order to acquit this Pontiff, by whom the full character of a secular state was stampt upon the Church, even of guilty and wilful blindness, we must make allowance for an unavoidable influence of prejudices of the age on the morality even of distinguished men, to such a degree that the very nature of human morality would thus be thrown into doubt. In order to call him great, we must judge him by a standard, which he would not venture to acknowledge-the standard of political ability.

8

9

While Gregory from his first accession to the see, began with new demands on the western kingdoms; because some he either already regarded as the peculiar property of the apostle Peter, omnimodis approbans, et nequaquam illum hoc crudeliter, sed strenue ac digne in malignos homines fecisse confirmans, nondum anno completo, eum a domno Abbate aliquando difficulter extorsit, atque abbatiam--illi committens, paulo post eidem Balvenis episcopatus addidit dignitatem. 8 Against the new apologists for Gregory-Voight and Luden. See Stenzel i., 523, and Söltl's Gregory VII.

9 Partly by right of the gift of Constantine: Urbanus II. ann. 1091 : constat enim, insulas Imp. Constantini liberalitate ac privilegio in b. Petri jus proprium esse collatas, Scheidii orig. Guelph. I. 454. Thence rose the claim for Corsica, Gregorii lib. vi. ep. 12, and also for Sardinia, lib. viii. ep. 10. In some cases he expressly alleged more recent gifts. Compare lib. i. epist. 7., ad Principes Hispan. an. 1073. Non latere vos credimus, regnum Hispaniae ab antiquo proprii juris s. Petri fuisse, et adhuc, licet diu a Paganis sit occupatum, lege tamen justitiae non evacuata, nulli mortalium, sed soli apostolicae sedi ex aequo pertinere. -Itaque comes Evolus de Rocejo (Rouci in Rheims)-terram illam ad honorem s. Petri ingredi et Paganorum manibus eripere cupiens, hanc concessionem ab apostolica sede obtinuit, ut partem, illam, unde Paganos suo studio et adjuncto sibi aliorum auxilio expellere posset, sub conditione inter nos factae pactionis ex parte s. Petri possideret. He forbids that any one, nisi aequa pactione persolvendi juris s. Petri should venture to make conquests there. Comp. lib. iv. ep. 28 ad Hispanos.-Just so he enjoins lib. ii. epist. 13, ad Salomonem Reg. Hung. in the year 1074; regnum Hungariae s. Romanae Ecclesiae proprium est, a Rege Stephano olim b. Petro cum omni jure et potestate sua oblatum et devote traditum (comp. Söltl's Gregor vii. S. 125). Lib. viii. ep. 23, ad Ep. Albanensem in the year 1081: Carolus magnus Imperator Saxoniam obtulit b. Petro, cujus eam devicit adjutoria. He thought he had gained the same claim upon Russia (lib. ii. ep. 74) and Provence (lib. ix. ep. 12.) He wished to acquire a like claim in Denmark, lib. ii. ep. 51, ad Suenum Reg. Daniae in the year 1075: si te ac regnum tuum-Apostolorum principi pia devotione committere, et ejus auctoritate fulciri volueris, fideles nuntios ad nos sine dilatione transmittere stude: but without success. Demetrius, Duke of Dalmatia, he made his vassal by granting him the rank of King (Söltl S. 189.)

or sought to make them so; and others he designated as bound at least to pay tribute to the Church.10 His chief aim was constantly directed to the complete abolishment of priest'smarriage, which had been long ago called in question, and of simony, with a view to destroy all dependence of the Church upon laymen. At a council in Rome 1074, he had decrees framed against these practises,11 and now began to attack with energy, first the married priest, who had been but little troubled by the earlier prohibitions.12 In all countries there rose violent agitation.

10 Lib. viii. ep. 23. ad Ep. Albanensen: Dicendum autem est omnibus Gallis et per veram obedientiam praecipiendum, ut unaquaeque domus saltem unum denarium annuatim solvat b. Petro, si eum recognoscunt patrem et pastorem suum more antiquo.

11 The purport of this is clear from Gregorii ep. ad. Ottonem Episc. Constant. in Bernoldi Constant. apologeticus pro decretis Gregorii VII, c. 1, (Mansi xx. 404, Monumenta res Alemannicas illustrantia ii. 271): ut hi, qui per simoniacam haeresim, h. e. interventu pretii ad aliquem sacrorum ordinum gradum, vel officium promoti sunt, nullum in sancta Ecclesia ulterius ministrandi locum habeant. Illi quoque, qui ecclesias datione pecuniae obtinent, omnino eas perdant, nec deinceps vendere, vel emere alicui liceat. Sed nec illi, qui in crimine fornicationis jacent, Missas celebrare, aut secundum inferiores ordines ministrare altari debeant. Statuimus etiam, ut, si ipsi contemptores fuerint nostrarum, immo ss. Patrum, constitutionum, populus nullo modo eorum officia recipiat, ut, qui pro amore Dei, et officii dignitate non corriguntur, verecundia saeculi, et objurgatione populi resipiscant. The law against the marriage of priests is to be found in Gerohi (provost of Reichesperg + 1189) comm. ad Psalm x. (ed. B. Pez. August. Vind. 1728, fol. p. 157. Mansi xx. 433) and in Gratian dist. lxxxi. c. 15: Si qui sunt presbyteri, diaconi, vel subdiaconi, qui in crimine fornicationis jaceant, interdicimus eis ex parte Dei omnipotentis, et s. Petri auctoritate ecclesiae introitum, usque dum poeniteant et emendent. Si qui vero in suo peccato perseverare maluerint, nullus vestrum officium eorum audire praesumat: quia benedictio eorum vertitur in maledictionem, et oratio in peccatum, testante Domino per prophetam : maledicam, inquit, benedictionibus vestris (Mal. ii. 2.) Qui vero huic saluberrimo praecepto obedire noluerit, idololatriae peccatum incurrit Samuele testante et b. Gregorio adstruente: peccatum ariolandi est non obedire, et quasi scelus idololatriae non acquiescere (1 Sam. xv. 23.) Peccatum igitur paganitatis incurrit, quisquis, dum Christianum se asserit, sedi apostolicae obedire contemnit. The prohibition with regard to laymen had already been issued by Nicolas II. 1059 (vid Part i. § 34, note 8,) and renewed by Alexander II. Conc. Rom. ann. 1063 cap. 3.

12 See Petrus Dam. Part i. § 34, note 8. The earlier ordinances of the Pontiff seem to have been quite unknown abroad. Sigebert. Gemblac. ad ann. 1074 (Pertz viii. 362): Gregorius P. celebrata

The voices of many were raised against him.13 Two synods which Sigfried, Archbishop of Mayence, assembled for the execution of that decree, at Erfurt (Oct. 1074) and Mayence (Oct. 1075) ended in tumult :14 likewise also a Synod at Paris in

synodo simoniacos anathematizavit, et uxoratos sacerdotes a divino officio removit, et laicis Missam eorum audire interdixit, novo exemplo, et, ut multis visum est, inconsiderato praejudicio, contra ss. Patrum sententiam, qui scripserunt, quod sacramenta quae in ecclesia fiunt,quia Spiritus s. mystice illa vivificat, nec meritis bonorum dispensatorum amplificantur, nec malorum peccatis attenuantur.

18 Stenzel i. 355. Bertholdi ann. ad ann: 1075 (Pertz vii., 278); Praedictis autem et omnibus ferme apostolicae sedis statutis-paene ab omnibus resistitur, et inde maximum odium in domnum Apostolicum, et in perpaucos eos, qui consentiunt ei, et maxima schismata circumquaque, sed maxime a clericis, excitata sunt. Lambertus ad ann. 1074 (in Pertz vii. 218) Adversus hoc decretum protinus vehementer infremuit tota factio clericorum; hominem plane haereticum et vesani dogmatis esse clamitans, qui oblitus sermonis Domini, quo ait : Nor. omnes capiunt hoc verbum, qui potest capere capiat, et Apostolus: qui se non continet, nubat; melius est enim nubere, quam uri, violenta exactione homines vivere cogeret ritu angelorum, et dum consuetum cursum naturae negaret, fornicationi et immunditiei frena laxaret. Quod si pergeret sententiam confirmare, malle se sacerdotium quam conjugium deserere, et tunc visurum eum, cui homines sorderent, unde gubernandis per Ecclesiam Dei plebibus angelos comparaturus esset.

14

Lambertus (Pertz vii. 230): Henry Bishop of Chur, showed himself at Mayence, with strict orders from the Pope to the Archbishop. When he wished to fulfil them, exsurgentes qui undique assedebant clerici, ita eum verbis confundebant, ita manibus et totius corporis gestu in eum debacchabantur, ut se vita comite e synodo discessurum desperaret. Sic tandem rei difficultate superatus, statuit, sibi deinceps tali quaestione omnino supersedendum, et Romano Pontifici relinquendum, ut causam, quam ipse toties inutiliter proposuisset, ille per semetipsum quando vellet et quomodo vellet peroraret. When the Papal partizan Altmann, Bishop of Passau, wished to carry out the ordinance (vid. vita b. Altmanni c. 11. in Pezii scriptt. rerum Austriacarum i., 120), his clergy answered him, se nec velle nec posse hanc consuetudinem descrere, quam ab antiquis temporibus constaret eos sub omnibus antecessoribus Episcopis habuisse; and when he thereupon read the order publicly from the chair, omnes unanimiter furore repleti, jam tunc impraesentiarun Dei famulum furibundis manibus discerpsissent, nisi divinum auxilium, et optimatum praesentium praesidium furentibus obstitisset. Among the Bishops, Otto, Bishop of Constance, resisted, see Gregory's letter to him in Paulus Bernried. c. 37: Cum haec omnia tibi observanda pastorali providentia transmitteremus, tu non sursum cor, sed deorsum in terra ponens, praedictis ordinibus frena libidinis, sicut accepimus, laxasti; ut qui mulierculis se junxerunt, in flagitio

1074.15 However, Gregory now began to work by means of Legates, who passed through different districts armed with full penal powers,16 and stirred up the people against the married priests.17 Thus he gained over a strong party to his side, and prevailed so far that these decrees were at least outwardly adopted. persisterent, et qui necdum duxerunt, tua interdicta non timerent. O impudentiam, o audaciam singularem! etc. See Neugart Episcopatus Constantiensis (S. Blasii 1803. 4.) i. 1, 459.

15 Vita Galterii Abb. s. Martini juxta Pontisaram c. 2. in act SS. ad d. viii. April, in Mansi xx., 437: Parisiis congregato concilio omnes fere tam Episcopi, quam Abbates et clerici censebant, domini Apostolici sanctae memoriae Hildebrandi jussioni non esse parendum, dicentes, falsoque asseverantes, importabilia ejus esse praecepta, ideoque irrationabilia. When Galterius, Abbot of Pont-Isere, spoke in behalf of the Papal order, vehementer ira succensi qui aderant adversus Dei famulum, mancipia Regis suo sceleri conjungentes, exclamantesque omnes in una conspiratione consurgunt, ipsum de concilio rapiunt, trahunt, impingunt, colaphizant, conspuunt, multisque contumeliis affectum ad donum Regis perducunt.-Quorundam optimatumn-virtute vir Dei de loco, in quo custodiebatur, eripitur, et Ecclesiæ suae cum honore redditur. The Pope was even informed (lib. iv. ep. 20, ad Josfredum Ep. Parisiacensem), Cameracenses hominem quemdam flammis tradidisse, eo quod simoniacos et presbyteros fornicatores Missas non debere celebrare, et quod illorum officium minime suscipiendum foret, dicere ausus fuerit.

16 Sigefridi Archiep. Mogunt. ep. ad suffraganeos from the year 1075 (in Hartzheim. Conc. Germ. iii., 175): Placuit domino Papae, ut mitteret quosdam de Curia pro reformando Ecclesiarum statu, et maxime manifesta cohabitatione mulierum clericis prohibenda. Illi autem diligenter executi, quod eis injunctum fuerat, quibusdam per suspensionem, aliis per excommunicationem praeceperunt, ut concubinas dimitterent, et ulterius non admitterent; sed parum in aliquibus profecerunt. Nos igitur videntes, quod occasione hujus mandati facti sunt plurimi transgressores, scandalumque, quod exinde ortum est, et infamiam clericorum, quae secuta est, significavimus domino Papae. Unde ipse nobis dedit in mandatis, ut, quia multitudo est in causa, propter quam detrahendum cst severitati, talibus misericorditer consulamus. Inde est, quod mandamus vobis, qui subditos habetis, ut, quemcunque inveneritis cauteriatam habentem conscientiam, eo quod tali vitio laboraverit, et concubinas a se non removerit ; eum ad nostram praesentiam transmittatis, ne indigne accedens ad altare Dei judicium sibi manducet et bibat. Interdicimus enim, sicut nobis injunctum est, cum tali, auctoritate apostolica, dispensare.

363): Ex qua re grave sacros ordines, et se ab Laici sacra mysteria

17 Sigebert. Gembl. ad ann. 1074 (Pertz viii., oritur scandalum-laicis insurgentibus contra omni ecclesiastica subjectione excutientibus. temerant et de his disputant; infantes baptizant, sordido humore aurium pro sacro oleo et chrismate utentes; in extremo vitae viaticum domi

As the victory over married priests swayed to the Pope's side, he began to give a more decisive shape to the struggle against simony. In a fresh Council at Rome (1075) he pronounced his ban against five privy councillors of the German King, Henry IV., as guilty of nicum et usitatum Ecclesiae obsequium sepulturae a presbyteris conjugatis accipere parvipendunt; decimas presbyteris deputatas igni cremant; et ut in uno caetera perpendas, laici corpus Domini a presbyteris conjugatis consecratum saepe pedibus conculcaverunt, et sanguinem Domini voluntarie effuderunt. Probable enough is the epistle in Martene et Durand thesaur. nov. anecdot. i. 230, as its author Guenricus, a scholastic at Trêves,' was a man of moderate mind, Sigeberti Gembl. apologia contra eos, qui calumniantur Missas conjugatorum sacerdotum, of whom he himself makes mention, de scriptoribus eccl. c. 171 (vid. Sigfr. Hirsch de vitâ et scriptis Sigeberti Gembl. Berol., 1841, p. 196.) There we find the following, p. 231. Quid pulchrius, quid christianitati conducibilius, quam sacros ordines castitatis legibus subjicere, promotiones ecclesiasticas non pecuniae pacto, sed vitae merito aestimare, juvenis regis vitam et mores ad suam et subditorum utilitatem corripere, episcopalem dignitatem ab omni saecul ris servitii necessitate absolvere? Haec si ea, quam pietas exigit, intentione proposita, si eo, quem justitia postulat, essent ordine pertractata, profecto neque recta voluntas remuneratione sua caruisset, et non ejectum, sed injectum verbi Dei semen aliquem in auditorum cordibus fructum invenisset. Nunc autem si fructum requiris, grex dominicus pastoribus lupos in eum incitantibus miserabiliter dispergitur. Plebejus error, quam semper quaesivit, opportunitate adepta, usque ad furoris sui societatem (leg. satietatem) injuncta sibi, ut ait, in clericorum contumelias obedientia erudeliter abutitur. Hic publicis illusionibus addicti, quocumque prodeunt, clamores insultantium, digitos ostendentium, colaphos pulsantium perferunt. Alii-egeni et pauperes profugiunt, alii membris mutilati,alii per longos cruciatus superbe necati.-Illi autem, laicos dico, quibus amministris tam ordinata agi placuit capitula, sua auctoritate defendentes vesaniam, nihil est, quod contra propositum christianitatis non audeant. Ecclesiae mysteria contemnere, parvulos suos lavacro salutari fraudare, ipsi absque humili peccatorum confessione, et solemni Ecclesiae viatico migrare, religiosum deputant, sibi ad peccatorum redemtionem sufficere arbitrantes, si commissum sibi in pastores suos saeviendi officium strenue adimpleant. Si autem quaeris, talis fructus a qua radice pullulaverit: lex ad laicos promulgata, qua imperitis persuasum est, conjugatorum sacerdotum Missas, et quaecumque per eos implentur mysteria fugienda esse, in reipublicae nostrae ornatum illud adjecit. So also epist. Theoderici Episc. Virdunensis ad Gregor. VII., an. 1082, written by Guenricus, a scholastic at Trêves (ibid. p. 218): primo quidem faciem meam in eo vel maxime confusione perfundunt, quod legem de clericorum incontinentia per laicorum insanias cohibenda umquam susceperim.-Legem enim illam-tartaro vomente prolatam negligentia, ajunt, excepit, stultitia promulgavit, amentia roborare contendit, per quam pax Ecclesiae, tranquillitas populi Dei