Ingenuus calor et multis decus artibus et quae
Gaudia sub tacita ducere veste libet:
Quo magis et nostros contendis solvere amores, 15
Hoc magis accepta fallit uterque fide.
Non inpune feres: sciet haec insana puella
Et tibi non tacitis vocibus hostis erit:
Nec tibi me post haec conmittet Cynthia nec te
Quaeret: erit tanti criminis illa memor,
Et te circum omnes alias irata puellas
Differet: heu nullo limine carus eris.
Nullas illa suis contemnet fletibus aras,
Et quicumque sacer, qualis, ubique, lapis.
Non ullo gravius temptatur Cynthia damno,
Quam sibi cum rapto cessat amore deus,
Praecipue nostro. maneat sic semper, adoro,
Nec quicquam ex illa quod querar inveniam.
Invide, tu tandem voces conpesce molestas
Et sine nos cursu, quo sumus, ire pares.
Quid tibi vis, insane? meae sentire furores?
Infelix, properas ultima nosse mala
Et miser ignotos vestigia ferre per ignes
Et bibere e tota toxica Thessalia.
Non est illa vagis similis collata puellis:
Molliter irasci non sciet illa tibi.
Quod si forte tuis non est contraria votis,
At tibi curarum milia quanta dabit!
Non tibi iam somnos, non illa relinquet ocellos:
Illa feros animis adligat una viros.
A, mea contemptus quotiens ad limina curres,
Cum tibi singultu fortia verba cadent,
Et tremulus maestis orietur fletibus horror,
Et timor informem ducet in ore notam,
Et quaecumque voles fugient tibi verba querenti,
Nec poteris, qui sis aut ubi, nosse miser.
Tum grave servitium nostrae cogere puellae
Discere et exclusum quid sit abire domum; Nec iam pallorem totiens mirabere nostrum, Aut cur sim toto corpore nullus ego. Nec tibi nobilitas poterit succurrere amanti: Nescit Amor priscis cedere imaginibus. 25 Quod si parva tuae dederis vestigia culpae, Quam cito de tanto nomine rumor eris! Non ego tum potero solacia ferre roganti, Cum mihi nulla mei sit medicina mali, Sed pariter miseri socio cogemur amore Alter in alterius mutua flere sinu.
Quare, quid possit mea Cynthia, desine, Galle, Quaerere: non inpune illa rogata venit.
Non ego nunc Hadriae vereor mare noscere tecum,
Tulle, neque Aegaeo ducere vela salo,
Cum quo Rhipaeos possim conscendere montes
Vlteriusque domo vadere Memnonia;
5 Sed me conplexae remorantur verba puellae,
Mutatoque graves saepe colore preces.
Illa mihi totis argutat noctibus ignes
Et queritur nullos esse relicta deos,
Illa meam mihi iam se denegat, illa minatur, Quae solet ingrato tristis amica viro.. His ego non horam possum durare querelis: A pereat, siquis lentus amare potest! An mihi sit tanti doctas cognoscere Athenas Atque Asiae veteres cernere divitias, 15 Vt mihi deducta faciat convitia puppi Cynthia et insanis ora notet manibus, Osculaque opposito dicat sibi debita vento Et nihil infido durius esse viro?
Tu patrui meritas conare antire secures
Et vetera oblitis iura refer sociis.
Nam tua non aetas umquam cessavit amori,
Semper et armatae cura fuit patriae;
Et tibi non umquam nostros puer iste labores
Adferat et lacrimis omnia nota meis.
Me sine, quem semper voluit fortuna iacere,
Hanc animam extremae reddere nequitiae.
Multi longinquo periere in amore libenter,
In quorum numero me quoque terra tegat.
Non ego sum laudi, non natus idoneus armis:
Hanc me militiam fata subire volunt.
At tu seu mollis qua tendit Ionia seu qua
Lydia Pactoli tingit arata liquor,
Seu pedibus terras seu pontum carpere remis
Ibis, ut accepti sors erit imperii:
Tum tibi siqua mei veniet non inmemor hora,
Vivere me duro sidere certus eris.
Dum tibi Cadmeae dicuntur, Pontice, Thebae
Armaque fraternae tristia militiae,
Atque, ita sim felix, primo contendis Homero,
Sint modo fata tuis mollia carminibus:
Nos, ut consuemus, nostros agitamus amores
Atque aliquid duram quaerimus in dominam;
Nec tantum ingenio, quantum servire dolori
Cogor et aetatis tempora dura queri.
Hic mihi conteritur vitae modus, haec mea famast,
Hinc cupio nomen carminis ire mei.
Me laudent doctae solum placuisse puellae,
Pontice, et iniustas saepe tulisse minas:
Me legat adsidue post haec neglectus amator,
Et prosint illi cognita nostra mala.
Te quoque si certo puer hic concusserit arcu,
Quo nolim nostros te violasse deos,
Longe castra tibi, longe miser agmina septem
Flebis in aeterno surda iacere situ,
Et frustra cupies mollem conponere versum,
Nec tibi subiciet carmina serus Amor.
Tum me non humilem mirabere saepe poetam,
Tunc ego Romanis praeferar ingeniis, Nec poterunt iuvenes nostro reticere sepulcro Ardoris nostri magne poeta, iaces.'
25 Tu cave nostra tuo contemnas carmina fastu: Saepe venit magno fenore tardus Amor.
Tune igitur demens, nec te mea cura moratur?
An tibi sum gelida vilior Illyria,
Et tibi iam tanti, quicumquest, iste videtur,
Ut sine me vento quolibet ire velis?
5 Tune audire potes vesani murmura ponti
Fortis et in dura nave iacere potes?
Tu pedibus teneris positas fulcire pruinas,
Tu potes insolitas, Cynthia, ferre nives?
O utinam hibernae duplicentur tempora brumae,
Et sit iners tardis navita Vergiliis,
Nec tibi Tyrrena solvatur funis arena,
Neve inimica meas elevet aura preces, 15 Et me defixum vacua patiatur in ora
Crudelem infesta saepe vocare manu. 13 Atque ego non videam tales subsidere ventos, Cum tibi provectas auferet unda rates, 17 Sed quocumque modo de me, periura, mereris, Sit Galatea tuae non aliena viae,
Vt te felici post lecta Ceraunia remo
Accipiat placidis Oricos aequoribus.
Nam me non ullae poterunt corrumpere taedae, Quin ego, vita, tuo limine vera querar;
Nec me deficiet nautas rogitare citatos
Dicite, quo portu clausa puella meast?' 25 Et dicam licet Autariis considat in oris, Et licet Hylleis, illa futura meast.'
Hic erit! hic iurata manet! rumpantur iniqui! Vicimus: adsiduas non tulit illa preces.
Falsa licet cupidus deponat gaudia livor:
Destitit ire novas Cynthia nostra vias.
Illi carus ego et per me carissima Roma
Dicitur, et sine me dulcia regna negat.
Illa vel angusto mecum requiescere lecto
Et quocumque modo maluit esse mea,
Quam sibi dotatae regnum vetus Hippodamiae,
Et quas Elis opes ante pararat equis.
Quamvis magna daret, quamvis maiora daturus,
Non tamen illa meos fugit avara sinus.
Hanc ego non auro, non Indis flectere conchis,
Sed potui blandi carminis obsequio.
Sunt igitur Musae, neque amanti tardus Apollo,
Quis ego fretus amo: Cynthia rara meast.
Nunc mihi summa licet contingere sidera plantis:
Sive dies seu nox venerit, illa meast,
Nec mihi rivalis certos subducit amores.
Ista meam norit gloria canitiem.
Dicebam tibi venturos, inrisor, amores
Nec tibi perpetuo libera verba fore:
Ecce iaces supplexque venis ad iura puellae,
Et tibi nunc quovis imperat empta modo.
Non me Chaoniae vincant in amore columbae
Dicere, quos iuvenes quaeque puella domet.
Me dolor et lacrimae merito fecere peritum:
Atque utinam posito dicar amore rudis!
Quid tibi nunc misero prodest grave dicere carmen
Aut Amphioniae moenia flere lyrae?
Plus in amore valet Mimnermi versus Homero:
Carmina mansuetus lenia quaerit Amor.
I quaeso et tristes istos conpone libellos,
Et cane quod quaevis nosse puella velit.
Quid si non esset facilis tibi copia? nunc tu
Insanus medio flumine quaeris aquam.
Necdum etiam palles, vero nec tangeris igni:
|