4. Ms. ἔθνος. Dedi Babrianum ἑσμός. Cf. Fab. 369. Ms. ἰθύκει. Coraius ἰθύνει.

8. Ita Schneider.

9. Ms. εὗρε δέ.

λῶσαι.

Μox δηλῶσαι φίλους. Schneider φρένας. φη

10. Ita Coraius. Μs. τότε. Mox αὖθις debetur Schneidero. 20. Μs. ἑτέρου τὸν ὦμον. At δὲ nequit abesse.

Fab. 375.—Αἴσωπος ἐν ναυπηγία,

Hanc fabulam e Ms. Gall. edidit Hudson. N. 312. et Schneider ex Augustano codice N. 8.

Αἴσωπος εἰς ναυπήγιόν ποτ ̓ εἰσῆλθε,

σχολὴν ἄγων· ἔσκωψαν αὐτὸν ἄνθρωποι.
καλούμενος δ ̓ εἴς τιν' ἀπόκρισιν ἔφη ταυτί·
· τὸ πάλαι Χάος τε φάσ' ίδως τε γεγενῆσθαι
τὸν δὲ Δία, καὶ, στοιχεῖον ἄλλο, Γῆν δεῖξαι
θέλοντα, κατανεῦσαι δὶς ἐκροφεῖν θοὕδωρο
πρῶτον μὲν ἐξέφην ὄρη ροφῆσαν Γῆς"
ἐκ δευτέρου δὲ καὶ τὰ πέδι ̓ ἐγύμνωσεν·
ἐὰν δὲ δόξῃ τὸ τρίτον ἐκροφεῖν θούδως,

πᾶν ξηρανεῖ σοι τοὺν τέχνῃ γε [πλὴν γλώσσης.]

5

10

V. 5. Construe-Δία θέλοντα δεῖξαι καὶ Γῆν, στοιχεῖον ἄλλο.
V. 6. Vice παραινέσαι dedi κατανεῦσαι. De Jovis nutu dixi

ad #sch. Suppl. 30.

V. 7. Junge ῥοφῆσαν cum ὕδωρ.

V. 10. Mss. tres consentiunt in "Αχρηστος ὑμῖν ἡ τέχνη γενήσε

ται.

At longe exquisitius legebat Aristotel. Περὶ Μετεώρ. 11. 3. citatus ab Hudsono. Αίσωπον πορθμεῖ τινι ὀργιζόμενον μυθο λογῆσαι, ὡς δὲς μὲν ἡ Χάρυβδις ἀναῤῥοφήσασα τὸ μὲν πρῶτον τὰ ὄρη ἐποίησε φανερὰ, τὸ δὲ δεύτερον τοὺς νήσους, τὸ δὲ τελευταῖον ῥοφήσασα ξηρὰ ποιῆσαι πάντα. Ubi manifesto legi debet τὸ δὲ τελευταῖον, εἰ ῥοφήσειεν αὖ, ξηρὰ ἂν ποιῆσαι πάντα. Et sane Coraius citat, nescio unde, ξηράν : sed male interpretatur τὴν θάλασσαν. In Plutarch. 11. p. 830. C. legitur Πολλὰ μὲν ἡ γαῖα παρέχει καὶ πολλὰ θάλαττα: at legi debet ή ξηρά, i. e. terra.

Ibid. De meo est πλὴν γλώσσης. His enim vocibus omnis dicti aculeus inest. Linguam garrulam mulieri exprobrabat iterum Esopus, teste Comico ad Vesp. 1401 et sqq.

Fab. 376.—Bodl. 47. apud Tyrwhitt, p. 6-163.
Ταὼν καὶ Γέρανος.

Γεράνῳ Ταὼς χρυσόπτερος ποτ ̓ ἤριζεν,
σκώπτουσ ̓ ἀεὶ χρῶτ ̓ εὐφυῆ τιν ̓ ὄρνιθος,
μυκτηρικόμπως τ' ἔλεγε πολλὰ καθέσμως·
· ἐγὼ γὰρ, ὡς ἄνασσα, τυγχάνω χρυσὸν
καὶ πορφύραν φοροῦσά, φησιν· ὁ δὲ γαυρῷ,

5

τοιαῦτα σοἔστιν· ἀλλ' ἔγωγ ̓ ἂς ̓ ἔγγιστα
τῶν ἀστέρων ἀνίπταμαι τε καὶ φωνῶ·

σὲ δ', ή γ' ἀλεκτρύαινα μετὰ χαμαιζήλων
ἀκροβηματίζεις, ὧδ ̓ ἄνω λέγω χαίρειν.

Totam fabulam in versus politicos dispescuit Coraius p. 408.
V. 1. Ita Berger. p. 20.

sch. S. c. Τh. 460. ubi

V. 2. Ironice dictum εὐφυή. Attice scriptum esset εὐφυλ. V. 3. Vox μυκτηρίκομποις exstat in Blomfieldius conjecit μυκτηροπόμποις. V. 5. γαυρῷ debetur Bergero.

V. 8. Exstat αλεκτρύαινα in Aristoph. Νub. 666. et 851. V. 9. Ms. Vat. κάτωθεν βηματίζεις. Atqui pavo ἀκροβηματί ζει. Hesych. Ακροβημάτιζε· ἐπ' ἄκροις τοῖς βήμασιν ἵστασο. Idem Ακροβάζειν· ἄκροις τοῖς ποσὶν ἐπιβαίνειν : similiter Athen. p. 349. Β. ἐπ' ἄκρων τῶν ὀνύχων ἐβάδιζε. Musgrav. ad Soph. Αj. 1217. ἐπ' ἄκρων οδοιπόρεις citat Liban. Τ. ιν. p. 162. ἐπ' ἄκρων πορεύον ται δακτύλων : ubi plura Lobeck.

Ibid. Ms. Bodl. οὐδ ̓ ἄνω φαίνει. ρειν. Eo dicto, Grus sublime volat.

Unde erui ὧδ' ἄνω λέγω χαί

Fab. 377.—Τοῖχος καὶ Πάλος.

Σώζει καὶ οὗτος, ut verbis Coraii utar, ὁ μῦθος Ιαμβείων ἴχνη. Atqui Iambi sunt politici.

Fab. 378.—Βοῦς καὶ Φρῦνος.
Φρύνου τι φίτυ συνεπάτησε Βους πίνων·
ἐλθοῦσα δ ̓ αὐτόσ ̓, οὐ παρῆν γὰρ, ἡ μήτηρ
παρὰ τῶν ἀδελφῶν, ποῦ ποτ ̓ ἦν, ἐπεζήτει·
• τέθνηκε, μῆτες, εἶπον, ἄρτι πρωθήβης
ἦλθεν πάχιστον τετραποῦν, ὑφ' οὗ κεῖται
χηλῇ μαλαχθείσ'· ἡ δὲ Φρῦνος ἠρώτα,
φυσῶσ ̓ ἑαυτὴν, εἰ τοσοῦτον ἦν ὄγκῳ
τὸ ζῶον· οἱ δὲ, “ παθε, μὴ πιοῦ, μήτερ
θᾶσσον σεαυτὴν, εἶπον, ἐκ μέσου ῥήξεις,

ἢ τὴν ἐκείνου πιότητα μιμήσει.

V. 1.

10

5

Ms. γέννημα : quæ gl. est manifesta. Scripsit Socrates

τι φίτυ. De qua voce Attica vid. mea ad Æschyl. Εum. 880.

V. 4. Μs. πρὸ τῆς ὥρας: gl. iterum.

V. 8. et 10. Ita Coraius pro ποιοῦ et ποιότητα. Blomfieldii est παυε vice παύου.

Fab. 379.-Χαράδριος καὶ αὐτοῦ Παῖδες.
Χαράδριος ἦν τις ἐν χλόῃ νεοττεύων,

τῷ τε κορυδάλῳ πρὸς τὸν ὄρθρον ἀντάδων,
καὶ παῖδας εἶχε ληΐου κόμαις θρέψας,
λοφῶντας ἤδη καὶ πτεροϊσινὰ κμαίους.
ὁ δὲ τῆς ἀρούρας δεσπότης, ἐποπτεύων

5

σταθερὸν ἀμητοῦ τὸ θέρος, εἶπε, “ νῦν ὥρα
πάντας καλεῖν με τοὺς φίλους, ἵν ̓ ἀμήσω.
καί τις Χαραδρίου τῶν λοφηφόρων παίδων
ἤκουσεν αὐτοῦ, τῷ τε πατρὶ μηνύει
σκοπῶν ὅπου σφ ̓ ἐν ἀσφαλεῖ μεταστήσῃ.
ὁ δ ̓ εἶπεν, “ οὔπω καιρός ἐστι τοῦ φυγεῖν.
ὅστις φίλοις πέποιθεν, οὐκ ἄγαν σπεύδει.
ὡς δ ̓ αὖθις ἐλθὼν, ἡλίου θ ̓ ὑπ ̓ ἀκτίνων
ἤδη ῥέοντα τὸν στάχυν θεωρήσας,
μισθὸν μὲν ἀμητῆρσιν αὔριον πέμψειν,
μισθὸν δὲ δραγματηφόροις ἔλεγε δώσειν,
εἶπεν Χαράδριος τοῖς πετησίμοις οὕτως,
· νῦν ἐστιν ὥρα, παῖδες, ἀλλαχόσε φεύγειν,
ὅτ' αὐτὸς ἀμᾷ κοὐ φίλοισι πιστεύει.

10

15

Hæc fabula nunieris suis primum restituitur a Coraio p. 273. neque multo post a Schneidero ad Aristot. H. A. T. iv. p. 488. Utrique, ni fallor, facem prætendit Hudsonus, qui primus Babria Fragmenta apud Suid. v. Λόφος et Αμάν contulit cum fabula apud Gell. 11. 29. Coraium et Schneiderun sequitur tacite Blomfieldius.

Mox malim κρύψας pro θρέψας.

V. 1. Ita Bl. Ms. sine τε. V. 6. Ms. ἄνθηρον ἂν τὸ θέρος. Blomf. ἄνθηρον ἤδη τὸ θέρος. Atqui latet ulcus quid altius. Nempe cum τὸ θέρος sit ἄνθηρον, minime tum metendi tempus adest; opperiri dies aliquot est necesse. Reposui igitur ἐποπτεύων σταθερὸν ἀμητοῦ τὸ θέρος. Messis diem serenum agricolæ prospiciunt. Id vel Cocknienses norunt. Quod ad σταθερὸν, vox ea Blomfieldium latuit in Cl. Il. No. vii. p. 234. Alioqui legisset σταθεροῦ καύματος in schyl. Ψυχαγωγ. apud Suid. De voce σταθερός Wagner ad Alciphr. 111. 12. citat VV. DD. ad Thom. Μ. p. 302. Ruhnk. ad Tim. et Schellenberg. ad Antimach. p. 110. θέρεος σταθεροῖο. Maxime opportunus est Nicand. Θηριακ. 469. "Ητοι ὅτ ̓ ἀελίοιο θερεί τατος ἵσταται ἀκμή.

V. 8. Bl. λοφηφόρων et in v. 16. δραγματηφόροις.

V. 10. Μs. σκοπεῖν κελεύων που σφέας μεταστήσει. Αt σφέας Attice dici nequit. Neque τῷ ἤθει convenit illud κελεύων, ex ore pulli alloquentis parentem. Propter Gellii verba pullos suos asportat in alium locum tutiorem, hic reposui σκοπῶν ὅπου σφ ἐν ἀσφαλεῖ μεταστήσῃ. De locutione ἐν ἀσφαλεῖ, cf. Eurip. Heracl. 398. ̓Εν ἀσφαλεῖ γε πῆ δ ̓ ἱδρύσαιτ ̓ ἂν χθονός; de σκοπῶν ὅπου, cf. Xenoph. Κ. Π. 111. 2. 1. τὴν χώραν κατεθεᾶτο, σκοπῶν οὗ τειχισθείη τὸ φρούριον.

V. 16. Μs. πᾶσι hic et in v. 17. reduplicat.

V. 17. Ms. χαράδριος πᾶσι νηπίοις. Atqui παΐδες nunc demum

erant πετήσιμοι, neque, ut olim, νήπιοι. Vox infrequens librario fraudi fuit.

V. 18. Ms. ἀλλαχοῦ. Suid. ἐκ τόπων. Sensus postulat ἀλλαχόσε.

Fab. 380.—Χειμὼν καὶ "Εαρ.

Fab. 381.—Χελιδων καὶ Κορώνη.

Hæ duæ sunt prosaicæ.

Fab. 382.—Ψύλλα καὶ Βοῦς.

In hac quoque Scazontas inesse vidit Coraius p. 276.

Hactenus de fabulis, quas Tyrwhittus e Bodleiano, et DeFuria e Vaticano codicibus in lucem vindicaverunt, quasque metris, quantum fieri potuit, restituere ipse una cum aliis sum conatus. Alio tempore fabulas, aliunde haustas, eodem consilio percurram.

P. S. Ex animo pæne jam exciderat fabula quam modo non omnem Tyrwhittus p. 25-175. eruerat e Bodleiano N. 131. Eadem exstat in Nev. 162. Flor. 13. et Aug. 19.

̓Αλώπηξ καὶ Πάρδαλις.

ἡ Πάρδαλις στικτὴ φορεῖν ἐκαυχάτο,
δορὰν ἁπάντων ποικιλωτέραν ζώων·

εἶπεν δ ̓ ̓Αλώπηξ· · εἰμ ̓ ἔγωγε καλλίων

σοῦ γ'· οὐ τὸ σῶμα τὸν δὲ νοῦν πεποίκιλμαι.

3. 4. Hoc distichon ita exhibent Fl. et Aug. έγω σοῦ καλλίων ὑπάρχω, ἥτις οὐ τὸ σῶμα τὴν δὲ ψυχὴν πεποικίλμαι.

Hanc meam de Babrianis dissertationem claudat fabula, quæ quater exstat in collectione Coraiana p. 86, 7. at ne semel quidem scripta, qualem Socrates tornaverat.

Αλεκτόρες.

̓Αλεκτορίσκων ἦν μάχη Ταναγραίων,
οἷς φασιν εἶναι θυμὸν, ὥσπερ ἀνθρώποις·
ὧν ὁ μὲν ἔδυσεν εἰς κρυβήν τιν ἡσσηθεὶς,
ὁ δ ̓ ἐπὶ τέγους σταθεὶς ἔκραγε νενικηκώς·
εὐθὺς δ ̓ ἐπιπτὰς ἀετός νιν ἥρπαζεν

ων

λαβῶν, ὁ δ ̓ ἕτερος ἔκτοτ ̓, ἐν σκότῳ κρυφθεὶς
ἀλεκτρυαίναις, ἄφοβος ὤν, ἐπεμβαίνει,

ἔχων γ ̓ ἀμείνω τἀπίχειρα τῆς ἥσσης.

5

V. 1. 2. Hoc distichon servavit Suid. in Tavaypaios, et v. ultimum in Τἀπίχειρα.

V. 4. Cum h. v. confer Aristoph. Αν. 489. Ὑπὸ τῆς φωνῆς τελενικείης ὅποταν νόμον ὄρθιον ἄση: ita enim emendavi in Ci. Ji. No. XLIV. p. 287. Cf. et Demosth. c. Conon. p. 689. 11. 16. ἶδε γὰρ τοὺς ἀλεκτρυονας μιμούμενος τοὺς νεκικηκότας.

V.7. De voce αλεκτρύαινα vid. ad Fab. Vatic. 376. De verbo ἐπεμβαίνειν in tali re vid. Pierson ad Mor. p. 4.

G. B.

NOTICE OF

NOTITIA LIBRORUM MANU TYPISVE DESCRIPTORUM qui donante Ab. Thoma Valperga-Calusio V. Cl. illati sunt in Reg. Taurinensis Athenai Bibliothecam. Bibliographica et critica descriptione illustravit, anecdota passim inseruit AMADEUS PEYRON, in eodem Athenæo Theol. colleg. doct. et Linguarum orient. Professor. 4to. Lipsia, 1820. pp. 93.

THE collection of books and manuscripts described in this volume was deposited in the Royal library at Turin, by the munificence of the Abbé T. Valperga-Čalusius; and it is to record this munificence that the present volume is submitted to the public. He appears during his life-time to have diligently studied the promotion of literature among his fellow-citizens, and still, as our author elegantly, but with justice, observes, continues so to do: nec post fata iisdem (studiis) amplificandis deesse sibi videbatur, si per suam librorum supellectilem veluti præsens versaretur inter bonarum literarum cultores. Saltem me libros suos describentem amabilis illa insania ludebat, qua eum ipsum recensioni studiisque meis interesse pergrato errore crederem.' (Præf. p. iii.)

The volume is divided into 4 parts, the 1st containing an account of the more curious Rabbinical, Greek, and other Mss.: the 2d the authors printed in the 15th century: the 3d the Rabbinical books; and the 4th books edited "post sæculum xv." The 1st Greek Ms. mentioned is Theodosii Grammatici Erotemata de prosodia, which our author had himself published and illustrated, in the Memorie della Reale Accademia delle Scienze di Torino, tom. 23. par. 2. p. 183. sqq. not knowing that he had been anticipated by Bekker in his Anecdota Graca. The 2d contains scholia on the Odyssey, abridged from Eustathius, but with so much conciseness as to be rendered unintelligible. It contains some things not to be found in the Bishop's comment, but they are very few, and of little value. Our author takes occasion, on the mention of this volume, to answer a quæstiuncula" proposed by Valckenaer: "Hic VOL. XXVII. NO. LIII. C

CI. JI.