Abbildungen der Seite
PDF
EPUB

No. XLV.

The same subject continued.

Having in my last paper given Cowley's Latin versions of his odes on Solitude and Riches, I now proceed to insert his version of his beautiful Hymn to Light, whence Warton has extracted stanzas, which furnish him with instances of our poet's inferiority to Milton in classical purity. But perhaps the ingenious critic's zeal for Milton has made him a little too severe on his rival. If he has made a bold and perhaps rash endeavour to clothe his metaphysical conceits in the Latin language, and has sometimes failed accordingly, he has surely sometimes succeeded beyond all hope; there are passages, in which his happiness appears to me really astonishing; and though Johnson went a little too far on the occasion, there is certainly great acuteness in his remarks; and there is, I think, more originality in the Latin poems of Cowley than of Milton. There are many passages in the following ode which affect me with exquisite pleasure.

Hymnus, in Lucem.

"Pulchra de nigrâ sobole parente,
Quam Chaos fertur peperisse primam,
Cujus ob formam bene risit olim
Massa Severa!

Risus O terræ sacer et polorum!
Aureus vere pluvius tonantis!

Quæque de cœlo fluis inquieto

Gloria rivo!

O salus

O salus rerum, et decus omne, salve;
Vita naturæ vigil actuosæ !

Omnium mater bona cum calore
Juncta marito!

Unde, momento, quibus e pharetris
Tela per totum jacularis orbem?
Præpotens, divesque Deique verbum
Fassa paternum!

Carceres ipsos simul, atque metam
Linquis, attingisque, animi sagittis
Ocyor strictes, rapidâ angelorum
Ocyor alâ.

Aureo lunæ bene læta curru

Auream astrorum peragrare sylvam, et

Vere nocturno reparata semper

Visere prata,

Regiam gaudens habitare solis

More in æternum Scythico vagantem, et

Divitem mundi redeunte gyro

Ducere pompam:

Inter et tantos humilis triumphos
Vermium dignata animare caudas,
Pauperes dignata hilarare parvâ

Lampede vepres.

Discolorato glomerans racemo
Turba pictorum vaga somniorum
Avolat; mixtas sine more formas
Trudit et urget.

Quin et obscenas repetunt latebras
Soecla serpentum male consciorum,
Nec tibi natura pudens sinistrum
Objicit omen.

Ad tuos quondam Dolor ipse vultus
Fertur invitam recreasse frontem;

Cura subrisit, pepulitque rugas

Ore maligno.

Ad

Ad tuos quondam Timor ipse vultus
Exculit turpem genubus tremorem;
Pallor ignescit; capite insolenti
Cornua vibrant.

Inverecundi Dominator oris
Te tamen testem metuit Cupido;
Flamina cognatis rotat in tenebris
Sordida fumo.

Tu, Dea, Eoi simul atque cœli
Exeris pulchrum caput e rosetis,
In tuas laudes volucrum canoris
Personat hymnis.

Aula gaudentis reserata mundi;
Spectra discedunt, animæque noctis,
Vana disceduntque tenebrionum

Monstra Deorum.

Te bibens arcus Jovis ebriosus
Mille formosos revomit colores,
Pavo cœlestis; variamque pascit

Lumine caudam.

In Rosâ pallam indueris rubentem,
In Croco auratum indueris lacernam,
Supparum gestas quasi nuda rallum
Lilia complens.

Fertilis Floræ sobolem tenellam
Purpurâ involvis violas honestâ
Veste segmentata operis superbas
Larga Tulippas.

Igne concreto fabricata Gemmas

Floreum immisces solidumque fucum;

Invidet pictus; fragilesque damnat

Hortus honores.

Parcior fulvis utinam fuisses

Diva largiri pretium metallis!

Parcior, quantis hominum allevasses

Pectora curis !

Mi quidem solis nitor, et diei
Innocens fulgor magis allubescit,
Pars quota humani generis sed aurum
Non tibi præfert!

Etheris gyros per inexplicatos,
Aeris campos per et evolutos,
Æquoris per regna laboriosi

Flumine vivo.

Lucidum trudis properanter agmen,
Sed resistentum super ora rerum
Leniter stagnas, liquidoque inundas

Cuncta colore.

At mare immensum, oceanusque lucis
Jugiturc œlo fluit empyræo,

Hinc inexhausto per utrumque muudum
Funditur ore."

It may be acceptable to some of my readers to transcribe the poet's epitaph in Westminster Abbey, as it is not inserted in the common accounts of his life.

"Epitaphium
Autoris

In Ecclesia D. Petri apud Westmonasterienses

Sepulti

ABRAHAMUS COULEIUS.

Anglorum Pindarus, Flaccus, Maro,

Deliciæ, Decus, Desiderium Ævi sui,

Hic juxta situs est.

Aurea dum volitant late tua scripta per orbem,
Et famâ æternum vivis, Divine Poeta,
Hic placidâ jaceas requie: Custodiat urnam
Cana Fides, vigilentque perenni lampade Musæ;
Sit sacer iste locus; nec quis temerarius ausit
Sacrilegâ turbare manu venerabile Bustum,

Intacti

Intacti maneant; maneant per sæcula dulcis
COULEII cineres, serventque immobile saxum.
Sic vovetque

Votumque suum apud Posteros sacratum esse voluit,
Qui viro incomparabli posuit sepulchrale marmor,
GEORGIUS DUX BUCKINGHAMIÆ,

Excessit e vitâ Anno Ætatis suæ 49° et honorificâ pompâ elatus ex dibus Buckinghamianis, viris illustribus omnium ordinum exequias celebrantibus sepultus est die 3o M. Augusti, Anno Domini 1667."

N° XLVI.

Armorial Bearings on the Shields of the Grecian Chiefs, as described by Eschylus.

SIR,

TO THE RUMINATOR.

A friend the other day pointed out to me several passages in Eschylus, which rather surprised me, and have much engaged my attention. Some articles in the late numbers of your Censura have induced me to make these passages the subject of a letter for your Ruminator, which professes to admit topics of criticism as well as moral essays.

The origin of heraldry has been a point of long and tedious dispute among a particular class of antiquaries; into which I shall refrain from entering. I may, however, slightly hint, that it is now generally admitted, on the soundest authorities, that arms, considered as hereditary marks appropriate to the shields of particular families, and modified in their formation by rules

of

« ZurückWeiter »