Nil mihi tam valde placeat, Rhamnusia virgo, Quod temerè invitis suscipiatur heris. Quàm jejuna pium desideret ara cruo rem Docta est amisso Laodamia viro; Conjugis antè coacta novi dimittere collum, Quàm veniens una atque altera rursus hiems Noctibus in longis avidum saturâsset amo rem, Posset ut abrupto vivere conjugio: Quod scibant Parcae non longo tempore abesse, Si miles muros îsset ad Iliacos. Nam tum Helenae raptu primores Argivo rum Coeperat ad sese Troja ciere viros: Troja (nefas!) commune sepulcrum Europae Asiaeque, Troja virûm et virtutum omnium acerba cinis ; Quae nempe et nostro letum miserabile fratri Attulit: heu misero frater ademte mihi! Heu misero fratri jucundum lumen ademtum! Tecum unà tota est nostra sepulta do mus: Omnia tecum unà perierunt gaudia nostra, Quae tuus in vitâ dulcis alebat amor. Detinet extremo terra aliena solo. Ad quam tum properans fertur unde undique pubes Graeca penetrales deseruisse focos: Ne Paris abducta gravisus libera moechâ Otia pacato degeret, in thalamo. Quo tibi tum casu, pulcherrima Laoda mia, Ereptum est vitâ dulcius atque animâ Conjugium; tanto te absorbens vortice amoris Aestus in abruptum detulerat barathrum; Quale ferunt Graji Pheneum prope Cylle neum Siccari emulsâ pingue palude solum; Quod quondam caesis montis fodisse medullis Audet falsiparens Amphitryoniades : Tempore quo certâ Stymphalia monstra sagitta Perculit, imperio deterioris heri: Pluribus ut coeli tereretur janua Divis, Hebe nec longa virginitate foret. Sed tuus altus amor barathro fuit altior illo, Qui tunc indomitam ferre jugum docuit. Nam neque tam carum confecto aetate parenti Una caput seri gnata nepotis alit: Qui cum divitiis vix tandem inventus avi tis Nomen testatas intulit in tabulas, Sed tu olim magnos vicisti sola furores, digna, Lux mea se nostrum contulit in gremium: Quam circumcursans hinc illinc saepe Cupido Fulgebat crocinâ candidus in tunicâ. Quae tamen etsi uno non est contenta Ca tullo, Rara verecundae furta feremus herae: Ne nimiùm simus stultorum more molesti. Saepe etiam Juno, maxima Coelicolûm, Conjugis in culpâ flagravit quotidianâ, Noscens omnivoli plurima furta Jovis. Atqui nec Divis homines componier ae quum est: Ingratum tremuli tolle parentis onus. Nec tamen illa mihi dextrâ deducta pa ternâ Fragrantem Assyrio venit odore do mum: Sed furtiva dedit mirâ munuscula nocte, Ipsius ex ipso demta viri gremio. Quare illud satis est, si nobis is datur unis, Quem lapide illa diem candidiore notat. Hoc tibi, quod potui, confectum carmine munus Pro multis, Manli, redditur officiis: Ne vostrum scabrâ tangat robigine nomen Haec atque illa dies, atque alia, atque alia. Huc addent Divi quàm plurima, quae The mis olim Antiquis solita est munera ferre piis. Sitis felices et tu simul, et tuà vita, Et domus ipsa, in quâ lusimus, et do mina: Et qui principio nobis terram dedit, aufert, A quo sunt primo omnia nata bona: Et longe ante omnes mihi quae me carior ipso est, Lux mea; quâ viva vivere dulce mihi est. LXIX. AD RUFUM. Noli admirari, quare tibi femina nulla, Rufe, velit tenerum supposuisse femur: Non, si illam rarae labefactes munere vestis, Aut pelluciduli deliciis lapidis. Laedit te quaedam mala fabula, quâ tibi fertur Valle sub alarum trux habitare caper. Hunc metuunt omnes: neque mirum; nam mala valde est Bestia, nec quicum bella puella cubet. Quare aut crudelem nasorum interfice pe stem; Aut admirari desine, cur fugiunt. LXX. DE INCONSTANTIA FEMINEI AMORIS. Nulli se dicit mulier mea nubere malle, Quàm mihi: non si se Juppiter ipse pe tat. Dicit: sed mulier cupido quod dicit amanti, In vento et rapidâ scribere oportet aquá. 1 G |