et, succo pinguis olivi Splendescunt, latique ineunt certamina disci.
« ZurückWeiter » |