NASONIS EPIGRAMMA.

Orba parente suo quicunque volumina tangis,

His saltem vestra detur in urbe locus. Quoque magis faveas, non sunt haec edita ab illo,

Sed quasi de domini funere rapta sui. Quidquid in his igitur vitii rude carmen habebit, Emendaturus, si licuisset,

In nova fert animus mutatas dicere formas
Corpora. Di, coeptis; nam vos mutastis et illas;
Adspirate meis: primaque ab origine mundi
Ad mea perpetuum deducite tempora carmen.

Ante mare et tellus, et, quod tegit omnia, coelum, 5
Vnus erat toto Naturae vultus in orbe,
Quem dixere Chaos; rudis indigestaque moles;
Nec quidquam, nisi pondus iners; congestaque

eodem
Non bene iunctarum discordia semina rerum.
Nullus adhuc mundo praebebat lumina Titan;
Nec nova crescendo reparabat cornua Phoebe;
Nec circumfuso pendebat in aëre tellus
Ponderibus librata suis: nec brachia longo
Margine terrarum porrexerat Amphitrite:
Quaque fuit tellus, illic et pontus et aër

15
Sic erat instabilis tellus, innabilis unda,
Lucis egens aër: nulli sua forma manebat:
Obstabatque aliis aliu quia corpore in uno
Frigida pugnabant calidis, humentia siccis,
Mollia cum duris, sine pondere habentia pondus. 20
Hanc Deus et melior litem Natura diremit:

10