240 Quoque eat, aut ubi sit, picea caligine tectus, Padumque, 250 Cuique fuit rerum promissa potentia, Thybrin. Exsistunt montes, et sparsas Cycladas augent. 265 Talia dicturus vidit Cyllenius omnes Succubuisse oculos, adopertaque lumina somno. 715 Supprimit extemplo vocem: firmatque soporem, Languida permulcens medicata lumina virga. Nec mora: falcato nutantem vulnerat ense, Qua collo confine caput: saxoque cruentum Deiicit; et maculat praeruptam sanguine cautem. Arge, iaces: quodque in tot lumina lumen ha 720 bebas, Exstinctum est: centumque oculos nox occupat una. Excipit hos, volucrisque suae Saturnia pennis Collocat; et gemmis caudam stellantibus implet. Protinus exarsit, nec tempora distulit irae; 725 Horriferamque oculis animoque obiecit Erinnyn Pellicis Argolicae, stimulosque in pectora caecos Condidit, et profugam per totum terruit orbem. Vltimus immenso restabas, Nile, labori. Quem simul ac tetigit, positisque in margine ripae 730 Procubuit genibus, resupinoque ardua collo, Quos potuit, solos tollens ad sidera vultus," 1,9 Et gemitu, et lacrimis, et luctisono mugitu Cum love visa queri est, finemque orare malorum Coniugis ille suae complexus colla lacertis, 735 Finiat ut poenas tandem, rogat: Inque futurum Pone metus, inquit, nunquam tibi caussa doloris Haec erit: et Stygias iubet hoc audire paludes. Vt lenita Dea est, vultus capit illa priores: Fitque, quod ante fuit. Fugiunt e corpore setae 740 Cornua decrescunt: fit luminis arctior orbis: Contrahitur rictus: redeunt humerique manusquer Vngulaque in quinos dilapsa absumitur ungues. De bove nil superest, formae nisi candor, in illa: Officioque pedum Nymphe contenta duorum 745 Erigitur: metuitque loqui; ne more iuvencae Mugiat: et timide verba intermissa retentat. Nunc Dea linigera colitur celeberrima turba. loquentem, Nec sibi cedentem, Phoeboque parente superbum, Traderet, oravit, veri sibi signa parentis. 755 760 Ambiguum, Clymene precibus Phaëthontis, an ira 765 Hoc te, quem spectas, hoc te, qui temperat orbem, 770 Dicta suae Phaethon; et concipit aethera mente. P. OVIDII NASONIS METAMORPHOSEON LIBER SECVNDVS. Regia Solis erat sublimibus alta columnis, Clara micante auro, flammasque imitante pyropo: Cuius ebur nitidum fastigia summa tenebat: Argenti bifores radiabant lumine valvae. 5 Materiem superabat opus: nam Mulciber illic Aequora caelarat, medias cingentia terras, Terrarumque orbem, coelumque, quod imminet orbi. Caeruleos habet unda Deos; Tritona canorum, Proteaque ambiguum, balaenarumque, prementem 10 Aegaeona suis immania terga lacertis, Doridaque, et natas: quarum pars nare videntur, Pars in mole sedens virides siccare capillos; Pisce vehi quaedam. Facies non omnibus una, Nec diversa tamen: qualem decet esse sororum. 15 Terra viros, urbesque gerit, silvasque, ferasque, Fluminaque, et Nymphas, et caetera numina ruris. Haec super imposita est coeli fulgentis imago: Signaque sex foribus dextris, totidemque sinistris Quo simul acclivo Clymeneïa limite proles 20 Venit, et intravit dubitati tecta parentis; Protinus ad patrios sua fert vestigia vultus: Consistitque procul: neque enim propiora ferebat Lumina. Purpurea velatus veste sedebat In solio Phoebus, claris lucente zmaragdis. 25 A dextra laevaque Dies, et Mensis, et Annus, 30 P. OV. NAS. METAMORPH. L. II. 29 Saeculaque, et positae spatiis aequalibus Horae: Verque novum stabat, cinctum florente corona: Stabat nuda Aestas, et spicea serta gerebat. Stabat et Autumnus, calcatis sordidus uvis, Et glacialis Hiems, canos hirsuta capillos. Inde loco medius, rerum novitate paventem Sol oculis iuvenem, quibus adspicit omnia, vidit, Quaeque viae tibi caussa? quid hac, ait, arce petisti, Progenies, Phaëthon, haud inficianda parenti? Ille refert: 0! lux immensi publica mundi, Phoebe pater, si das huius mihi nominis usum, Nec falsa Clymene culpam sub imagine celat; Pignora da, genitor, per quae tua vera propago Credar; et hunc animis errorem detrahe nostris. Dixerat. At genitor circum caput omne micantes 40 Deposuit radios, propiusque accedere iussit: Amplexuque dato, Nec tu meus esse negari Dignus es; et Clymene veros, ait, edidit ortus. Quoque minus dubites, quodvis pete munus: ut illud, Me tribuente, feras. Promissis testis adesto 35 45 50 55 60 |