AD SE IPSUM.
Miser Catulle, desinas ineptire, Et, quod vides perîsse, perditum ducas. Fulsere quondam candidi tibi soles, Cùm ventitabas, quò puella ducebat Amata nobis, quantum amabitur nulla. Ibi illa multa tum jocosa fiebant, Quae tu volebas, nec puella nolebat. Fulsere verè candidi tibi soles. Nunc jam illa non vult: tu quoque, potens, noli;
Nec, quae fugit, sectare; nec miser vive: Sed obstinatâ mente perfer, obdura. Vale, puella; jam Catullus obdurat: Nec te requiret, nec rogabit invitam. At tu dolebis, cùm rogaberis nullâ, Scelesta, nocte. Quae tibi manet vita? Quis nunc te adibit? quoi videberis bella? Quem nunc amabis? quojus esse dicêris? Quem basiabis? quoi labella mordebis? At tu, Catulle, obstinatus obdura.
AD VERANNIUM.
Veranni, omnibus e meis amicis
Antistans mihi millibus trecentis, Venistine domum ad tuos Penates,
Fratresque unanimos, anumque matrem? Venisti. O mihi nuntii beati!
Visam te incolumem, audiamque Hiberum Narrantem loca, facta, nationes, Ut mos est tuus; adplicans que collum, Jucundum os, oculosque suaviabor. O quantum est hominum beatiorum, Quid me laetius est beatiusve!
Varrus me meus ad suos amores
Visum duxerat e foro otiosum: Scortillum, ut mihi tum repentè visum est, Non sanè illepidum, nec invenustum. Huc ut venimus, incidêre nobis Sermones varii: in quibus, quid esset Jam Bithynia, quomodo se haberet, Et quantum mihi profuisset aere? Respondi, id quod erat: nihil neque ipsis, Nec praetoribus esse, nec cohorti, Cur quisquam caput unctius referret: Praesertim quibus esset inrumator Praetor, nec faceret pili cohortem. At certè tamen, inquiunt, quod illic Natum dicitur esse, comparâsti Ad lecticam homines. Ego, ut puellae Unum me facerem beatiorum,
Non, inquam, mihi tam fuit maligne, Ut, provincia quòd mala incidisset,
Non possem octo homines parare rectos. At mî nullus erat neque hîc, neque illic, Fractum qui veteris pedem grabati In collo sibi collocare posset.
Hîc illa, ut decuit cinaediorem, Quaeso, inquit, mihi, mi Catulle, paulum Istos commoda, nam volo ad Serapin Deferri. Mane me, inquii puellae: Istud, quod modo dixeram me habere, Fugit me ratio. Meus sodalis Cinna est Cajus: is sibi paravit. Verùm, utrum illius, an mei, quid ad me? Utor tam bene, quàm mihi parârim. Sed tu insulsa malè, et molesta vivis, Per quam non licet esse negligentem.
AD FURIUM ET AURELIUM.
Furi et Aureli, comites Catulli, Sive in extremos penetrabit Indos, Litus ut longè resonante Eoâ Tunditur undâ;
Sive in Hircanos, Arabasque molles, Seu Sacas, sagittiferosque Parthos, Sive quâ septemgeminus colorat Aequora Nilus;
Sive trans altas gradietur Alpes, Caesaris visens monumenta magni, Gallicum Rhenum, horribilesque ulti- mosque Britannos:
Omnia haec quaecunque feret voluntas Coelitum, tentare simul pårati, Pauca nuntiate meae puellae Non bona dicta:
Cum suis vivat valeatque moechis, Quos simul complexa tenet trecentos, Nullum amans verè, sed idemtidem omnium Ilia rumpens.
Nec meum respectet, ut antè, amorem, Qui illius culpâ cecidit; velut prati Últimi flos, praetereunte postquam Tactus aratro est.
AD ASINIUM.
Marrucine Asini, manu sinistrâ
Non belle uteris in joco atque vino: Tollis lintea negligentiorum.
Hoc salsum esse putas? fugit te, inepte, Quàmvis sordida res et invenusta est.
Non credis mihi? Crede Pollioni
Fratri, qui tua furta vel talento Mutari velit est enim leporum Disertus puer, ac facetiarum.
Quare aut hendecasyllabos trecentos Exspecta, aut mihi linteum remitte, Quod me non movet aestimatione, Verum est mnemosynon mei sodalis. Nam sudaria Setaba ex Hiberis
Miserunt mihi muneri Fabullus,
Et Verannius. Hoc amem necesse est Ut Veranniolum meum, et Fabullum.
AD FABULLU M.
Coenabis bene, mi Fabulle, apud me Paucis, si tibi Dii favent, diebus, Si tecum attuleris bonam atque magnam Coenam, non sine candidâ puellâ, Et vino, et sale, et omnibus cachinnis. Haec si, inquam, attuleris, venuste noster, Coenabis bene: nam tui Catulli
Plenus sacculus est aranearum. Sed contrà accipies meros amores, Seu quid suavius elegantiusve est: Nam unguentum dabo, quod meae puellae Donârunt Veneres, Cupidinesque : Quod tu cùm olfacies, Deos rogabis, Totum ut te faciant, Fabulle, nasum.
AD CALVUM LICINIUM.
Ni te plus oculis meis amarem,
Jucundissime Calve, munere isto Odissem te odio Vatiniano.
Nam quid feci ego, quidve sum locutus, Cur me tot malè perderes poetis?
« ZurückWeiter » |