ECLOGA II.

ALEXIS.

FORMOSUM pastor Corydon ardebat Alexin, Delicias domini: nec, quod fperaret, habebat. Tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos Affidue veniebat: ibi hæc incondita folus Montibus et filvis ftudio jactabat inani:

O crudelis Alexil nihil mea carmina curas? Nil noftri miserere ? mori me denique coges. Nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; Nunc viridis etiam occultant fpineta lacertos; Theftylis et rapido feflis mefforibus æftu Allia serpyllumque herbas contundit olentis : At mecum raucis, tua dum vestigia lustro, Sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. Nonne fuit fatius, tristes Amaryllidis iras Atque superba pati fastidia? nonne Menalcan? Quamvis ille niger, quamvis tu candidus efses. O formose puer! nimium ne crede colori: Alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur.

Despectus tibi fum, nec, qui fim, quæris, Alexi; Quam dives pecoris nivei, quam lactis abundans : Mille meæ Siculis errant in montibus agnæ: Lac mihi non æstate novum, non frigore, defit:

Canto, quæ folitus, fi quando armenta vocabat,
Amphion Dircæus in Actæo Aracyntho.
Nec sum adeo informis; nuper me in litore vidi,
Quum placidum ventis staret mare: non ego Daph-

nin,
Judice te, metuam, fi numquam fallit imago.

O tantum libeat mecum tibi sordida rura Atque humilis habitare casas, et figere cervos, Hædorumque gregem viridi conpellere hibisco! Mecum una in filvis imitabere Pana canendo. Pan primus calamos cerà conjungere pluris Instituit; Pan curat ovis oviumque magiftros: Nec te pæniteat calamo triviffe labellum. Hæc eadem ut fciret, quid non faciebat Amyntas? Eft mihi difparibus septem conpacta cicutis Fistula, Damætas dono mihi quam dedit olim, Et dixit moriens: Te nunc habet ista secundum. Dixit Damætas: invidit ftultus Amyntas. Præterea duo, nec tutâ mihi valle reperti, Capreoli, fparfis etiam nunc pellibus albo, Bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo. Jam pridem a me illos abducere Thestylis orat: Et faciet; quoniam sordent tibi munera noftra. Huc ades, o formose puer! tibi lilia plenis Ecce! ferunt Nymphæ calathis; tibi candida Nais, Pallentis violas et summa papavera carpens, Narcissum et florem jungit bene olentis anethi; Tum, casià atque aliis intexens fuavibus herbis,

Mollia luteolâ pingit vaccinia calthâ.
Ipse ego cana legam tenerâ lanugine mala,
Castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;
Addam cerea pruna; honos erit huic quoque po-

mo:

Et vos, o lauri! carpam, et te, proxima myrte!
Sic pofitæ quoniam fuaves miscetis odores.
Rufticus es, Corydon; nec munera curat Alexis;
Nee, fi muneribus certes, concedat Iollas.
Heu! heu! quid volui misero mihi! floribus auf-

trum, Perditus, et liquidis inmisi fontibus apros. Quem fugis? ah demens! habitarunt dî quoque

filvas, Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit, arce Ipsa colat: nobis placeant ante omnia filvæ. Torva leæna lupum fequitur; lupus ipse capellam; Florentem cytisum fequitur lasciva capella; Te Corydon, o Alexi! trahit sua quemque voluptas. Adspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci, Et sol crescentis decedens duplicat umbras: Me tamen urit amor: quis enim modus adfit amori? Ah Corydon! Corydon! quæ te dementia cepit! Semiputata tibi frondofà vitis in ulmo est. Quin tu aliquid faltem potius, quorum indiget usus, Viminibus mollique paras detexere junco? Invenies alium, fi te hic faftidit, Alexin.

ECLOGA III.

MENALCAS. DAM@TAS. PALAMON.

MENALCAS.

Dic mihi, Damæta, cujum pecus? an Melibæi?

DAMETAS.

Non; verum Ægonis: nuper mihi tradidit Ægon.

MENALCAS.

Infelix o semper, oves, pecus! ipse Neæram
Dum fovet, ac, ne me fibi præferat illa, veretur ;
Hicc' alienus oves custos bis mulget in horâ;
Et sucus pecori, et lac subducitur agnis.

DAMETAS.

Parcius ifta viris tamen objicienda memento.
Novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,
Et quo, sed faciles Nymphæ risere, facello.

Tum, credo, quum me arbuitum videre Miconis Atque malâ vitis incidere falce novellas.

ĐAMETAS.

Aut hic ad veteres fagos, quum Daphnidis arcum
Fregisti, et calamos: quæ tu, perverse Menalca,
Et quum vidisti puero donata, dolebas ;
Et, fi non aliquâ nocuisses, mortuus esses.

MENALCAS.

Quid domini faciant, audent quum talia fures !
Non ego te vidi Damonis, pessime, caprum
Excipere insidiis, multum latrante Lycisca ?
Et, quum clamarem, Quo nunc se proripit ille?
Tityre, coge pecus; tu post carecta latebas.

DAM@TAS.

An mihi cantando victus non redderet ille,
Quem mea carminibus meruiffet fistula, caprum?
Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
Ipfe fatebatur; fed reddere poffe negabat.

MENALCAS.

Cantando tu illum? aut umquam tibi fistula cerâ
Juncta fuit? Non tu in triviis, indocte, folebas
Stridenti miserum ftipula disperdere carmen?

DAMETAS.

Vis ergo, inter nos, quid poffit uterque, viciffim
Experiamur? Ego hanc vitulam (ne forte recuses,
Bis venit ad mulctram, binos alit úbere fetus)
Depono: tu dic, mecum quo pignore certes.

MENALCAS.

De grege non aufim quidquam deponere tecum:
Eft mihi namque domi pater, est injufta noverca ;
Bisque die numerant ambo pecus, alter et hædos.
Verum id, quod multo tute ipfe fatebere majus,
(Infanire libet quoniam tibi) pocula ponam
Fagina, cælatum divini opus Alcimedontis: