154

ΤΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΟΝΗ.

α. Παιδιά Ελλήνων τι καρτερείτε; τ' άρματα πιάστε ήρθ' ο καιρός ! 'ς τους ξένους τόπους ως πότ' άργείτε; τρέξετ', ελάτε, όλ' ενoθήτε! και ο αγώνας είν' ιερός. η μόν' ελπίδα κ' η σωτηρία είν το τουφέκι και το σπαθί! μ' αυτά θε νάρθ' η ελευθερία, κ' η ευνομία θα στηριχθή.

β'. “Ο πόλεμος μας δεν ομοιάζει με βασιλέων δοξομανών: Θεός και Φύσις μας τον προστάζει! το Ευαγγέλιον μάς φωνάζει κατά βαρβάρων 'Αγαρηνών. νόμους και ήθη, και την τιμή μας, ζωήν και πίστιν και αρετήν, μάς τα αρπάξαν οι τύραννοί μας οι αιμοβόροι! οι μισητοί!

γ. Γραικοί γενναίοι! τα βλέμματά σας τί τα γυρνάτε προς τον βοριά; εις την ομόπιστη γειτονιά σας αναισθησία για τα δεινά σας ! κοιμάτ’ ο θρόνος πολλα βαρειά! εκείν' οι άσπλαγχνοι Ινδιάρχαις που την Ευρώπην καταπατούν, όλους εμάγευσαν τους μονάρχαις, και 'ς τα δεινά

μας αναισθητούν.

δ. *Αν όσοι χώραν και τους θρόνους έχουν ως λυσσασμένοι τουρκομανείς το μισοφέγγαρο το συντρέχουν, μ' άγριον πείσμα μας κατατρέχουν, μη φοβηθήτε ποσώς κανείς ! ή νίκη είναι και την θέλησίν μας,

θε να συντρίψωμε τον ζυγόν!
αν βάλωμ’ όλοι την δύναμί μας
και την ομόνοιαν οδηγών.

ε'.
Γραικοί, σηκώτε! οι Τούρκοι σφάζουν!
μάς αλυσίνουν και μας πουλούν!
λυσσούν, μουγγρίζουν, θάνατον βράζουν,
ξεσχίζουν, καίγουν, το πάν ρημάζουν,
'ς τα αίματά μας παντού κυλούν !
αδέλφια! όποιος μέσ' 'ς την καρδιά του
αισθάνετ' αίμα ελληνικόν,
ας έρθ', ας τρέξη με τ' άρματά του
να χύση αίμα οσμανικόν.

5.
Αίμα τυράννων των αφρισμένων,
χριστιανομάχων των φονικών,
Θεού και νόμων άγριωμένων
εχθρών, ασπόνδων και λυσσασμένων,
αίμα θηρίων, αίμα Τούρκων
χύσετ', αδέλφια! εκδικηθήτε!
εκδικηθήτε! ήρθ' ο καιρός!
εις την πατρίδα ολ' ενωθήτε,
και ο αγώνας είν' ιερός.

OBSERVATIONES QUÆDAM
AD N. T. A SCRIPTORIBUS ORIENTALIBUS.

ex

Inter innumeros fere, quos N. T. volumina sacra nacta sunt
interpretes, admodum pauci sunt, qui linguarum orientalium
ampliore eruditione instructi, scriptorum sacrorum locutiones,
loquendi formulas, metaphoras, et proverbiale dicendi genus,
usu loquendi linguarum semiticarum illustrare conati sunt.
Egregie quidem jam dudum Lightfootus, Schoettgenius, et
Wetstenius de N. T. e Talmude et seriptoribus Judaicis illus-
trando meruerunt, sed ad linguam Aramteam, Apostolis verna-
culam, paucissimi se contulerunt interpretes, et minus etiam
animum adverterunt ad Arabum opes, quæ in primis in dic-

tionibus proverbialibus, quibus hæc gens abundat, illustrandis magno usui esse possunt.

Quæ sequuntur qualescunque animadversiones, facili negotio augendæ, nobis aliud agentibus inter legendum subnatæ, hunc certe, speramus, usum habebunt, ut doctiorum interpretum animus ad hunc interpretationis fontem magis advertatur, qui quorundam etiam locorum veram interpretationem vel monstrent, vel confirment. In iis digerendis librorum ordinem secuti sumus, in fine tantum loca quædam napáñanda e libris Sabiorum junctim exhibuimus,

asدة 24 6

s Tis vs.
'
Eyهدة 54

Sre واعون .18

.Matth . v.1 ; pay07

, ev sty ، aso0sceralع () h

,

Quemadmodum h. 1., ita apud Arabes sal (suly}) usurpatur metaphorice de eo, quod præstantissimum est in suo genere, præsertim de rebus spiritualibus, ita ut intelligentiam sapientiamque Apostolorum (THY Aveopatıxnv úveri, ut non male Theodoret. Opp. T. III. p. 498. ed. Hal.) indicet, ut paulo post comm. 14. sò dws toũ xóouou. Sic Firuzabadius in Kamuso ed. Calcutt.

وشو رجال ملچ ,saien ziri explicat sapientium ejus ملم الرجل , ملح , -optimum

, prestantissimum , pr . salitum . Dic أملح ,salitas

وه . و

viros sulis, i. e. sapientes, unde gulo nobilis, bonus fuit, proprie

, tioni vero nostræ apud Matthæum ad amussin respondet locus poëtæ apud Arabsiadem in vita Timuri, cap. 96. T. II. pag.

. 947. ed. Manger, qui ita Corani lectores compellat:

معاش الغرا يا ملح البلد ما يصلح الملح اذا

الملے فسد

o cætus lectorum (Corani), o sal regionis; quid reparabit salem, si sal corruptus fuerit?

Talmudistis, familiarem esse hanc locutionem proverbialem, dudum notarunt Lightfootus et Wetstenius ad h. I., sed eadem apud Arabes quoque occurrit, v. c. apud Haririum (Cong. iv. pag. 38. ed. Schultens, T. 1. pag. 38. ed. de Sacy):

وكله للخل اكال لي علي وفاء الكبير

وبسه

et metior socio, prout mihi mensus est, cumulata mensura vel et deficiente.

3.-Quæ apud Matth. vii. 3–5. exstat formula proverbialis de festuca et trabe pro vitio graviore et leviore, e Talmudistis bene illustrata a Lightfooto atque Wetstenio, itidem apud Arabes exstat, quibus şáis festuca , oculi dicitur de labe alicui

, nullo omnino vitio præditus, e cujus oculo ne festucam quidem eximere queas. Vide Schultens. ad Exc. ex Hamasa, pag. 396. (ubi rectius illustravit hanc phrasin, quam in not. ad Harir. VI. pag. 235.) Haririus (Consess. vi. pag. 202. ed. Schult. 1. p. 56. ed. de Sacy): oppido pauci sunt, qui

.pauca festuce oculorama , i.e قلېل تذي العينېي adspersa

,
unde

آتار نقع الامتحان فلم يقذ بالامتهان

pulverem experimenti excitarunt, quorum non oculum læserit cladis ignominia.

Ali apud Abulfedam (Ann. Muslem. ed. Reiskii. T. III. pag. 68):

طبعت علي كدر وانت تريدها صفوا من لاتذا ولادآر

i. e. creatus est (mundus), ut turbidus sit, et tu eum cupis immunem a festucis et facibus ? i. e. a vitiis et malis. Nostrum vero N. T. locum omnino refert hoc poëtæ ethici in Hamaså distichon quod dedit Schultensius ad Har. vi. pag. 237.

فاني أري في عېنگ آلجذع معرضا وتعجب إن أبصرت في عيني القذا

Ego sane in oculo tuo transversam cerno trabem, et tamen miraris, si meo in oculo festucam vides.

Alia hujus imaginis ratio est, ubicunque festuca (183) usurpatur de re ingrata, graviterque vexante, qua de re vid. Schult. i.c. Nostræ rationi similis est usus loquendi apud Sabios, qui de vitiis humanæ Adami naturæ inhærescentibus usurparunt. Ita enim in codice Nazaræo T. III. pag. 134. lin. 13. ed. Norberg. (Londini Gothorum. 1815. 4.) Schetel, genius celestis,

: o

ܕܢܫܩܠܘܠܗ ܠܐܕܡܐܟܟܠܘܩܐ ܡܢ ܘܣܟܐܡܢ :pro Adamo precatur ܐܘܕܢܐ ܘܟܤܫܠ ܟܣܕܐ ܡܢ ܠܟܗ ܘܢܚܙܝܗ

ut eripiant patri Adami festucas ex oculis, paxillos ex auribus, frustumque carnis ex corde (præputium quasi cordis), ut videat mundum cælestem, etc. Cf. T. II. pag. 4.

4.—Matth. vii. 6. Mno? Báante tous Magyapítas ópõõv čumpoolev των χοίρων. .

Huic locutioni illustrandæ inserviet observatio, admodum familiare esse Arabum stylo poëtico, gemmas margaritasque dicere de sermonibus pulchris, exquisitis, atque in primis de sapientiæ præceptis. Margaritas spargere dicitur, qui exquisito sermone utens præcepta dat sapientæ; margaritas colligere, qui bis præceptis aurem præbet, eaque in intimo pectore recondit. Arabsiades in vit. T'im. T. I. pag. 446. lin. 5. ed. Manger. nos autem juste vobiscum egimus, dum literas ad vos misimus

-et super vos sparsimus gem ونشرنا جواهر هذا الكلام علیکم

mas hujus sermonis. Harir. Cons. i. pag. 10. ed. Schult. pag. 14. ed. de Sacy:

ندلفت البر والتقط بعض : margaritas.eloquia sui

,
et paulo post

watu ..... proripui me ad eum.

proripui me ad eum ..... ut colligerem quasdam margaritas ejus. Inde margaritas serere (polis) dicitur, qui in scribendo ornatiori sermone, in primis poëtico, operam dat. Ferdusi (apud Jones. T. VI. p. 17. ed. Teignmouth):