Semen mentibus inseris beatum,
Prae qua spernitur et superba gaza
Et dulcis sopor et boni parentes.
Te propter Iovi prosati supremo
Alcmenae suboles genusque Ledae
Tot casus subiere, tot pericla,
Quid possent avidi docere factis.
Te propter facibus tuis calentes
Aiax inclitus et ferox Achilles
Iverunt Stygias videre porlas.
Propter dulce tuae decus iuventae
Praeclari generosa stirps Atarnei
Decrevit radiis carere Phoebi:
Quem nunc carmine nescio perire
In landem Iovis Hospitis celebrant
Proles Mnemosynae novem Camenae.

10

15

20

20

EPIGRAMMATA GRAECA IN LATINUM

CONVERSA

A GROTIO ET CUNICHIO.

(Haud inutile videbatur in repetita hac editione epigrammatis Latinis subiungere Graeca nonnulla a Grotio et Cunichio *) in Latinum conversa, quo ab adolescentibus tum inter exemplaria ipsa et eorum imitationes, tum inter utrumque interpretem, pari fere elegantia conspicuum, adiuvante praeceptore, adiuvante praeceptore, institueretur comparatio. Ita simul discent, quo modo versandum sit in ardua ista convertendi arte, si quando exercitii causa cam tentare libeat. Sed quo facilius et magistri et auditores praeparare se possent, ex optimo illo Jacobsii V. C. Delectu Epigrammatum Graecorum. Gothae. MDCCCXXVI., paucis omissis dedi Caput IV., in quo praeter poëticos lepores multa invenient perquam idonea ad Graecorum de suis poëtis ac philosophis iudicia cognoscenda.)

*) Raymundi Cunichii e Societate Iesu Anthologica sive Epigrammata Anthologiae Graecorum sætecta Latinis versibus reddita el animadversionibus illustrata, Romae. MDCCLXXI. typis Mich. Aug. Barbiellini. 8°. pagg. 191. Monendi sunt adolescentes Grotii immortale opus cura Hieronymi de Bosch prodisse demum Ultraiecti MDCCXCV. MDCCCXXII. 5. Vol. 4°.

ΕΙΣ ΠΟΙΗΤΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ.

1. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΣΙΔΩΝΙΟΥ.

Οὐκέτι θελγομένας, Ορφεῦ, δρύας, οὐκέτι πέτρας ἄξεις, οὐ θηρῶν αὐτονόμους ἀγέλας

οὐκέτι κοιμάσεις ἀνέμων βρόμον· οὐχὶ χάλαζαν, οὐ νιφετῶν συρμούς, οὐ παταγοῦσαν ἅλα. ὤλεο γάρ σὲ δὲ πολλὰ κατωδύραντο θύγατρες Μναμοσύνας, μάτηρ δ ̓ ἔξοχα Καλλιόπα.

τι φθιμένοις στοναχοῦμεν ἐφ' υἱάσιν, ἁνίκ ἀλαλκεῖν τῶν παίδων ̓Αίδην οὐδὲ θεοῖς δύναμις ;

2. ΔΑΜΑΓΗ ΤΟΥ.

*Ορφέα Θρηϊκίησι παρὰ προμολῇσιν ̓Ολύμπου τύμβος ἔχει, Μούσης υἱέα Καλλιόπης,

ᾧ δρύες οὐκ ἀπίθησαν, ὅτῳ σὺν ἅμ ̓ ἕσπετο πέτρη
ἄψυχος, θηρῶν θ' ὑλονόμων ἀγέλα,

ὅς ποτε καὶ τελετὰς μυστηρίδας εύρετο Βάκχου,
καὶ στίχον ἡρώῳ ζευκτὸν ἔτευξε ποδί,
ὃς καὶ ἀμειλίκτοιο βαρύ Κλυμένοιο νόημα,
καὶ τὸν ἀκήλητον θυμὸν ἔθελξε λύρα.

3. ΑΔΗΛΟΝ.

Καλλιόπης Ορφῆς καὶ Οἰάγροιο θανόντα
ἔκλαυσαν ξανθαὶ μυρία Βιστονίδες
στικτοὺς δ ̓ ἡμάξαντο βραχίονας, ἀμφὶ μελαίνῃ
δενόμεναι σποδιῇ Θρηίκιον πλόκαμον

1] Cunichius sic :

Orpheu, non silvas posthac, non saxa, ferarum
Duces maternis nec genus omne modis:
Non fremitum sistes ventorum et grandinis atrae
Atque nivis lapsus et mare fluctisonum.

Stratus morte iaces. Tua flerunt funera Musae ;
Ante omnes flevit Calliopea parens.

Quid faciunt nostrae gnatorum in morte querelae ?
Dis genitos fletus non iuvat ipse dem.

IN POETAS ET PHILOSOPHOS.

1.

Robora non, Orpheus, posthac annosa movebís,
Non rigidas cautes, non sine lege feras.
Nec cessare dabis ventos et grandinis imbrem,
Densatasque nives horrisonumque mare:
Raptus morte iaces: Musarum te choras omnis
Flevit et ante alias Calliopea parens.

Nostra quid, o homines, lugemus pignora, quando
Non possunt mortem Di prohibere suis?

2.

Threicius celso qua culmine surgit Olympus,

Natum Calliopes Orphea condit humus: Cui vacuae sensu rupes, cui paruit arbor, Auribus arrectis quem stupuere ferae: Mystica nocturni reperit qui sacra Lyaei,

Vinxit et heroo carmina prima pede : Qui potuit sibi Ditis inexorabile numen Immitesque animos conciliare lyra.

3.

Bistoniae flevere nurus, quon mortuus Orpheus,
Orpheus Oeagro Calliopeque satus;

Puncta cruentantes sibi brachia, pulvere nigro
Foedantes Thressas per caput omne comas.

2] Cunichius sic:

Orphea Threicii nemoroso in vertice Olympi,

Prolem Calliopes, contegit hie tumulus;
Orphea, cui durae quercus, cui saxa, ferarum
Cui brutum toties paruit omne genus;

Orphea, qui thyasos invenit primus Iaccho
Ducere et heroo nectere verba pede;
Orphea, Plutonis mentem atque immania solus
Qui potuit dulci flectere corda lyra.

5

5

5

καὶ δ ̓ αὐταὶ στοναχοῦντι σὺν εὐφόρμιγγι Λυκείῳ
ἔρρηξαν Μοῦσαι δάκρυα Πιερίδες,
μυρόμεναι τὸν ἀοιδόν· ἐπωδύραντο δὲ πέτραι
καὶ δρύες, ἃς ἐρατῇ τὸ πρὶν ἔθελγε λύρῃ.

4. ΑΛΛΟ.

Θρήικα χρυσολύρην τῇδ' Ορφέα Μοῦσαι ἔθαψαν, ὃν κτάνεν ὑψιμέδων Ζεὺς ψολόεντι βέλει.

5. ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΥ. Αστρα μὲν ἠμαύρωσε καὶ ἱερὰ κύκλα σελήνης ἄξονα δινήσας ἔμπυρος ἠέλιος

ὑμνοπόλους δ ̓ ἀγεληδὸν ἀπημάλδυνεν "Ομηρος, λαμπρότατον Μουσῶν φέγγος ἀνασχόμενος.

6. ΑΔΗΛΟΝ.

Οὐχὶ πέδον Σμύρνης ἐλοχεύσατο θεῖον Ομηρον, οὐ Κολοφὼν τρυφερῆς ἄστρον ̓Ιηονίης,

οὐ Χίος, οὐκ Αίγυπτος εΰσπορος, οὐ Κύπρος ἁγνή,

οὐ νῆσος κραναή Λαρτιάδας πάτρη,

οὐκ ̓́Αργος Δαναοῖο, Κυκλωπείη τε Μυκήνη,

οὐδὲ τὸ Κεκροπίων ἄστυ παλαιογόνων.

οὐ γὰρ ἔφυ χθονὸς ἔργον, ἀπ ̓ αἰθέρος ἀλλά ὁ Μοῦσαι πέμψαν, ἵν ̓ ἡμερίοις δῶρα ποθητὰ φέροι.

7. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ.

Οἱ μέν σεν Κολοφῶνα τιθηνήτειραν, Ομηρε,
οἱ δὲ καλὰν Σμύρναν, οἱ δ ̓ ἐνέπουσι Χίον,
οἱ δ ̓ Ἴον, οἱ δ ̓ ἐβόασαν εὔκλαρον Σαλαμῖνα,
οἱ δέ νυ τῶν Λαπιθέων ματέρα Θεσσαλίην

3] Cunichius sic:

Calliopes prolem atque Oeagri, morte peremptum
Flavae luxerunt Orphea Bistonides:

Brachiaque effuso sparserunt puncta cruore
Foedaruntque atro rite comas cinere.

Quin, tristem Phoebo in mediis praeeunte querelam,
Fuderunt largas Pierides lacrimas;

Et quercus gemuere ipsae montanaque saxa,
Quae blanda vates duxerat ante lyra.

Cunichius sic :

Solis ut exortu primo non aurea caeli

Sidera, non usquam candida luna micat,

5

5

5