REGIÆ ACADEMIÆ INSCRIPTIONUM

ET

LITERARUM HUMANIORUM.

AB ACTIS,

ELEGANTISSIMO VERÆ ERUDITIONIS CULTORI,

JUCUNDA SENECTUTIS GRAVITATE VENERANDO,

RT

JOANNI P. ABEL-REMUSAT

DOCTISSIMO LITERARUM ORIENTALIUM PROPAGATORI

EJUSDEM INTER ACADEMIÆ LUMINA CONSPICYO,

A MBOBUS CHARITATE INVICEM ET PIETATE GONJUNCTISSIM

QUOS AMICITIA MRA NON SEPARAT,

EGO HUNC LIBRUM

D. D. D.

JOSEPHUS NAUDET.

NOVI EDITORIS,

Multi sunt, et egregii quidem , qui Catulliani carminis lepores veneresque laudaverint; nemo (quod sciam) illius naturam et indolem introspexit, nemo, quid contulerit latinis literis adjumenti, et quid vitii rursus ipsi importarit Romani moris pravitas, adhuc sategit enarrare. Itaque quod magni viri sive obliti sunt, sive omiserunt scientes, ego,quantulæcunque vires sint, supplere aggrediar. Catullum, primo peritissimum versuum concinnatorem, dein vatem præstantissimum exigere mihi propositum est.

Præcipue in Catullo eminet , seu dicendi genus, seu excogitandi vim intuearis, græcissandi consuetudo. Ita Græcorum disciplinis imbuit animum, et eorum in se succum et sanguinem transfudit, ut ipse Græcus in Italia natus, græco ingenio latine scribere videatur: idque fuit illi Græcorum vestigiis insistendi studium, ut in học versu Ebriosa

acina ebriosioris quum dicere ebrioso posset, et, quod erat usitatius, acinum in neutro genere appellare; amans tamen hiatus illius homerici, ut refert A. Gellius’, ebriosa dixerit propter insequentis a literæ concentum. Ergo multiplices græci carminis modos numerosque imitari, et ad illius effigiem suum artificium variare instituit; Graiorum quidem discipulus præclarissimus, Romanorum autem doctissimus magister; quo docente et fingente, prosodia latina in molliores formas flecti, jam inde tractabilior, didicit, magnoque ars poetica proventu, haud ex libelli amplitudine, imo ex auctoris fama æstimando, adaucta effloruit.

Priores etenim sermonem ditaverant patrium magis quam carminis pangendi scientiam excoluerant; quippe quum scena felicissimum quodque ingenium ad se traxisset. Iambicos autem et trochaicos comici sermonis, tragicos etiam trimetros, quisquis fragmenta veterum poetarum inspexit, vel Ciceronem testem audiit, similes sæpissime

prosæ orationi cucurrisse non ignorat. Tum
"latina poesis leges metiendi syllabas ver-
sumque digerendi astrictiores constantio-
resque, et nova modulandi carminis genera
desiderabat. Lyricis cantibus, elegiæ, et le-
viusculis poematiis sua deerat norma, et
rhythmus cuique peculiaris. Ennius, Luci-
lius, Plautus, Terentius cæterique hujus an-
tiquitatis, si nil intentatum liquissent, at
certe imperfectam metricam artem tradi-
derant posteris; quos inter Catullus musici
operis princeps exstitit et ab æqualibus ha-
bitus est; adeo ut, si quis doctrinæ poeticæ
specimen, qualis illa ætate 'fuerit, cogno-
scere velit, libellum Catulli satis erit evol-
visse. Namque ibi occurrent quatuorde-
cim versuum species ', et aliæ quoque oc-
currerent, nisi multa illius carmina periis-
sent’. Qui, quum varietates modorum tam
multas adhiberet, habilem ingenii vigorem
insignemque solertiam expromebat exer-
cendo, animi causa , non sane ambitiosus
industriæ frivolæ et operosæ ostentator.

'Vid. inf. Vulpii Diatrib. de Met. Catull. p. 25.
- Vid. inf. vit. Catull.

15.

a ?