Actum anno Domini M. CC. XXXIII, indictione VI. Apud Nurimberg, Henricus, Romanorum rex, ad instantiam Henrici majoris filii 19 septembris. ducis Lotharingiae, homines de nova civitate apud Silvam (Boisle-Duc) a theloneis quae in Rheno ad manus habet in perpetuum absolvit, ita tamen quod ipsi nec res aliorum deferant nec de eis negocientur. (Edidit WILLEMS, Cod. diplom. ad chron. JOANN. DE KLERK adjunct., tom. I, p. 636 (Bruxelles, 1839), ex chartular. ducat. Brab. B., fol. 5 recto.) Henricus, Dei gratia rex Romanorum et semper augustus, universis presens scriptum visuris salutem. Noverint universi quod nos ad instantem postulationem predilecti affinis nostri Henrici, majoris filii illustris viri fidelis nostri Henrici ducis Lotharingie, universos homines suos de nova civitate apud Silvam (2) qui nunc ibi sunt et in posterum illuc ad manendum convenerint, exceptis nostris hominibus qui ibidem recipi non debent, a theloniis nostris que nos ubicumque in Reno ad manus nostras habemus, regali benignitate in perpetuum absolvimus; ita videlicet quod de rebus que sue sunt nullum nobis vel necessario (sic) nosíro persolvant theloneum nullaque in eos vel res ipsorum fiat exactio, ipsique aliorum res nec deferant nec de eis negocientur. Statuimus igitur et regali auctoritate sanximus ut nulla omnino persona humilis vel alta, secularis vel ecclesiastica, predictos homines de nova civitate apud Silvam qui ibi pro tempore fuerint, preter nostros homines quos recepimus (a), contra hanc (a) Verisimiliter legendum excepimus, ut supra. (4) Instrumentum autem conventionis hujus, datum in eodem loco et cum notis chronologicis eisdem, extat in eodem codice et etiam memoratur ap. LANG, Regest. Boic., t. II, p. 220. (2) Haec est civitas hodie nominata Bois-le-Duc, pauco ante aedificata. majestatis nostre concessionem gravare audeat vel eos aliquatenus impedire vel molestare. Quod si quis attentaverit, triginta libras auri puri pro pena componat, dimidium camere nostre et reliquum passis injuriam. Ad cujus rei certam in posterum evidentiam, presentem paginam inde conscribi jussimus et majestatis nostre sigillo communiri. Hujus rei testes sunt: Maguntine sedis et Treverensis archiepiscopi, Seinensis et Clevensis comites, Gerlacus de Budingen, Henricus de Nifen, et alii quamplures. Datum anno Domini M° CC tricesimo tertio, apud Nurinberc, XIII° kalendas octobris, indictione septima. Henricus, Romanorum rex, burgravio de Werda et imperii fidelibus notificat se Henrico majori filio ducis Lotharingiae deputasse ducentas marcas colonienses apud theloneum suum in Werda annuatim percipiendas, salvo quod super hoc voluntas domini imperatoris requiratur. (Edider. BUTKENS, Troph. du Brab., I, 17.- LUNIG, Cod. Germ., II, 1098. WILLEMS, Cod. diplom., loco supr. citat., p. 637, ex eodem chartulario.) Henricus, Dei gratia Romanorum rex et semper augustus, G. burcgravio de Werda et imperii fidelibus quibus presens littera fuerit ostensa gratiam suam et omne bonum. Tenore presentium protestamur quod nos dilecto affini nostro Henrico de Lovanio (1) deputavimus ducentas marcas colonienses apud theoloneum nostrum in Werda singulis annis percipiendas; hoc subjuncto quod a nobis et ab ipso super hujusmodi voluntas domini imperatoris requiratur, et ipse medio tempore ipsam summam pecunie accipiat singulis annis, quousque noster et suus nuntius ad dominum (4) Hic agitur de filio majori Henrici ducis Lotharingiae et Brabantiae, de quo supra. Apud Nurimberg, 20 septembris. Wormatiae, 19 novembris. imperatorem revertantur super hujusmodi a domino imperatore instructi. Ad cujus facti evidentiam, presentem litteram sigillo nostro communitam ipsi affini nostro duximus assignandam. Datum apud Nurinberc, anno incarnationis Domini millesimo ducentesimo tricesimo tertio, XII° kalendas octobris, indictione septima. Henricus, Romanorum rex, notum facit se Conrado de Clingenburg et Ludewico de Schipfe super quasdam curias monasterii de Brunbach simplicem defensionem, non vero advocatiam commisisse, quum ipse solus ejusdem monasterii advocatus esse velit. (Edid. GUDEN., Syllog. varior. diplomat., p. 594.) Heinricus, Dei gratia Romanorum rex et semper augustus, universis fidelibus suis ad quos presens scriptum pervenerit, gratiam suam et omne bonum. Meminit optime sublimitas nostra quemadmodum ante annos aliquot, ad instantiam abbatis et fratrum Burnebacensium, fidelibus nostris Cunrado de Clingenburg curias Bolach, Durrebach et Clenicheim et Ludewico de Scipphe curiam Meysenheim commiserimus nostra auctoritate tuendas. Sed quia, crescente in dies malitia, cum filii hujus seculi prudentiores filiis lucis in generatione sua sint, plerumque quod provisum est ad quietem vergit in occasionem prejudicii et gravaminis amplioris; ne fratribus memoratis hujus defensionis occasione graviori contingat vexationum molestia laborare, usurpantibus sibi prefatis fidelibus nostris Conrado et Ludewico sive ipsorum heredibus jus advocaticium in possessionibus supradictis, regali nos oportet providentia precavere. Quocirca universitatis vestre notitie duximus presentibus liquido declarandum nullum nos predictis nostris fidelibus sive ipsorum heredibus in prescriptis bonis advocandi aditum prebuisse; sed simplicem, et hoc quamdiu fratribus visum fuerit, nec aliter nec diutius, defensionis sollicitudinem injunxisse, quandocumque ipsis fratribus non placuerit, continuo cessatu ram. Nostram quippe gloriam aliis non daturi, sepedictos fratres ab omni exactione et jurisdictione advocaticia decernimus alienos, quorum nos solus et unicus dicimur et sumus advocatus. Universas igitur presentibus contrarias assertiones, ut pote vacuas veritate, irritas decernimus et inanes et ab omni penitus robore peregrinas. : Testes sunt hi Sifridus venerabilis Moguntinus archiepiscopus, Hermannus Wirzeburgensis episcopus, Heinricus Wormatiensis episcopus, Hermannus comes [de] Harzisberg, Eberhardus de Eberstein, Heinricus de Niven, Raymundus abbas de Eberbach, Conradus abbas de Schonaugia, Degenhardus prepositus de Houge, Giso archidiaconus et canonicus, Waltherus canonicus Herbipolensis, et alii quamplures. Datum per manum Ulrici notarii apud Wormatiam, XIII kalendas decembris, indictione VII, Verbi incarnati anno MCCXXXIII. Apud Hagenowe, Henricus, Romanorum rex, monasterii in Weingarten possessiones et jura omnia confirmat; decernit quid in jure censualium 25 januarii, sive morticinorum eidem ecclesiae cedere debeat; jus simul monasterii de novalibus in sylva Altorfensi excultis diffinit, hoc addens quod nullus colonorum ipsius monasterii aream in Altorf vel in Ravensburg jure fori possidere valeat, pluraque insuper privilegia adjungit. (Inedit. ex originali in archiv. Stuttgart., quod nobis communicavit Kauslerus. Sigillum vel aurea bulla, si quando aderat, periit nec nisi filorum rubrorum flavorumque laciniae supersunt. Privilegium suspectum habuit Boehmerus, et non sine causa, dum inter Winegartenses chartas quaedam certissime spuriae babeantur. (Cf. quid supra notaverimus, t. I, p. 941.) Istud tamen nihil aliud IV. Pars 2. 79 est nisi renovatio unius privilegii Friderici regis de anno 1215 (vid. t. I, p. 386) et alterius ipsius Henrici de anno 1226 (vid. t. II, p. 872), de quibus nulla legitima suspicio oriri potest. Quae vero ibidem adduntur, neque solitam redactionis formam neque juris regii fines excedunt. Justi praeterea testes adhibentur, quos falsarium, si fraudem admiseris, quasi divinitus indigitare oportuisset. Unde, licet in notis chronologicis quiddam dubii supersit, privilegium inter spuria reponendum esse non censemus.) Heinricus, divi augusti imperatoris filius, Dei gratia Romanorum rex et semper augustus. Licet ad omnes ecclesias serenitatis nostre aciem extendere teneamur, earum tamen paci et tranquillitati propensius debemus intendere in quibus laudabiliter sancte observatur ordo religionis, nobisque et imperio unica et speciali inherere censentur dilectione. Qua propter ad universorum imperii fidelium presentis etatis et successure posteritatis noticiam duximus perferendum quod nos monasterium in Winegarten ab antecessoribus nostris divis Romanorum imperatoribus, regibus et principibus constructum, quod et nobis specialiter dinoscitur pertinere, divine remunerationis intuitu et personarum ibidem Domino famulantium, sub omnimoda serenitatis. nostre suscipimus tuicione cum omnibus pertinentiis suis. Confirmantes eis omnia jura et consuetudines ac universas possessiones quecunque in presentiarum possident, aut in futurum Domino concedente justo titulo poterunt adipisci. Ad hec etiam quia prenominati monasterii et suis fratribus (sic) regia benignitate nostra duximus indempnitati utiliter providendum, decernimus et concedimus eis ut homines et bona eorum ubicunque sita in nostra semper potestate sine aliqua donatione seu concessione permaneant, et ad nullum nisi ad nos nostrosque heredes et successores debeant habere respectum; ita etiam ut si aliquando prefate nostre donationis inmemores concessione [m] aliqua[m] de supradicti monasterii possessionibus vel de hominibus nos facere contingat, sine omni in irritum deducatur contradictione. Insuper confirmamus ipsi ecclesie ut in jure censualium sine morticinorum quod vulgariter dicitur val, si sine herede aliquis homo ipsius ecclesie defunctus fuerit, omnia que reliquerit sive in mobilibus sive in inmobilibus usui ipsius ecclesie cedant; sive vero de |