4. Με. έθνος. Dedi Babrianum εσμός. Cf. Fab. 365. 8. Ιta Schneider, Ms. 1θύκει. Coraius 3θύνει.

9. Με. εύρε δέ. Μox δηλώσαι φίλους. Schneider φρένας φηλωσαι.

10. Ιta Coralus. Ms. τότε. Μox αύθις debetur Schneidero. 20. Ms. ετέρου τον ώμον. At δε nequit abesse.

Fab. 375.-Αίσωπος εν ναυπηγίω.
Hanc fabulam e Ms. Gall. edidit Hudson. N. 312. et
Schneider ex Augustano codice N. 8.

Αίσωπος εις ναυπήγιόν ποτ' εισήλθε,
σχολήν άγων έσκαψαν αυτόν άνθρωποι.
καλούμενος δ' είς τιν' απόκρισιν έφη ταυτί:
«το πάλαι Χάος τε φάσ' “Υδωρ τε γεγενήσθαι"
τον δε Δία, και, στοιχείον άλλο, Γήν δείξει

5
θέλοντα, κατανεύσαι δις εκροφεϊν θoύδωρ"
πρώτον μεν εξέφην’ όρη ροφήσαν Γης:
εκ δευτέρου δε και τα πέδι' εγύμνωσεν
εαν δε δόξη το τρίτον εκροφεϊν θoύδωρ,
πάν ξηρανεί σοι τουν τέχνη γε [πλήν γλώσσης.]

10 V. 5. Construe-Δία θέλοντα δείξαι και Γήν, στοιχείον άλλο. V. 6. Vice παραινέσαι dedi κατανεύσαι.

dedi κατανεύσαι. De Jovis nutu dixi ad Æsch. Suppl. 30.

V. 7. Junge ροφήσαν cum ύδωρ. .
V. 10. Μss. tres consentiunt in "Αχρηστος υμίν η τέχνη γενήσε-

At longe exquisitius legebat Aristotel. Περί Μετεώρ. 11. 3. citatus ab Hudsono. Αίσωπον πορθμεί τινι οργιζόμενον μυθολογήσαι, ως δις μεν η Χάρυβδις αναρροφήσασα το μεν πρώτον τα όρη εποίησε φανερά, το δε δεύτερον τους νήσους, το δε τελευταίον ροφήσασα ξηρά ποιήσαι πάντα. Ubi manifesto legi debet το δε τελευταΐον, ει ροφήσειεν αύ, ξηρά αν ποιήσαι πάντα. Εt sane Coraius citat, nescio unde, ξηράν : sed male interpretatur την θάλασσαν. In Plutarch. 1. p. 830. C. legitur Πολλά μέν ή γαία παρέχει και πολλά θάλαττα: at legi debet ή ξηρά, i, e. terra.

Ibid. De meo est πλήν γλώσσης. His enim vocibus omnis dicti
aculeus inest. Linguam garrulam mulieri exprobrabat iterum
Æsopus, teste Comico ad Vesp. 1401 et sqq.
Fab. 376.-Bodl. 47. apud Tyrwhitt. p. 6-163.

Ταών και Γέρανος.
Γεράνο Ταως χρυσόπτερος ποτ' ήριζεν,
σκώπτουσ' αεί χρώτ' ευφυή τιν' όρνιθος,
μυκτημικόμπως τ' έλεγε πολλά κάθέσμως:

εγω γαρ, ως άνασσα, τυγχάνω χρυσόν
και πορφύραν φορούσά, φησιν· ο δε γαυρώ,

5

TAI.

τοιαύτα σούστιν· αλλ' έγωγ' άρ' έγγιστα
των αστέρων ανίπταμαι τε και φωνώ
σε δ', ή γ άλεκτρύαινα μετά χαμαιζήλων

ακροβηματίζεις, ώδ' άνω λέγω χαίρειν'
Totam fabulam in versus politicos dispescuit Coraius p. 408.

V. 1. Ιta Berger. p. 20.
V. 9. Ironice dictum ευφυή. Αttice scriptum esset ευφυά.
V. 3. Vox μυκτηρίκομποις exstat in Esch. S. c. Τh. 460. ubi
Blomfieldius conjecit μυκτηρoπόμποις.

V. 5. γαυρο debetur Bergero.
V. 8. Exstat άλεκτρύαινα in Aristoph. Νub. 666. et 851.

V. 9. Ms. Vat. κάτωθεν βηματίζεις. Αtqui pavo ακροβηματίζει. Ηesych. 'Ακρoβημάτιζε επ' άκροις τοϊς βήμασιν ίστασο. Ιdem 'Ακροβάζειν· άκροις τοις ποσίν επιβαίνειν : similiter Athen. p. 349. Β. επ' άκρων των ονύχων εβάδιζε. Μusgrav. ad Soph. Αj. 1217. επ' άκρων ωδοιπόρεις citat Liban. Τ. ΙV. p. 162. επ' άκρων πορεύονται δακτύλων: ubi plura Lobeck.

Ibid. Ms. Bodl. ουδ' άνω φαίνει. Unde erui ώδ' άνω λέγω χαίpelv. Eo dicto, Grus sublime volat.

Fab. 377.-Τοίχος και Πάλος.
Σώζει και ούτος, ut verbis Corali utar, ο μύθος Ιαμβείων ίχνη.
Atqui lambi sunt politici.

Fab. 378.-Βούς και Φρύνος.
Φρύνου τι φίτυ συνεπάτησε Βούς πίνων»
ελθούσα δ' αύτόσο, ου παρήν γάρ, η μήτηρ
παρά των αδελφών, που ποτ' ήν, επεζήτει:
• τέθνηκε, μήτερ, είπον, άρτι πρωθήβης
ήλθεν πάχιστον τετραπούν, υφ' ου κείται

5
χηλή μαλαχθείσ' η δε Φρύνος ήρώτα,
φυσώσ' εαυτήν, εί τοσούτον ήν όγκω
το ζώον οι δε, παύε, μη πιού, μήτερ"
θάσσον σεαυτήν, είπον, εκ μέσου ρήξεις,
ή την εκείνου πιότητα μιμήσει.

10 V. 1. Ms. γέννημα : que gl. est manifesta. Scripsit Socrates To ditu. De qua voce Attica vid. mea ad Æschyl. Eum. 880.

V. 4. Με. προ της ώρας : gl. iterum.

V. 8. et 10. Ιta Coraius pro πoιoύ et ποιότητα. Blomfieldii est παύε vice παύου.

Fab. 379.-Χαράδριος και αυτού Παίδες.
Χαράδριος ήν τις εν χλόη νεοττεύων,
τα τε κορυδάλω προς τον όρθρον αντάδων,
και παίδας είχε ληΐου κόμαις θρέψας,
λοφώντας ήδη και πτερoίσινά κμαίους.
ο δε της αρούρας δεσπότης, εποπτεύων

5

σταθερών αμητού το θέρος, είπε, νύν ώρα
πάντας καλεϊν με τους φίλους, ίν' αμήσω.'
και τις Χαραδρίου των λοφηφόρων παίδων
ήκουσεν αυτού, τω τε πατρί μηνύει
σκοπών όπου σφ' εν ασφαλεί μεταστήση.

10
ο δ' είπεν, ούπω καιρός έστι του φυγείν.
όστις φίλοις πέπoιθεν, ουκ άγαν σπεύδει.
ως δ' αύθις ελθων, ηλίου θ' υπ' ακτίνων
ήδη δέοντα τον στάχυν θεωρήσας,
μισθον μεν αμητήρσιν αύριον πέμψεις,

15 μισθόν δε δραγματηφόροις έλεγε δώσειν, είπεν Χαράδριος τοϊς πετησίμοις ούτως, • νύν έστιν ώρα, παίδες, αλλαχόσε φεύγειν,

ότ’ αυτός άμα κού φίλοισι πιστεύει. Hæc fabula nunieris suis primúm restituitur a Coraio p. 273. neque multo post a Schneidero ad Aristot. H. A. T. 1V. p. 488. Utrique, ni fallor, facem prætendit Hudsonus, qui primus Babrie Fragmenta apud Suid. ν. Λόφος et 'Αμάν contulit cum fabula apud Gell. 11. 29. Coraium et Schneideruin sequitur tacite Blomfieldius.

V. 1. Ιta BI. Ms. sine τε. Μox malim κρύψας pro θρέψας.

V. 6. Ms. άνθηρον δν το θέρος. Blomf. άνθηρον ήδη το θέρος. Αtqui latet ulcus quid altius. Νempe cum το θέρος sit άνθηρον, minime tum metendi tempus adest; opperiri dies aliquot est necesse. Reposui igitur εποπτεύων σταθερών αμητού το θέρος. Messis diem serenum agricolæ prospiciunt. Id vel Cocknienses norunt. Quod ad o talepov, vox ea Blomfieldium latuit in Cl. II. No. VΙΙ. p. 234. Alioqui legisset σταθερού καύματος in Eschyl. Ψυχαγωγ. apud Suid. De voce σταθερός W:

agner ad Alciphr. 11. 12. citat VV. DD. ad Thom. M. p. 302. Ruhnk. ad Tim. et Schellenberg. ad Αntinach. p. 110. θέρεος σταθεροίo. Maxime opportunus est Nicand. θηριακ. 469. "Ητοι ότ’ άελίοιο θερείτατος ίσταται ακμή.

V. 8. ΒΙ. λοφηφόρων et in v. 16. δραγματηφόροις.

V. 10. Ms. σκοπεϊν κελεύων που σφέας μεταστήσει. Αt σφέας Attice dici nequit. Νeque το ήθει convenit illud κελεύων, ex ore pulli alloquentis parentem. Propter Gellii verba pullos suos asportat in alium locum tutiorem, hic reposui σκοπών όπου σφ' εν ασφαλεί μεταστήση. De locutione εν ασφαλεί, cf. Eurip. Heracl. 398. 'Εν ασφαλεί γε πη δ' ιδρύσαιτ' αν χθονός ; de σκοπών όπου, cf. Χenoph. Κ. π. 111. 2. 1. την χώραν κατεθεάτο, σκοπών ού τειχισθείη το φρούριον.

V. 16. Ms. πάσι hic et in ν. 17. reduplicat.
V. 17. Ms. χαράδριος πάσι νηπίοις. Αtqui παίδες nunc denum

erant πετήσιμοι, neque, ut olim, νήπιοι. Vox infrequens librario fraudi fuit.

V. 18. Ms. αλλαχού. Suid. εκ τόπων. Sensus postulat αλλαχόσε.

Fab. 980.-Χειμων και "Εαρ.

Fab. 38 1.-Χελιδων και Κορώνη.
Hæ duæ sunt prosaicæ.

Fab. 389.-Ψύλλα και Βούς.
In hac quoque Scazontas inesse vidit Coraius p. 276.

Hactenus de fabulis, quas Tyrwhittus e Bodleiano, et DeFuria e Vaticano codicibus in lucem vindicaverunt, quasque metris, quantum fieri potuit, restituere ipse una cum aliis sum conatus. Alio tempore fabulas, aliunde haustas, eodem consilio percurram.

P.S. Ex animo pæne jam exciderat fabula quam modo non omnem Tyrwhittus p. 25—175. eruerat e Bodleiano N. 131. Εadem exstat in Nev. 162. Flor. 13. et Αug. 13.

'Αλώπηξ και Πάρδαλις.
η Πάρδαλις στικτή φορεϊν έκαυχάτο.
δοραν απάντων ποικιλωτέραν ζώων
είπεν δ' 'Αλώπηξ: “ ειμ' έγωγε καλλίων

σου γ' ου το σώμα τον δε νούν πεποίκιλμαι.' 3. 4. Hoc distichon ita exhibent Fl. et Αug. εγω σου καλλίων υπάρχω, ήτις ου το σώμα την δε ψυχήν πεποικίλμαι.

Hanc meam de Babrianis dissertationem claudat fabula, quæ quater exstat in collectione Coraiana p. 86, 7. at ne semel quidem scripta, qualem Socrates tornaverat.

* Αλεκτόρες.
'Aλεκτoρίσκων ήν μάχη Ταναγραίων,
οίς φασιν είναι θυμόν, ώσπερ ανθρώπους
ών ο μεν έδυσεν εις κρυβήν τιν' ησσηθείς,
ο δ' επί τέγους σταθείς έκραγε νενικηκώς:
ευθύς δ' επιπτας αετός νιν ήρπαζεν

5
λαβων, ο δ' έτερος έκτοτ', εν σκότω κρυφθείς
άλεκτρυαίνεις, άφοβος ών, επεμβαίνει,

έχων γ' αμείνω ταπίχειρα της ήσσης. V. 1. 2. Hoc distichon servavit Suid. in Ταναγραίοι, et V. ultimum in Ταπίχειρα.

V. 4. Cum h. V. confer Aristoph. Αν. 489. Υπό της φωνής τελενικείης όπoταν νόμον όρθιον άση: ita enim emendavi in Cl. Jί. No. xliv. p. 287. Cf. et Demosth. c. Conon.

p. 689. 11. 16. ήδε γαρ τούς άλεκτρύονας μιμούμενος τους νεκικηκότας.

V. 7. De voce άλεκτρύαινα vid. ad Fab. Vatic. 376. De verbo επεμβαίνειν in tali re vid. Pierson ad Μer. p. 4.

G. B.

NOTICE OF

NOTITIA LIBRORUM MANU TYPISVE

DESCRIPTORUM qui donante Ab. Thoma Valperga-Calusio V. Cl. illati sunt in Reg. Taurinensis Athenæi Bibliothecam. Bibliographica et critica descriptione illustravit, anecdota passim inseruit AMADEUS PEYRON, in eodem Athenao Theol. colleg. doct. et Linguarum orient. Professor. 4to. Lipsiæ, 1820.

pp. 93.

The collection of books and manuscripts described in this volume was deposited in the Royal library at Turin, by the munificence of the Abbé T. Valperga-Calusius; and it is to record this munificence that the present volume is submitted to the public. He appears during his life-time to have diligently studied the promotion of literature among his fellow-citizens, and still, as our author elegantly, but with justice, observes, continues so to do: nec post fata iisdem (studiis) amplificandis deesse sibi videbatur, si per suam librorum supellectilem veluti præsens versaretur inter bonarum literarum cultores. Saltem me libros suos describentem amabilis illa insania ludebat, qua eum ipsum recensioni studiisque meis interesse pergrato errore crederem.' (Præf. p. iii.)

The volume is divided into 4 parts, the 1st containing an account of the more curious Rabbinical, Greek, and other Mss.: the 2d the authors printed in the 15th century: the 3d the Rabbinical books; and the 4th books edited “post sæculum xv." The 1st Greek Ms. mentioned is Theodosii Grammatici Erotemuta de prosodia, which our author had himself published and illustrated, in the Memorie della Reale Accademia delle Scienze di Torino, tom. 23. par. 2. p. 183. sqq. not knowing that he had been anticipated by Bekker in his Anecdota Græca. The 2d contains scholia on the Odyssey, abridged from Eustathius, but with so much conciseness as to be rendered unintelligible. It contains some things not to be found in the Bishop's comment, but they are very few, and of little value. Our author takes occasion, on the mention of this volume, to answer a “ quæstiuncula” proposed by Valckenaer: “ Hic VOL. XXVII. CI. NI.

NO. LIII. С