FABULA XIII.

VULPES ET CORVUS.

Qui se laudari gaudent verbis subdolis,
Serâ adant pœnas turpes pœnitentiâ.

Quum de fenestrâ Corvus 'raptum caseum Comesse vellet, celsâ residens arbore; Hunc vidit vulpes, deindè sic cœpit loqui: V. O qui tuarum, Corve, pennarum est nitor! Quantum decoris corpore et vultu geris! Si vocem haberes, nulla prior ales foret. At ille stultus, dum vult vocem ostendere, Emisit ore caseum; quem celeritèr Dolosa Vulpes avidis rapuit dentibus.

Hâc re probatur, quantùm ingenium valet; Virtuti semper prævalet sapientia.

FABULA XIV.

EX SUTORE MEDICUS.

MALUS quum Sutor inopiâ deperditus
Medicinam fignoto facere cœpisset loco,
Et venditaret falso antidotum nomine;
Verbosis adquisivit sibi famam strophis.
Hic, quum jaceret morbo confectus gravi
Rex urbis, ejus experiendi gratiâ,
Scyphum poposcit: fusâ dein simulans aquâ
Antidoto miscere illius ise toxicum,
Ebibere jussit ipsum, posito præmio.
Timore mortis ille tum confessus est,
'Non artis ullâ medicum se prudentiâ,
Verùm stupore vulgi factum nobilem.
Rex, advocatâ concione, hæc edidit:
Quantæ putatis esse vos "dementiæ,
Qui "capita vestra non dubitatis credere,
Cui calceandos nemo commisit pedes?

G

Hoc pertinere verè ad illos dixerim, Quorum stultitia quæstus impudentiæ est.

FABULA XV.

ASINUS EGREGIE CORDATUS.

In principatu commutando civium
Nil præter domini nomen mutant pauperes.
Id esse verum parva hæc fabella indicat.

Asellum in prato timidus pascebat senex:
Is, hostium clamore subitò territus,
Suadebat Asino fugere, "ne possent capi.
At ille lentus: Quæso, num binas mihi
Clitellas impositurum victorem putas?
Senex negavit. A. Ergo, quid refert meâ
Cui serviam, clitellas dum portem meas?

FABULA XVI.

OVIS ET CERVUS.

FRAUDATOR, nomen quum locat sponsu improbo,
Non rem expedire, sed mala videre expetit.
Ovem rogabat Cervus modium tritici,
Lupo sponsore: at illa præmetuens dolum;
Rapere atque abire semper adsuevit Lupus;
*Tu de conspectu fugere veloci impetu :
Ubi vos requiram, quum dies advenerit?

FABULA XVII.

OVIS, CANIS, ET LUPUS.

SOLENT mendaces luere poenas "maleficî.
Calumniator ab Ove quum peteret Canis,
Quem commodâsse panem se contenderet;

Lupus citatus testis, non unum modò
"Deberi dixit, verùm affirmavit decem.
Ovis damnata falso testimonio,

Quod non debebat, solvit: Post paucos dies
Bidens jacentem in foveâ conspexit Lupum:
Hæc, inquit, merces fraudis à Superis datur.

FABULA XVIII.

CANIS PARTURIENS.

HABENT insidias hominis blanditiæ mali:
Quas ut vitemus, versus subjecti monent.
Canis parturiens quum rogâsset alteram,
Ut fœtum in ejus tugurio deponeret,
Facile impetravit: dein 'reposcenti locum
Preces admovit: tempus exorans breve,
Dum 'firmiores catulos posset ducere.
Hoc quoque consumpto, flagitare validiùs
Cubile cœpit: Si mihi et turbæ meæ
*Par, inquit, esse potueris, cedam loco.

FABULA XIX.

CANES FAMELICI.

STULTUM Consilium non modò feffectu caret,
Sed ad perniciem quoque mortales devocat
Corium depressum in fluvio viderunt Canes:
Id ut comesse extractum possent faciliùs,
Aquam cœperunt bibere; sed 'rupti priùs
Periere, quàm quod petierant contingerent.

FABULA XX.

LEO SENIO CONFECTUS.

QUICUNQUE amisit dignitatem pristinam,

Ignavis etiam jocus est in casu gravi.
Defectus annis et desertus viribus

Leo quum jaceret, spiritum extremum trahens;
Aper fulmineis ad eum venit dentibus,
Et vindicavit ictu veterem injuriam:
Infestis Taurus mox confodit cornibus
Hostile corpus. Asinus, ut vidit ferum
Impunè lædi, calcibus frontem extudit.
At ille expirans; Fortes indignè tuli
Mihi insultare; aTe naturæ dedecus
Quòd ferre cogor, certè bis videor mori.

FABULA XXI.

MUSTELA ET HOMO.

MUSTELA ab homine prensa quum instantem

necem

Effugere vellet; M. Quæso, inquit, parcas mihi,
Quæ tibi molestis muribus purgo domum.
Respondit ille; H. Faceres si causâ meâ,
Gratum esset, et dedissem veniam supplici;
Nunc quia labores, ut fruaris reliquiis,
Quas sunt rosuri, simul et ipsos devores,
Noli imputare vanum beneficium mihi.
Atque ita locutus improbam letho dedit.

Hoc in se dictum debent illi agnoscere,
Quorum privata servit utilitas sibi,
Et meritum inane jactant imprudentibus.

FABULA XXII.

CANIS FIDELIS.

REPENTE liberalis, stultis gratus est:

Verùm peritis irritos tendit dolos.

Nocturnus quum fur panem misisset Cani,

Objecto tentans an cibo posset capi;

Heus, inquit, linguam vis meam præcludere,
Ne latrem pro re domini? Multum fulleris.
Namque ista subita me jubet benignitas
Vigilare, facias ne meâ culpâ lucrum.

FABULA XXIII.

RANA RUPTA.

C

INOPS, potentem dum vult imitari, perit.
In prato quodam Rana conspexit Bovem;
Et, tacta invidiâ tantæ magnitudinis,
Rugosam inflavit pellem, tum natos suos
Interrogavit, An Bove esse latior?
Illi negârunt. Rursùs intendit cutem
Majore nisu; et simili quæsivit modo,
Quis major esset? Illi dixerunt, Bovem:
Novissimè indignata, dum vult validiùs
Inflare sese, rupto jacuit corpore.

FABULA XXIV.

CANIS ET CROCODILUS.

CONSILIA qui dant prava cautis hominibus,
Et perdunt operam, et deridentur turpiter.
Canes currentes bibere in Nilo flumine,
A crocodilis ne rapiantur, ftraditum est.
Igitur quum currens bibere cœpisset Canis,
Sic Crocodilus: Cr. Quamlibet lambe otio,
Noli vereri. At ille: C. Facerem meherculè,
¡Nisi esse scirem carnis te cupidum meæ.

g

FABULA XXV.

CANIS, THESAURUS, ET VULTURIUS. HEC res avaris esse conveniens potest,