Indejecta malo ; culmen tamen altior hujus
Unda tegit, pressæque labant sub gurgite turess. 290

Jamque mare et tellus nullum discrimen habebant.
Omnia pontus erant.

Deerant quoque littora ponto.
Occupat hic collem : cymbâ sedet alter aduncâ,
Et ducit remos illîc, ubi nuper

arârat.
Ille supra segetes, aut mersæ culmina villæ

295 Navigat: hic summâ piscem deprendit in ulmo. Figitur in viridi (si fors tulit) anchora prato : Aut subjecta terunt curvæ vineta carinæ. Et, modò quâ graciles gramen carpsêre capellæ, Nunc ibi deformes ponunt sua corpora phocæ.

300 Mirantur sub aquâ lucos, urbesque, domosque Nereïdes : silvasque tenent delphines, et altis Incursant ramis, agitataque robora pulsant. Nat lupus inter oves : fulvos vehit unda leones : Unda vehit tigres : nec vires fulminis apro,

305 Crura nec ablato prosunt velocia cervo. Quæsitisque diu terris, ubi sidere detur, In mare lassatis volucris vaga decidit alis. Obruerat tumulos immensa licentia ponti, Pulsabantque novi montana cacumina fluctus. 310 Maxima pars undâ rapitur : quibus unda pepercit,

, Illos longa domant inopi jejunia victu.

Separat Aönios Actæis Phocis ab arvis,
Terra ferax, dum terra fuit; sed tempore in illo
Pars maris, et latus subitarum campus aquarum.

315
Mons ibi verticibus petit arduus astra duobus,
Nomine Parnassus, superatque cacumine nubes.
Hic ubi Deucalion (nam cætera texerat æquor)
Cum consorte tori parvâ rate vectus adhæsit ;
Corycidas nymphas, et numina montis adorant, 320
Fatidicamque Themin, quæ nunc oracla tenebat.
Non illo melior quisquam, nec amantior æqui
Vir fuit, aut illâ metuentior ulla deorum.
Jupiter ut liquidis stagnare paludibus orbem,
Et
superesse

videt de tot modò millibus unum, 325
Et superesse videt de tot modò millibus unam ;
Innocuos ambos, cultores numinis ambos ;
Nubila disjecit : nimbisque Aquilone remotis,
Et cælo terras ostendit, et æthera terris.
Nec maris ira manet; positoque tricuspide telo 330
Mulcet aquas rector pelagi : supraque profundum
Exstantem, atque humeros innato murice tectum,
Cæruleum Tritona vocat; conchæque sonaci
Inspirare jubet; fluctusque et flumina signo
Jam revocare dato. Cava buccina sumitur illi 335
Tortilis, in latum quæ turbine crescit ab imo :
Buccina, quæ medio concepit ut aëra ponto,
Littora voce replet, sub utroque jacentia Phoebo.
Tum quoque, ut ora dei madidâ rorantia barbâ
Contigit, et cecinit jussos inflata receptus,

340 Omnibus audita est telluris et æquoris undis: Et quibus est undis audita, coërcuit omnes.

Jam mare littus habet : plenos capit alveus amnes : Flumina subsidunt : colles exire videntur. Surgit humus : crescunt loca decrescentibus undis. 345 Postque diem longam nudata cacumina silvæ Ostendunt, limumque tenent in fronde relictum.

:

DEUCALION ET PYRRHA.

v. 348.

Redditus orbis erat. Quem postquam vidit inanem, Et desolatas agere

alta silentia terras, Deucalion, lacrymis ita Pyrrham affatur obortis : 350 • O soror, o conjux, o fæmina sola superstes, Quam commune mihi genus, et patruelis origo, Deinde torus junxit; nunc ipsa pericula jungunt : Terrarum, quascunque vident occasus et ortus, Nos duo turba sumus. Possedit cætera pontus.

355 Nunc quoque

adhuc vitæ non est fiducia nostræ
Certa satis : terrent etiamnum nubila mentem.
Quid tibi, si sine me fatis erepta fuisses,
Nunc animi, miseranda, foret ? quo sola timorem
Ferre modo posses? quo consolante doleres?

360 Namque ego (crede mihi,) si te modò pontus haberet, Te sequerer, conjux: et me quoque pontus haberet. O utinam possim populos reparare paternis Artibus; atque animas formatæ infundere terræ ! Nunc genus in nobis restat mortale duobus,

365 (Sic visum superis) hominumque exempla manemus.'

Dixerat, et flebant. Placuit cæleste precari Numen, et auxilium per sacras quærere sortes. Nulla mora est; adeunt pariter Cephisidas undas, Ut nondum liquidas, sic jam vada nota secantes. 370 Inde ubi libatos irroravêre liquores Vestibus et capiti ; flectunt vestigia sanctæ Ad delubra deæ : quorum fastigia turpi Squalebant musco; stabantque sine ignibus aræ.

2

6

Ut templi tetigere gradus; procumbit uterque 375
Pronus humi, gelidoque pavens dedit oscula saxo.
Atque ita, 'Si precibus,' dixerunt, ‘numina justis
Victa remollescunt, si flectitur ira deorum ;
Dic, Themi, quâ generis damnum reparabile nostri
Arte sit : et mersis fer opem, mitissima, rebus.' 380
Mota dea est; sortemque dedit : ‘Discedite templo;
Et velate caput ; cinctasque resolvite vestes :
Ossaque post tergum magnæ jactate parentis.'

Obstupuêre diu: rumpitque silentia voce
Pyrrha prior; jussisque deæ parere recusat : 385
Detque sibi veniam, pavido rogat ore: pavetque
Lædere jactatis maternas ossibus umbras.
Interea repetunt cæcis obscura latebris
Verba datæ sortis secum, inter

seque

volutant. Inde Promethides placidis Epimethida dictis 390 Mulcet; et, Aut fallax,' ait, 'est sollertia nobis; Aut pia sunt, nullumque nefas oracula suadent. Magna parens terra est : lapides in corpore terræ Ossa reor dici : jacere hos post terga jubemur.' Conjugis augurio quanquam Titania mota est; 395 Spes tamen in dubio est: adeò cælestibus ambo Diffidunt monitis. Sed quid tentare nocebit ? Descendunt; velantque caput, tunicasque recingunt; Et jussos lapides sua post vestigia mittunt. Saxa (quis hoc credat, nisi sit pro teste vetustas ?) 400 Ponere duritiem cepêre, suumque rigorem ; Mollirique morâ, mollitaque ducere formam. Mox, ubi creverunt, naturaque mitior illis Contigit, ut quædam, sic non manifesta, videri Forma potest hominis ; sed utì de marmore coepto 405 Non exacta satis, rudibusque simillima signis.

6

410

Quæ tamen ex illis aliquo pars humida

Succo,
Et terrena fuit, versa est in corporis usum.
Quod solidum est, flectique nequit, mutatur in ossa :
Quod modò vena fuit, sub eodem nomine mansit.
Inque brevi spatio, superorum numine, saxa
Missa viri manibus faciem traxêre virilem :
Et de fæmineo reparata est fæmina jactu.
Inde genus durum sumus, experiensque laborum :
Et documenta damus, quâ simus origine nati.

415

PYTHON.

V. 438.

420

Illa quidem nollet, sed te quoque, maxime Python,
Tum genuit : populisque novis, incognita serpens,
Terror eras ; tantum spatii de monte tenebas.
Hanc deus arcitenens, et nunquam talibus armis
Antè, nisi in damis capreisque fugacibus, usus,
Mille gravem telis, exhaustâ penè pharetra,
Perdidit, effuso per vulnera nigra veneno.
Neve operis famam possit delere vetustas,
Instituit sacros celebri certamine ludos,
Pythia, de domitæ serpentis nomine dictos.
His juvenum quicunque manu, pedibusve, rotave
Vicerat ; asculeæ capiebat frondis honorem.
Nondum laurus erat ; longoque decentia crine
Tempora cingebat de quâlibet arbore Phoebus.

425